Οι συντελεστές της Φθινοπωρινής Ιστορίας μιλούν στο Open Mind
Στην εποχή της ταχύτητας και του συναισθηματικού αποπροσανατολισμού, ένα θεατρικό έργο σαν τη Φθινοπωρινή Ιστορία του Αρμπούζωφ έρχεται να μας θυμίσει την αξία της συνάντησης, της ουσιαστικής επικοινωνίας και της τρυφερότητας. Μια λιτή αλλά βαθιά συγκινητική ιστορία δύο ανθρώπων που συναντιούνται κάπου στη δύση της ζωής τους, για να ξαναβρούν την άνοιξη της ψυχής.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Θεοδώρου και οι πρωταγωνιστές Βασιλική Καρανίκα και Στρατής Καρράς, μαζί με τον μουσικό Σωτήρη Παπαστάμο, αναδεικνύουν με ιδιαίτερη ευαισθησία την ουσία αυτού του "μικρού" αλλά γεμάτου σημασία έργου, που μεταφέρει ένα σπουδαίο μήνυμα: η αγάπη, η φροντίδα και η ελπίδα δεν έχουν ηλικία.
Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε προσωπικά στο έργο του Αρμπούζωφ; Γιατί αξίζει να παρουσιαστεί σήμερα, στο δικό μας "φθινόπωρο";
Δημήτρης Θεοδώρου:Πρόκειται για ένα έργο που πραγματεύεται το ξεκίνημα μιας προσωπικής σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων.Μια βαθιά ανθρώπινη εξερεύνηση της μοναξιάς, μέσα από τη συνάντηση δύο φαινομενικά αταίριαστων χαρακτήρων: του γιατρού Ροντιόν και της πρώην ηθοποιού Λύντιας.
Αυτό και μόνο, αποτελεί μια βαθειά
ενδιαφέρουσα και ουσιαστική αφορμή, να «βουτήξει» κανείς, σε αυτή την
εύθραυστη, τρυφερή, μαγική υπόθεση…
Η «Φθινοπωρινή ιστορία» είναι ένα
έργο που υμνεί την αγάπη, την τρυφερότητα, την ίδια τη ζωή...
Κι αυτό είναι το μήνυμα που
προσπαθούμε να μεταδώσουμε – ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, που βαλλόμαστε
καθημερινά, ασταμάτητα, με καταιγισμό αρνητικών περιστατικών και ειδήσεων…
Να ξαναπιστέψουμε στην ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής. Να θυμηθούμε την αξία του αυθόρμητου, του απλού και του αληθινού...Μια υπενθύμιση ότι υπάρχει ακόμα τρυφερότητα, ότι οι σχέσεις δεν έχουν ηλικία και η ελπίδα δεν έχει ημερομηνία λήξης, ότι η ευτυχία ενυπάρχει μέσα μας.
Βασιλική Καρανίκα: Στο έργο αυτό με
τράβηξε η ιδέα της δουλειάς πάνω στην δροσερή, όμορφη, φωτεινή και εναλλακτική
Λύντια. Η προσωπικότητα που περιγράφει ο συγγραφέας με ενθουσίασε κι ακόμη
περισσότερο, όταν ξεκίνησαν οι πρόβες, με ενθουσίασε η οπτική ματιά του
σκηνοθέτη μας του Δημήτρη Θεοδώρου πάνω σ' αυτό το πλάσμα. Η παράσταση αυτή
ονομάζεται Φθινοπωρινή
ιστορία αλλά το σίγουρο είναι ότι σε βάζει να σκεφτείς την Άνοιξη που
αναπόφευκτα έρχεται. Ένα έργο αισιοδοξίας κι αναγέννησης έρχεται να ρίξει φως
κι αγάπη στο πλαίσιο της γενικευμένης κατάθλιψης της κοινωνίας μας. Κατάθλιψης
που δεν έρχεται από την αναμονή του επερχόμενου γήρατος αλλά από την παραίτηση
της παρούσας ζωής.
Στρατής Καρράς: Εγώ διαβάζοντας το έργο, είδα αμέσως την εξέλιξη του Ροντιον από σκηνή σε σκηνή αλλά και το βαθύ νόημα του κειμένου. Αυτά με τράβηξαν στο έργο. Και φυσικά η διαδρομή για την κατάκτηση αυτού του ρόλου έγινε πολύ ενδιαφέρουσα μεσα από την συνεργασία με τους συγκεκριμένους συντελεστές. Το γενικότερο Φθινόπωρο της εποχής μας έχει ανάγκη από την ελπίδα που αποπνέει η παράστασή μας
Ποια συναισθήματα σας δημιουργεί η σχέση των δύο
ηρώων; Τι σας συγκίνησε περισσότερο στις ψυχές τους;
Δημήτρης
Θεοδώρου:Ο Ροντιόν και η Λύντια προσπαθούν να ρίξουν
τα τείχη που ο καθένας τους έχει δημιουργήσει γύρω του και να αγγίξουν
ειλικρινά ο ένας τον άλλον. Με μνήμες απ' τη ζωή
τους, μνήμες που γίνονται αφορμή να πλησιάσουν δειλά, σαν έφηβοι, ο ένας τον
άλλο και να επωαστεί ένας έρωτας αγνός, τρυφερός πλατωνικός, σχεδόν
ουτοπικός, ίσως και ακατόρθωτος για τα σημερινά δεδομένα. Με συγκινεί βαθιά,
αυτό που νοσταλγούν οι ήρωες: το νοιάξιμο, τη φροντίδα, μα προπαντός την
επικοινωνία. Διανύοντας ήδη το μέσο του βίου τους, προβαίνουν σε έναν
απολογισμό όσων τους σημάδεψαν βαθιά μες στην ψυχή, των εποχών που πέρασαν.
Αγκαλιάζουν κι αποδέχονται το «φθινόπωρό» τους κι «αποφασίζουν» πως τα πεσμένα φύλλα, μπορούν μαγικά να επιστρέψουν στα δέντρα.
Μια φθινοπωρινή ιστορία δύο ανθρώπων, λίγο πριν τον δικό τους χειμώνα.
Βασιλική: Σίγουρα συναισθήματα αισιοδοξίας, ζωντάνιας.
Επίσης συναισθήματα λύτρωσης. Μέσα από τις εξομολογήσεις των δύο χαρακτήρων
βγαίνουν στο φως οι πληγές κι αφήνονται στο ζεστό φως και στο δροσερό αεράκι
αυτής της σχέσης για να επουλωθούν. Συγκινήθηκα , βλέποντας την δύναμη που βγαίνει από την έκθεση
των αδυναμιών των δύο ρόλων. Την αισιοδοξία που γεννά ο πόνος που μοιράζεται.
Στρατής: Η σχέση του Ροντιόν και της Λύντια είναι η άνοιξη και αναγέννηση ενάντια σε όλα τα προγνωστικά που προβλέπουν μαρασμό και θάνατο. Σε εμένα γέννησε το αίσθημα της αισιοδοξίας και της πεποίθησης ότι η ζωή δεν τελειώνει παρά μόνο όταν το αποφασίσουμε εμείς. Οι δύο αυτοί άνθρωποι γίνονται το σύμβολο της βαθιάς ανθρώπινης επαφής πέρα από κάθε προγνωστικό.
Βασιλική, πώς προσεγγίσατε τη Λύντια; Ποιες πλευρές της προσωπικότητάς της ήταν πρόκληση ή και δώρο για εσάς;
Για μένα η Λύντια ήταν μια αποκάλυψη. Φωτεινή,
χαρούμενη, γεμάτη αγάπη για τα πάντα και τους πάντες, ακόμα και για εκείνους
που την πίκραναν βαθιά, ζωηρή και πολύχρωμη και πολλές φορές χειριστική. Όσο
προσπαθώ να την καταλάβω τόσο την αγαπώ και θέλω να την μιμηθώ σε πολλές
εκφάνσεις της προσωπικότητάς της. Στην αγάπη της για τη φύση, στην θυσιαστική
της προσφορά στην παιχνιδιάρικη διάθεσή της, στον τρόπο που πετυχαίνει αυτό που
θέλει χωρίς να προσβάλει την προσωπικότητα του άλλου. Όλα αυτά ήταν πρόκληση
και δώρο μαζί. Πολύ θα ήθελα να ήμουν στ αλήθεια μια Λύντια..
Στρατή, πώς χτίσατε τον χαρακτήρα του Ροντιόν; Υπάρχει κάποιο κοινό νήμα μεταξύ εσάς και του ήρωα;
Ο Ροντιόν είναι λιγάκι διαφορετικός από μενα όσον αφορά την εσωστρέφεια, την απαισιοδοξία και την παραίτηση από τη ζωή. Βέβαια μέσα μας υπάρχουν τα πάντα και προσπαθώντας να προσεγγίσουμε ένα ρόλο οφείλουμε να ανασύρουμε όποιες πτυχές μας ταιριάζουν. Ξεκίνησα λοιπόν από τον έμφυτό μου ορθολογισμό και πάνω εκεί άρχισα να οικοδομώ αυτόν τον πολύ προκλητικό ρόλο.
Ποια ήταν η οδηγία ή η αίσθηση-κλειδί που σας έδωσε ο
σκηνοθέτης Δημήτρης Θεοδώρου για την παράσταση;
Βασιλική Καρανίκα: Οι οδηγίες ήταν πολλές και πολύ εύστοχες και πάνω
απ' όλα δοσμένες με έναν τρυφερό γλυκό αλλά και δυναμικό τρόπο. Αν πρέπει να διαλέξω κάποια, ήταν η λεπτή
ισορροπία που μου συνέστησε να έχω ανάμεσα στο γέλιο και την έκφραση του πόνου
της Λύντια.
Στρατής Καρράς: Ο υπέροχος Δημήτρης μας, με βοήθησε με πολλούς τρόπους αλλά κυρίως με τον τρόπο που μου εκμαίευσε την δυναμική αλλαγή αυτού του χαρακτήρα από κλειστό καβούκι σε έναν άνθρωπο που μοιράζεται την μοναξιά και τον πόνο του.
Σωτήρη, πώς συνθέσατε τη μουσική της παράστασης; Τι είχατε στο μυαλό σας όταν σκεφτόσασταν αυτό το «φθινόπωρο»;
Το Φθινόπωρο, από μικρό παδί, ήταν και είναι αγαπημένη μόυ εποχή. Με μάγευε άυτή η “μελαγχολική” μετάβαση στον Χειμώνα και μου ξυπνούσε πάντα τα δημιουργικά μου ένστικτα. Η ιδαίτερη και για μενα πολύ επιτυχημένη σκηνοθετική άποψη του Δημήτρη Θεοδώρου και οι πολύ δυνατές ερμηνείες της Βασιλικής Καρανικα και του Στρατή Καρρά με έβαλαν κατευθείαν στο κλίμα. Τι είχα στο μυαλο μου: την μαγική εικόνα των πολύχρωμων φθινοπωρινών φύλλων, που για μένα λειτουργούν σαν υπόσχεση για ανανέωση του ραντεβου μας σε μια καινούρια Άνοιξη.
Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στην εξέλιξη της
σχέσης των δύο ηρώων;
Δημήτρης Θεοδώρου: Η πρωτότυπη μουσική του Σωτήρη Παπαστάμου, εντυπώνει στους θεατές τα πιο δυνατά και αληθινά συναισθήματα. Επιτρέπει στους ήρωες να "αναπνεύσουν", να εξομολογηθούν, δίνοντας χώρο στον θεατή να ταυτιστεί.
Σωτήρης Παπαστάμου: Προσπάθησα να κάνω ορατή στους θεατές την μη λεκτική επικοιωνία των ηρώων, που μερικές φορές είναι και η πιο ουσιαστική , αλλά και να χρωματίσω με τον δικό μου τρόπο τις σκηνές.
Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας σκηνή – εκείνη που
ανυπομονείτε να δείτε ξανά και ξανά πάνω στη σκηνή;
Δημήτρης Θεοδώρου: Η σκηνή του περιπάτου στην ακροθαλασσιά, είναι για μένα, ανατομία ισχυρών συναισθημάτων.Είναι η σκηνή που το αδυσώπητο των ανατρεπτικών γεγονότων δίνει τη θέση του στην ουσιαστική ανάγκη για επικοινωνία, τρυφερότητα κι ελπίδα… Μια σκηνή που απογυμνώνει τους ήρωες και τους παραδίδει ανυπεράσπιστους σε κοινή θέα, κάνοντάς σε να αναρωτηθείς: Πόση μοναξιά μπορεί να χωρέσει η ζωή ενός ανθρώπου; Ποιο δρόμο πρέπει να πάρει κανείς για να συναντήσει έναν άλλο άνθρωπο; Κι αν κάποια στιγμή βρεθούν, θα μπορέσουν άραγε να κοιταχτούν, ν' ακούσουν τις φωνές τους, ν' αγγίξουν ο ένας την ψυχή του άλλου;
Βασιλική Καρανίκα: Η σκηνή στο θεραπευτήριο όπου η Λύντια ξεδιπλώνει ξεκάθαρα τον χαρακτήρα της και απογυμνώνεται μπροστά στον Ροντιον
Στρατής Καρράς: Η σκηνή μετά τη συναυλία. Όπου αρχίζει η μεταμόρφωση του Ροντιόν.
Σωτήρης Παπαστάμου: Η τελευταία σκηνή. Δεν θα πω
περισσότερα. Θα την δείτε.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο στοίχημα αυτής της
παράστασης; Τι θέλετε να νιώσει ή να πάρει μαζί
του ο θεατής φεύγοντας;
Δημήτρης Θεοδώρου: Σε μια εποχή όπου η αποξένωση και οι διαπροσωπικές σχέσεις δοκιμάζονται καθημερινά, σε έναν κόσμο που το συναίσθημα και η επικοινωνία έχουν ατροφήσει εξαιτίας της τεχνολογικής υπερφόρτωσης, το στοίχημα είναι η παράσταση να λειτουργήσει σχεδόν "θεραπευτικά". Να προκαλέσει τον θεατή να χαμογελάσει, να γελάσει, να συγκινηθεί και να δακρύσει σε άλλα σημεία. Να σκεφτεί, αν αγαπάει το «Φθινόπωρο» του… Να αναρωτηθεί, μήπως είναι η ευκαιρία να πετάξει την «ομπρέλα» του και να χορέψει στη βροχή, διεκδικώντας τη ζωή, μέχρι τέλους. Να θυμηθεί, πως η αγάπη και η συντροφικότητα, είναι τα μόνα εφόδια απέναντι στην αμείλικτη πορεία του χρόνου. Να δει την όμορφη και ουσιαστική πλευρά της τέχνης. Αν η παράσταση κατορθώσει να προξενήσει στο κοινό αυτά τα συναισθήματα, τότε αυτό το έργο έπρεπε οπωσδήποτε να ανέβει στη σκηνή.
Βασιλική Καρανίκα: Θα ήθελα να νιώσουν οι
θεατές μας αισιοδοξία, αγάπη και χαρά και φεύγοντας να πάρει μαζί του Ελπίδα.
Στρατής Καρράς : Να νιώσουν θεραπευμένοι από την μοναξιά και να
πάρουν μαζί τους την υπόσχεση ότι θα τελειώσει το Φθινόπωρο κι ο Χειμώνας και θα έρθει πάλι η
άνοιξη κι η αναγέννηση..
Σωτήρης Πάπαστάμου: Ότι τελικά και το Φθινόπωρο είναι απλά μια εποχή και εμείς επιλέγουμε πως θα την ζήσουμε.
Αν έπρεπε να δώσετε έναν εναλλακτικό τίτλο στην παράσταση, ποιος θα ήταν; Και γιατί;
Δημήτρης Θεοδώρου: «ΤΑ
ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ» … Γιατί τα πάντα μπορούν να συμβούν….
Βασιλική Καρανίκα :“Σ' Αφήνω εγώ;” . Διότι η απάντηση είναι στο “Μαζί”.
Στρατής Καρράς :“Όταν πέφτουν τα φύλλα”. Διότι δηλώνει την προσωρινή
επιστροφή της Άνοιξης στην ζεστή αγκαλιά της μάνας
Γη.
Σωτήρης Παπαστάμου: “Απρόβλεπτο Φθινόπωρο”. Διότι
τα πιό σπουδαία και ουσιαστικά είναι τα απρόβλεπτα.
Της Αλεξίας Βλάρα, 30/05/2025
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου