Η Βεγγέρα του Ηλία Καπετανάκη, ένα έργο «οδοστρωτήρ» όπως
το είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος ο συγγραφέας, κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 3
Μαΐου στο θέατρο Χώρος, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη. Μια σαρκαστική
κωμωδία γεμάτη ανατροπές, μια «ηθογραφία εις πράξιν»
που αντλεί έμπνευση από τη συνήθεια των οικογενειών να ανταλλάσσουν
επισκέψεις, για να μιλήσει για τη φαιδρότητα του μικροαστικού κόσμου
εκείνης -αλλά και κάθε-εποχής, τη χαμένη τρυφερότητα, αλλά και την
κρυμμένη βία.
Η
οικογένεια Νερουλού δέχεται ξαφνικά την επίσκεψη του κυρίου και της
κυρίας Στενού, οι οποίοι συνοδεύονται από τον εργένη ανιψιό τους Νίκο.
Εκείνος δράττεται της ευκαιρίας προκειμένου να δει από κοντά τις κόρες
της οικογένειας Νερουλού που τόσο θαυμάζει από μακριά στους περιπάτους
και τα νυφοπάζαρα. Στην ουσία, ελπίζει ότι θα μπορούσε μία εξ αυτών να
είναι η μελλοντική του συμβία. Οικοδεσπότες και επισκέπτες αδυνατούν να
συνεννοηθούν, το πρωτόκολλο καλής συμπεριφοράς πάει περίπατο και ένα
κωμικό χάος προκαλεί ανατροπές και παρεξηγήσεις, οδηγώντας τη βεγγέρα
στην απόλυτη καταστροφή. Η αμάθεια, η ξενομανία, η υποκρισία και η
φαιδρότητα έρχονται στην επιφάνεια μαζί με τον μιμιτισμό, την κούφια
ρητορεία και τον καθωσπρεπισμό.
Η Σοφία Μαραθάκη, μετά τον Γενικό Γραμματέα που
είχε σκηνοθετήσει με μεγάλη επιτυχία για το Εθνικό Θέατρο το 2017,
συναντιέται ξανά με τον ξεχωριστό αυτόν θεατρικό συγγραφέα σε ένα έργο
που έχει, πράγματι, εκτόπισμα οδοστρωτήρα λόγω του αδυσώπητα σαρκαστικού
του χαρακτήρα. Μέσα από την ακραία παρωδία και γελοιοποίηση, τον
εγκλωβισμό των ηρώων στους τύπους, στο πρωτόκολλο αλλά και στη γλώσσα
-ένα κράμα δημοτικής και καθαρεύουσας- τα μεγεθυμένα ελαττώματα και
κουσούρια τους, Η Βεγγέρα
αποκαλύπτει ή καλύτερα επιβεβαιώνει την ασφυξία που επιβάλλουν οι
κοινωνικές εκδηλώσεις, τονίζοντας ταυτόχρονα τη γελοιότητα και μαζί την
τραγικότητα των προσώπων· την αμηχανία μίας ολόκληρης κοινωνίας.
Όπως σημειώνει η σκηνοθέτρια «Μέσα
από το φλερτ, την παρεξήγηση, την προσβολή και το χιούμορ, τα πρόσωπα
της Βεγγέρας διασκεδάζουν την πλήξη τους, αποφεύγουν το απόλυτο
υπαρξιακό τους κενό. Παρά την ακατάσχετη, όμως, μπουρδολογία τους, οι
ήρωες είναι πλάσματα αξιαγάπητα και ζωντανά, επειδή διατηρούν και
αναδεικνύουν αυτή την αφέλεια του παιδιού, την ανικανότητα ελέγχου του
θυμικού τους. Είναι, όμως και επικίνδυνα επειδή είναι δυνητικά βίαια,
κακοποιητικά, ψάχνουν αφορμή για να επιτεθούν. Είναι ανήλικοι σε σώματα
ενηλίκων, όπως, άλλωστε, είμαστε όλοι. Αδαείς, ανεύθυνοι, αμέριμνοι και
γι’ αυτό μοιραίοι».
Στη Βεγγέρα,
γκάφες, συγκρούσεις, τραγούδια, καυγάδες και πολλά… επιφωνήματα,
αποκαλύπτουν με τρόπο αμείλικτο την επιθυμία κάθε ανθρώπου να χωρέσει σε
κοστούμια άλλων. Με διάθεση σχεδόν φαρσική για τη συνύπαρξη της κωμικής
και της τραγικής πλευράς της ζωής, το έργο μας οδηγεί μπροστά στον
καθρέφτη και με ένα μειδίαμα, αυτοσαρκασμό και χιούμορ, μας φέρνει
αντιμέτωπους με την μικρούλα ζωή μας, την ατομική και συλλογική μας
ταυτότητα.
