Διαβάσαμε και προτείνουμε: "Πολύ σας αγαπήσαμε" του Αθανάσιου Δαββέτα

 

Ο Θανάσιος Δαββέτας με τα νέα του διηγήματα με τίτλο Πολύ σας αγαπήσαμε, από τις εκδόσεις Όταν, μιλάει για κάποιες ιστορίες, ιστορίες εποχής, ιστορίες δύσκολες, ιστορίες που θα σε συντροφεύσουν, θα σε γαληνέψουν και άλλοτε θα σε συγκινήσουν. Με ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο που θυμίζει έργο τέχνης, ένα τριαντάφυλλο και μία ντάμα καρδιά, μας πηγαίνει σε μία παλιά δεκαετία, νοσταλγική, μακρινή, αλλά συνάμα τόσο κοντινή.

Εφτά ιστορίες που έχουν κάτι να πουν: ένας ενάρετος δικηγόρος που καταφέρνει να δικαιωθεί μέσα από τους αγώνες και τις δυσκολίες του και να αφήσει πίσω τις κακές στιγμές και τους ανθρώπους που τον πλήγωσαν. Η δύναμη της συγχώρεσης και το μεγαλείο της μεγαλοψυχίας αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα.

Το δεύτερο διήγημα αφορά την αγάπη: άνθρωποι μπορεί να καταφέρουν τα πάντα αν υπάρχει αληθινή αγάπη και θέληση. Στο τρίτο διήγημα μας μιλάει για τη δύναμη της φιλίας και πάλι για την αγάπη, την ανάμνηση και τη μνήμη, που κρατάει δυνατά τα θεμέλια για ένα γερό οικοδόμημα και τον αφουγκρασμό για την απόλυτη ευτυχία και αν υπάρχει. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, η μνήμη είναι αυτή που μπορεί να κρατήσει ζωντανή μέσα μας την αγάπη, την ατελέσφορη αυτή αγάπη που μόνο παίρνει χωρίς να δίνει.

Το επόμενο διήγημα είναι ένα διήγημα τολμηρό, καθώς μιλάει για τον θάνατο αλλά και για τη ζωή, μιλάει για τη μετεμψύχωση αλλά και για τη δύναμη που μπορούν να έχουν τα ζώα στη ζωή μας. Σε αυτό ακριβώς το διήγημα συναντάμε και ένα υστερόγραφο, όπου για να δημιουργήσει την ηρωίδα μας, λέει ο συγγραφέας τον τρόπο που την έπλασε και δίνει κάποιες επεξηγήσεις. Αυτό είναι στα θετικά του συγγραφέα, καθώς η απλή του γλώσσα καθιστά το συγκεκριμένο βιβλίο αναγνώσιμο και προσιτό προς όλους.

Στο επόμενο διήγημα, το οποίο είναι και ο τίτλος του βιβλίου, Πολύ σας αγαπήσαμε, το οποίο είναι δημιούργημα μυθοπλασίας με πραγματικό όμως πυρήνα, όπως αναφέρει και ο συγγραφέας, αφορά την αγάπη, τον έρωτα και άλλη μία φορά το ατελέσφορο του. Ο έρωτας μπορεί να μην ευδοκιμήσει, να μην αποδώσει τους καρπούς, αλλά η δύναμή του στην ψυχική ανάσταση και στο μεγαλείο της είναι έκδηλη. "Έρως ανήκατε μάχαν"!

Το προτελευταίο μυθιστόρημα μιλάει για τη δύσκολη ενηλικίωση των νεαρών παιδιών , εκεί όπου φυλάνε σκοπιά, εκεί, μαθαίνουν κάποιος κώδικες, εκεί όπου οι διαταγές παίζουν κυρίαρχη σημασία και εκεί που αρχίζει το εγώ να πηγαίνει σε δεύτερη μοίρα. Το συγκεκριμένο διήγημα το βρήκα αρκετά πρωτότυπο, καθώς δε μιλάει μόνο για το πώς σκέφτονται οι νεαροί άνδρες αλλά και για μία κοινωνία που αδυνατεί να γεμίσει με κατάλληλη σοφία αυτούς τους νεαρούς άνδρες. Η προσομοίωση της σφαίρας είναι ευφυέστατη και δείχνει το δυναμισμό που έχει ο συγγραφέας, ώστε να δίνει τη βαρύτητα εκεί που πρέπει. Γνώστης του αντικειμένου μαζί με νομικούς όρους, όπου μπορεί να διαχειρίζεται άρτια την ελληνική γλώσσα.

Και τέλος, ένας ύμνος προς την πατρίδα μας, ένας άθλος που έκανε ο μαραθωνοδρόμος Στέλιος Κυριακίδης το 1946, για να ζητήσει βοήθεια για την Ελλάδα. Ιδανικά, αξίες που πρέπει να τις θυμόμαστε και να μην τις λησμονούμε. Ένας επίλογος διαφορετικός, ένας επίλογος ανάταση ψυχής και ακμαίο ηθικού. Και εδώ, κοίτα το ερώτημα: μέσα από τον θάνατο υπάρχει ζωή; Μέσα απ’ τη ζωή υπάρχει ο θάνατος; Και αν αυτά τα δύο μπορούν να αλλάξουν τη σειρά, ή είναι η μοίρα που θα καθορίσει;

Εν κατακλείδι, τα συγκεκριμένα διηγήματα δεν είναι μόνο απλές αφηγήσεις, αλλά και μαθήματα ζωής, σαν ένα τραπουλόχαρτο που μπορεί να κερδίζεις και να χάνεις, και δεν ξέρεις ποτέ την τελική έκβασή τους.