Εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ: Νέες Κυκλοφορίες

 

Ο ΑΞΙΟΛΑΤΡΕΥΤΟΣ ΛΟΥΠΕΝ της Κωνσταντίνας Δασκαλάκη Γεννημένος στα περίχωρα της Βενετίας, ένας σκύλος ζει χαρούμενος κι ευτυχισμένος τους πρώτους μήνες της ζωής του μαζί με την αδερφή του και την οικογένειά του. Μια μέρα η καθημερινότητά του ανατρέπεται, αφού βρίσκεται να ταξιδεύει για έναν νέο προορισμό, αγνοώντας τι του επιφυλάσσει η μοίρα… Ο αξιολάτρευτος Λουπέν είναι ένα αλληγορικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται μεταξύ δύο πόλεων, της Φλωρεντίας και της Αθήνας. Περιγράφει μια τρυφερή ιστορία για τη φιλία, την αφοσίωση, τη συντροφικότητα. Με μία απλότητα γεμάτη ουσία και φρεσκάδα, η Κωνσταντίνα Δασκαλάκη παρουσιάζει μία ιστορία για έναν σκύλο, τον Λουπέν, τον οποίο ακολουθούμε σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Βάζοντας τον ίδιο τον Λουπέν στη θέση του αφηγητή, δημιουργεί ένα σκυλοκεντρικό, θα λέγαμε, περιβάλλον το οποίο βρίθει συναισθημάτων, εικόνων, προβληματισμών. Υπό αυτό το πρίσμα, καταφέρνει να καταπιαστεί με περίσσια αγνότητα με πολλά από τα θέματα που αφορούν τετράποδα και δίποδα, αλλά και ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον κόσμο γύρω μας και τον κύκλο της ζωής. Απευθύνεται σε παιδιά και τα καλεί σε ένα ταξίδι που αναβλύζει ηρεμία –κόντρα στις φασαριόζικες εποχές που διανύουμε–, ενώ ταυτόχρονα δεν στερείται ανατροπών, δράσης αλλά και δυσάρεστων γεγονότων, όπως άλλωστε συμβαίνει και στη ζωή. Ο αξιολάτρευτος Λουπέν πραγματικά αξίζει να μπει στα σπίτια ανθρώπων όλων των ηλικιών και να τα γεμίσει χαρά, ανιδιοτέλεια, αισιοδοξία και καλοσύνη.

Poesie, καλώς ήρθες, όμορφη νεότης! | Αντώνης Κερασνούδης «Καλώς ήρθες όμορφη νεότης, της ύπαρξής μας πλάσμα χαρωπό». Κάπως έτσι ίσως να καλωσόριζε ο Friedrich Schiller τη λυρική έμπνευση σε κάποια από τις πνευματικές νύχτες της Βαϊμάρης. Αλήθεια όμως, είναι ο γερμανικός λυρισμός μια αμιγώς αισθητική απόλαυση ή αποτελεί την ενοποιό ουσία της ύπαρξής μας; Στις σελίδες αυτού του μικρού ανθολόγιου γερμανικής ποίησης, οι λέξεις πασχίζουν να αποβάλλουν κάθε περιττό νοηματικό λίπος και να λειτουργήσουν ως μέσο έκπτυξης του ανθρώπου και ανάκλασης μίας Ιδέας εντός αυτού. Το ατομικό, το ιδιωτικό και το μεμονωμένο του κάθε ποιητού μετουσιώνονται στο γενικό, στο μαζικό και στο πεπρωμένο. Ο γερμανικός λυρισμός, λοιπόν, δεν είναι ένας μονόλογος, επ’ ουδενί ένα κάλεσμα προς ενδοσκόπηση, αλλά ένας άσβεστος πόθος για επικοινωνία.   Τουρουρούτ! Του Κυριάκου Βλάχου Άνθρωποι που δαγκώνουν τη λαμαρίνα καθισμένοι σε μοκέτες οκλαδόν, στην Αυγουστιάτικη Αθήνα. Έφηβες που τους αποκαλύπτεται το νόημα της ζωής σε κομμωτηριακές καρέκλες, κόβοντας αφέλειες. Ακέφαλοι κορμοί, με πράσινες στρογγυλές ενδείξεις να λαμπυρίζουν αδιάκοπα, σε εικονικές γειτονιές. Άντρες που χάνουν τον ύπνο τους φοβούμενοι τον θάνατο και ξοδεύουν τον ξύπνιο τους παρακολουθώντας τηλεμάρκετινγκ. Τραμπουκισμένα αγόρια που πλαγιάζουν από νωρίς κάτω από μάρμαρα με τα κεφάλια ανοιχτά και τα λουλούδια τους, πια, λούζουν μπουζουξούδες. Νεαροί που μεταναστεύουν σε πεζοδρόμια αλλοδαπά, για να φοράνε λαμέ πουκάμισα δίχως να φοβούνται πως θα καταλήξουν στα επείγοντα. Δημοφιλείς εργένηδες που βάφουν τα χείλη τους με αιματηρά κραγιόν και διασχίζουν λεωφόρους και πλατείες μες στο καταμεσήμερο. Άνθρωποι που ανήκουν στους πάντες, κι άλλοι που δεν ανήκουν πουθενά. Παντού παρεκκλίνοντες και πάσας φύσεως αλλιώτικοι. Εφτά ιστορίες ανθρώπων που κουράστηκαν να ’ναι άλλοι. Πούστηδες στο χωριό, χωριάτες στην πόλη, πολίτες βήτα κατηγορίας στα εξωτερικά, αναχρονιστικοί στον έρωτα, ρεζίληδες στα κοσμικά, ευλογημένοι πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες… Εφτά ιστορίες ανθρώπων που τραγουδιούνται και απαγγέλλονται, με μουσική τους υπόκρουση ένα αέναο, διαπεραστικό, ενοχλητικά λυτρωτικό: τουρουρούτ.