· Η Βεγγέρα
του Ηλία Καπετανάκη ακολουθεί την παράδοση των μονόπρακτων κωμωδιών του
τέλους του 19ου αιώνα. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1894
στο «Θέατρο των Κωμωδιών» από τον θίασο του Δημήτριου Κοτοπούλη, έναν
μόλις χρόνο μετά από τη μεγάλη επιτυχία του Γενικού Γραμματέα. Ο
κόσμος της Μπελ Επόκ, ένας κόσμος μεγάλων αλλαγών, προσπαθούσε να δει
τη ζωή με αισιοδοξία, όμως στο βάθος του ήταν ένας κόσμος αναβρασμού,
που εγκυμονούσε απρόσμενες εξελίξεις. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε στην
πτώχευση του Δεκεμβρίου του 1893, ενώ στο θέατρο κυριαρχεί το
κωμειδύλλιο και το δραματικό ειδύλλιο. Ο συγγραφέας είχε συσσωρεύσει
πλούσιες εμπειρίες από τη ζωή του στην πρωτεύουσα και την επαρχία αλλά
και από τις πολυπληθείς επαγγελματικές του ενασχολήσεις, όταν έκανε το
σύντομο πέρασμά του από τον χώρο του θεάτρου. Στα μόλις τέσσερα έργα του
κατάφερε να δημιουργήσει μεγάλες αναταράξεις και να σημαδέψει
καθοριστικά τα θεατρικά δρώμενα.
Η παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Αφιερώματος στο Νεοελληνικό έργο.
Η Σαββέρια Μαργιολά και ο Παντελής Κυραμαργιός επί σκηνής, μέσα σε μια ατμόσφαιρα φορτισμένη από ήχους και λέξεις που «ανασαίνουν» με κάθε στίχο. Σε μια εποχή κατά την οποία η μουσική κατανάλωση κατακερματίζεται σε playlists, βιαστικά scrolls και μεμονωμένα singles, ο νέος δίσκος του Παντελή Κυραμαργιού με τίτλο «Εκ Βαθέων» , σε ερμηνεία της Σαββέριας Μαργιολά , έρχεται να υπενθυμίσει την αξία του ολοκληρωμένου μουσικού έργου. Η παρουσίασή του πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 8 Απριλίου στον Σταυρό του Νότου Plus και λειτούργησε όχι απλώς ως συναυλία, αλλά ως σκηνική εμπειρία υψηλής αισθητικής, με αφηγηματική συνοχή, ερμηνευτική ένταση και ιδιαίτερο συναισθηματικό βάθος.
Μια παράσταση γεμάτη ενέργεια, που κάνει τον Σαίξπηρ ζωντανό και άμεσο. Το «Troilus and Cressida» στο Θέατρο του NO δεν είναι μια συνηθισμένη θεατρική εμπειρία. Οι ηθοποιοί κινούνται ανάμεσα στο κοινό, η δράση ξετυλίγεται γύρω σου, και ο διαχωρισμός σκηνής-θεατών εξαφανίζεται. Η ιστορία του Τρωικού Πολέμου παρουσιάζεται μέσα από την αγάπη του Τρωίλου και της Κρεσίντας, αλλά τίποτα δεν είναι ρομαντικό ή ηρωικό. Ο πόλεμος μοιάζει χαοτικός, οι ήρωες είναι γεμάτοι αδυναμίες και η προδοσία είναι παντού. Η παράσταση είναι έξυπνα προσαρμοσμένη για πέντε ηθοποιούς, που αλλάζουν ρόλους με μαεστρία. Η διαδραστικότητα είναι ένα από τα δυνατά σημεία, αφού το κοινό μπορεί να διαλέξει πλευρα, Έλληνες ή Τρώες, και κάποιοι μπορούν ακόμη και να συμμετέχουν. Ο σκηνοθέτης διατηρεί την ουσία του Σαίξπηρ αλλά του δίνει νέα μορφή, κάνοντάς τον πιο προσιτό και ζωντανό. Μια δυνατή και πρωτότυπη παράσταση που αξίζει να τη ζήσεις!
Η Ρενάτα Ντελία μάς συστήνεται μέσα από το βιβλίο της Μπρος Εγώ και Πίσω Έρωτας , μια αφήγηση γεμάτη συναισθήματα, αυτογνωσία και ανατροπές. Με τη χαρακτηριστική της γραφή, υφαίνει μια ιστορία που ισορροπεί ανάμεσα στην προσωπική αναζήτηση και την ερωτική εμπειρία, αγγίζοντας τις λεπτές χορδές της ανθρώπινης ψυχής. Στη σημερινή μας συνέντευξη, μιλάμε μαζί της για την έμπνευση πίσω από το βιβλίο, τις θεματικές που το διατρέχουν και το πώς η ίδια αντιλαμβάνεται την αγάπη, τον έρωτα και την αυτογνωσία. Ένα ταξίδι μέσα από τις σελίδες της, που ίσως μας κάνει να αναρωτηθούμε: τελικά, ποια είναι η σωστή κατεύθυνση στην πορεία της καρδιάς; Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας για το βιβλίο μου Μπρος Εγώ και Πίσω Έρωτας και για τις πολύ εύστοχες και καίριες ερωτήσεις σας. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για κάθε μία από αυτές γιατί, όπως η Ειρήνη, είμαι και εγώ υπεραναλυτική, αλλά προσπάθησα να απαντήσω όσο πιο συνοπτικά και στοχευμένα μπορώ. Προσοχή γιατί υπάρχουν μερικά σημεί...
Υπάρχουν λόγια που γράφονται με την πρόθεση να φτάσουν κάπου, σε κάποιον. Κι όμως, για λόγους αδιευκρίνιστους ή απολύτως σαφείς, παραμένουν μετέωρα, ανεπίδοτα—σαν γράμματα που δεν ταίριαξαν ποτέ με τον κατάλληλο παραλήπτη ή τη σωστή στιγμή. Αυτή την εύθραυστη ζώνη του ανείπωτου, του μισοειπωμένου και του βαθιά βιωμένου έρχεται να φωτίσει ο Χρήστος Μιχάλαρος με τη νέα του ποιητική συλλογή Ανεπίδοτα . Μέσα από λόγο λιτό, αλλά πυκνό σε νόημα και συγκίνηση, ο ποιητής χαρτογραφεί τη διαδρομή μεταξύ προσωπικού και συλλογικού βιώματος, αποκαλύπτοντας πτυχές της ανθρώπινης σχέσης, της μνήμης και της σιωπής. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Χρήστος Μιχάλαρος μιλά με ειλικρίνεια και στοχασμό για τα ποιήματα που κάποτε γράφτηκαν για κάποιον, μα τώρα ανήκουν σε όλους· για τις λέξεις που ίσως δεν ειπώθηκαν ποτέ, αλλά βρήκαν τη θέση τους σε ένα βιβλίο που λειτουργεί σαν μια ανοιχτή επιστολή προς την εμπειρία, τον πόνο και –τελικά– την ίδια την αλήθεια. Ο τίτλος Ανεπίδοτα υποδηλώνει λόγια που δεν ...
Πώς αποδίδεται επί σκηνής η εγκατάλειψη; Πώς γίνεται η πληγή μιας γενιάς να φωτίσει τις σκιές της επόμενης; Το θεατρικό έργο Έρημος δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα την καρδιά του διαγενεακού τραύματος, της απώλειας, της εσωτερικής ερήμωσης. Μέσα από μια πολυφωνική αφήγηση, η ιστορία μιας νεαρής μητέρας που εγκαταλείπει το παιδί και τη ζωή της, ξετυλίγεται ως ένας σπαρακτικός εσωτερικός μονόλογος. Η εγκατάλειψη εδώ δεν είναι καταδίκη· είναι κραυγή. Μιλήσαμε με τους συντελεστές του έργου — τον Γιάννη, την Έλενα, τη Ζωή, τη Σοφία και τη Φωτεινή — για τη σκηνική προσέγγιση τόσο ευαίσθητων και υπαρξιακών θεμάτων, για την εσωτερική διαδρομή της ηρωίδας, για τη δύναμη της μητρότητας και για τον συμβολισμό της ερήμου ως τοπίο ψυχής και μεταμόρφωσης. Το έργο "Έρημος" πραγματεύεται το διαγενεακό τραύμα και την εγκατάλειψη. Πώς προσεγγίσατε ένα τόσο ευαίσθητο και υπαρξιακό θέμα επί σκηνής;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου