Είδαμε και προτείνουμε: Goodbye, Lindita
Η παράσταση "Goodbye,
Lindita", σε σκηνοθεσία του Μάριο Μπανούσι, αποτελεί μια συγκλονιστική
θεατρική τελετουργία που προσεγγίζει την απώλεια και το πένθος μέσα από την
τέχνη και τη σιωπή. Ο Μπανούσι, ένας νέος σκηνοθέτης με ξεχωριστό εικαστικό
όραμα, δημιουργεί έναν κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και το
όνειρο, αναδεικνύοντας τα ανθρώπινα συναισθήματα μπροστά στον θάνατο και την
απώλεια αγαπημένων προσώπων.
Η σκηνοθετική προσέγγισή του, χαρακτηρίζεται από μεγάλη ωριμότητα, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Το σκηνικό, λιτό και οικείο, θυμίζει ένα απλό σπίτι, με την καθημερινότητα να κυριαρχεί στις αρχικές σκηνές. Μέσα από μια σταδιακή κλιμάκωση, οι καθημερινές δραστηριότητες μετατρέπονται σε τελετουργία πένθους, οδηγώντας σε μια μνημειώδη κορύφωση. Εδώ, η σκηνοθεσία αναδεικνύει τη δύναμη της σιωπής και της παύσης, αφήνοντας τον θεατή να βυθιστεί στη συναισθηματική ένταση.
Ο Μπανούσι εμπνέεται από τα
ταφικά έθιμα των Βαλκανίων και τα μεταμορφώνει σε ένα πολυσύνθετο τελετουργικό,
στο οποίο ο θεατής γίνεται μάρτυρας μιας βαθιάς πνευματικής πορείας προς τον
θάνατο και την αναγέννηση. Το παιχνίδι με τον χρόνο και τις σιωπές δημιουργεί
έναν ρυθμό που επιτρέπει στην εσωτερική ένταση του πένθους να αναδυθεί σταδιακά
και να κορυφωθεί με δραματική αμεσότητα.
Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια
οικογένεια που πενθεί τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου. Δεν υπάρχει διάλογος,
μόνο καθημερινές δραστηριότητες και σιωπές που αποκαλύπτουν τη βαθιά λύπη και
την αδυναμία να αποχαιρετίσουν το χαμένο μέλος. Καθώς προχωρά η παράσταση, τα
παράδοξα και τα συμβολικά στοιχεία εντείνονται, και ο θεατής παρακολουθεί μια
μετάβαση από τον πραγματικό κόσμο στον χώρο της μνήμης και του ονείρου. Εκεί, η
ανάμνηση του νεκρού προσώπου μεταμορφώνεται σε φαντασίωση, ενώ η τελετουργία
γίνεται ο κεντρικός άξονας της διαδικασίας του αποχαιρετισμού.
Παρότι οι ηθοποιοί δεν εκφέρουν
λόγο, οι ερμηνείες τους είναι βαθιά εκφραστικές και η σιωπή τους εκκωφαντική.
Οι κινήσεις, οι χειρονομίες, ακόμη και οι μικρές λεπτομέρειες, όπως το πώς
αγγίζουν τα αντικείμενα, φέρνουν στην επιφάνεια τον πόνο της απώλειας. Ειδικά η
κορύφωση, όπου οι χαρακτήρες ριγούν από τη θλίψη, είναι σωματικά έντονη και
φορτισμένη συναισθηματικά, δημιουργώντας έναν χώρο όπου το σώμα γίνεται ο
βασικός φορέας της έκφρασης.
Δυνατά Σημεία
Ένα από τα πιο δυνατά σημεία της
παράστασης είναι η απόλυτη σιωπή. Η απουσία λόγου τονίζει την αδυναμία της
γλώσσας να εκφράσει το βάθος του πένθους. Αντί γι' αυτό, ο σκηνοθέτης
χρησιμοποιεί το σώμα, τη μουσική και τον χώρο για να επικοινωνήσει συναισθήματα.
Η μουσική, ειδικά η συγκλονιστική άρια από τα "Κατά Ματθαίον Πάθη"
του Μπαχ, υπογραμμίζει τη δραματικότητα των στιγμών και συντελεί στην
πνευματική ανάταση της παράστασης. Εξαιρετική είναι και η συμβολή του Εμμανουήλ
Ροβίθη στη μουσική υπόκρουση, που συνδέει τις σκηνές και δημιουργεί ένα
υποβλητικό ηχητικό περιβάλλον.
Η δραματουργική δομή της
παράστασης είναι άρτια, ενώ τα οπτικά σύμβολα - από τα ταπεινά αντικείμενα του
σπιτιού μέχρι τα στοιχεία της τελετουργίας - ενισχύουν τη συμβολική δύναμη του
έργου. Η σταδιακή μετάβαση από τον καθημερινό κόσμο σε έναν υπερβατικό χώρο
είναι τόσο υποβλητική, που ο θεατής αισθάνεται πως γίνεται μέρος αυτής της
τελετουργίας.
Το "Goodbye, Lindita"
είναι μια εξαιρετική παράσταση που συνδυάζει υψηλή αισθητική με συναισθηματικό
βάθος. Ο Μάριο Μπανούσι, αντλώντας από προσωπικά βιώματα αλλά και από τις
παραδόσεις των Βαλκανίων, προσφέρει μια πρωτότυπη, συμβολική εξερεύνηση της
απώλειας και της μνήμης. Η παράσταση ξεχωρίζει για τη σκηνοθετική της δύναμη,
τις εξαιρετικές ερμηνείες και τον τρόπο που επικοινωνεί το ανθρώπινο συναίσθημα
του πένθους χωρίς την ανάγκη λέξεων. Μια πραγματικά μοναδική και συγκινητική
εμπειρία.
Της Αλεξίας Βλάρα, 17/10/2024
 | |
 | |
 | |
| |
 | |
| |
 | |
| |
 | |
| |
 | |
| |
 | |
| |
 | |
| |
 |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου