"Ο 'Εβδομος Ελέφαντας" στην ΙΩΑΝΝΕΙΟ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ του ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Ο ΕΒΔΟΜΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ (ΕΚΔ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 2016)

Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΜΙΑΣ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗΣ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗΣ

«Το μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη είναι μια ταραγμένη περιπλάνηση και μαζί μια εφιαλτική, αδυσώπητη αυτοανάλυση, ένα μανιώδες ξήλωμα του εαυτού. Είναι επίσης η εσωτερική, σύγκορμη εξέγερση του προσώπου έναντι του προσωπείου»

Λίνα Πανταλέων, Literature.gr

Ο «Έβδομος Ελέφαντας» δημοσιεύτηκε το 1998 και είναι η πρώτη πεζογραφική απόπειρα του συγγραφέα μετά από τρεις ποιητικές συλλογές.

Τότε: Μόλις πριν από κάποιους μήνες είχε κόψει τα πότο ύστερα από δέκα χρόνια βαρέως αλκοολισμού. Έτσι απότομα, όπως γυρνάνε ανάποδα τα ρολόγια και τα αίματα, μια σημαδιακή μερα, η ζωή του άλλαξε άρδην.

Όταν πρωτοβγήκε το βιβλίο, το όποιο περιείχε αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία κάνεις σχεδόν δεν ήξερε ότι ο πρωτοεμφανιζόμενος αυτός συγγραφέας γνωρίζει από πρώτο χέρι όσα γράφει.

Τώρα: Τρεις μήνες μετά την πολύ πετυχημένη νέα συμπληρωμένη επανέκδοση του Εβδόμου Ελέφαντα, το βιβλίο επανήλθε στην επικαιρότητα, όπως και το θέμα στο όποιο βασίζεται. Οι πωλήσεις έχουν εκτοξευτεί έχοντας υπερκαλύψει την πρώτη έκδοση του 1998 και η ανταπόκριση του κόσμου στις παρουσιάσεις υπήρξε εξαιρετική, ειδικά στην εκδήλωση του Ιανού όπου το βιβλίο παρουσίασε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης.

«Το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη αποτελείται πότε από βιογραφικά στοιχεία και πότε από στοιχεία μυθοπλασίας. Ο παντογνώστης αφηγητής αφουγκράζεται τα αδιέξοδα του ήρωά του, αλλά δεν ταυτίζεται εξ ολοκλήρου μαζί του. Κρατάει ενίοτε κριτική στάση, ανάγοντάς την σε ένα πλήθος αναδρομών από το φιλήδονο παρελθόν του πρωταγωνιστή. Το διονυσιακό προσωπείο του τελευταίου αμφισβητείται μέχρι να απορριφθεί ολοκληρωτικά. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το σώμα, προκειμένου να καταδείξει την ασθένεια του νου όλα τα προηγούμενα χρόνια».

Θοδωρής Μπόνης, Εξώστης

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ο ανώνυμος ήρωας του βιβλίου είναι ένας ανθρωπος σε μια οριακή φάση της ζωης του. Για να ξεπεράσει όσα τον βαραίνουν πρέπει να κατέβει πολύ χαμηλά. Πρέπει να φτάσει ως τον πάτο και ακόμη πιο κάτω, ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να αναρριχηθεί στο ύψος του παλιού του εαυτού.

Αυτή η αλλαγή επωάζεται μέσα του συστηματικά και όπως όλες οι μεγάλες ανατροπές θα εμφανιστεί ακαριαία και συμπαγώς. Κι αυτό γιατί το διάστημα εκείνο πριν τις σημαντικές ανθρώπινες πράξεις, τις σπάνιες εκείνες στιγμές όπου συντελείται μια συνοπτική δόξα του εαυτού μας, υπάρχει μια πυκνότητα, ένα «τώρα», πυκνό και αρραγές. Σε μια στιγμή μπορεί κανείς να τα δει όλα.

Αυτό το σπινθήρισμα είναι φυσικά στιγμιαίο, είναι μια εξέγερση της ψυχής, μια έξοδος που συντελείται κυρίως στον έρωτα αλλά όχι μόνον. Οι στιγμές αυτές της προσωπικής ακτινοβολίας διαρκούν απειροελάχιστα, επειδή αυτή είναι ακριβώς η φύση τους. Είναι θραύσματα, χρονικά ψιχία που δεν μπορούμε να τα κρατήσουμε για πάντα. Όμως είναι ακριβώς αυτή τους η φευγαλέα φύση που τροφοδοτεί και συντηρεί το όνειρο, εκείνη που πιστοποιεί την μοναδικότητα της ύπαρξης. Αυτές οι στιγμές είναι όπως η ποίηση, μια στιγμιαία μεταφυσική. Ένα διάστημα κατά το οποίο ο χρόνος δεν κυλάει. Αναβλύζει.

Έτσι, μετά απ αυτή την ανεμοδαρμένη περίοδο η ψυχή του ήρωα κάποια στιγμή θα αναβλύσει ολόκληρη και από τότε τίποτα δεν θα είναι πια όπως πριν.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΜΕΤΡΟ:

«Με την περιπέτεια της ζωής τόσο νωπή, η περιπέτεια της συγγραφής είχε μια αυθεντικότητα και ένα εξομολογητικό στοιχείο. Παρόλα αυτά, ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο, αναγνωρίζω πως ακόμη και λίγους μήνες μετά από έναν τέτοιο ψυχικό κραδασμό, μια τόσο σημαντικη αναδιάταξη των τεκτονικών πλακών του είναι, υπάρχει μια απόσχιση, μια απόσταση από το «δράμα», που πιθανόν να ήταν και αυτή που να με βοήθησε κι εμένα να δω τα πράγματα αλλιώς και να ανοίξω τη ζωή και τη ψύχη μου, ώστε να ζήσω πια ως εγώ.

Το κείμενο παραμένει αυτούσιο χωρίς να αλλάξει ούτε ένα κόμμα. Έξαλλου τις παλιές μας φωτογραφίες δεν τις ρετουσάρουμε. Και οι παλιές μας ουλές είναι η περιουσία μας».

Αλέξης Σταμάτης, 2016, είκοσι χρόνια μετά