Είδαμε και προτείνουμε: New order

 

Το New Order του Σέρτζι Πομπερμάγιερ είναι ένα πολιτικό δράμα που χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι. Σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά, το έργο παρουσιάζεται στο Θέατρο ‘Εν Αθήναις’, προσφέροντας μια εμπειρία έντονης ψυχολογικής φόρτισης και κοινωνικού προβληματισμού.  

Η υπόθεση ακολουθεί τρεις ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα λόγω της οικονομικής κρίσης – εργασία, χρήματα, κατοικία και, κυρίως, την αξιοπρέπειά τους. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να διορθώσουν την αδικία, απαγάγουν μια πρώην υπουργό εργασίας και διευθύντρια τράπεζας, απαιτώντας να ανατρέψει τις πολιτικές που διέλυσαν τη ζωή τους. Όμως, το δίλημμα που προκύπτει είναι βαθύτερο: πρόκειται για απονομή δικαιοσύνης ή μια πράξη εκδίκησης που απλώς γεννά νέο κύκλο βίας;  

Ο Δημήτρης Καρατζιάς επιλέγει μια σκηνοθετική προσέγγιση που τονίζει την ωμότητα και την ένταση της ιστορίας. Η σκηνή μετατρέπεται σε ένα κλειστοφοβικό πεδίο μάχης, όπου η αγωνία κλιμακώνεται σταδιακά. Οι φωτισμοί παίζουν καθοριστικό ρόλο, εναλλάσσοντας ψυχρές και θερμές αποχρώσεις, συμβολίζοντας τη διαρκή εναλλαγή εξουσίας και αδυναμίας μεταξύ των χαρακτήρων. Οι σκιές στους τοίχους μοιάζουν να υπαινίσσονται πως οι ήρωες δεν μπορούν να ξεφύγουν ούτε από το παρελθόν τους, ούτε από τις επιλογές τους.  

Η μουσική και τα ηχητικά εφέ λειτουργούν υπόγεια, χτίζοντας την ένταση χωρίς υπερβολές. Οι σιωπές είναι εξίσου δυνατές με τις εκρήξεις οργής, δημιουργώντας ένα ρυθμό που κρατάει το κοινό σε διαρκή εγρήγορση. Ο Καρατζιάς αφήνει χώρο για την ηθοποιία να αναπνεύσει, χωρίς περιττές θεατρικές φιοριτούρες, δίνοντας έμφαση στην ωμή δύναμη του κειμένου και των χαρακτήρων.  

Οι ηθοποιοί δεν υποδύονται απλώς τους ρόλους τους, αλλά ζουν και αναπνέουν μέσα από αυτούς. Η σωματικότητα, η εκφραστικότητα και οι συναισθηματικές τους διακυμάνσεις μεταφέρουν στο κοινό όλη την απόγνωση, τον θυμό και τη σύγχυση των χαρακτήρων.  

Η απαγωγέας Ράνια Σχίζα, ως μια γυναίκα που έχει φτάσει στα όριά της, είναι μια ερμηνεία που καθηλώνει. Η σταδιακή μετάβαση από την οργή στην αμφιβολία και, τελικά, στην αναπόφευκτη σύγκρουση με τη συνείδησή της είναι εκτελεσμένη με απόλυτη φυσικότητα.  

Η πρώην υπουργός, Έλενα Τυρέα, και διευθύντρια της τράπεζας ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στον φόβο, την αλαζονεία και τη σταδιακή κατανόηση της κατάστασης. Ο χαρακτήρας της δεν είναι μονοδιάστατος· δεν παρουσιάζεται ούτε ως απόλυτα κακή ούτε ως αθώο θύμα, κάτι που ενισχύει τη σύνθετη ηθική του έργου.  

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες συνεισφέρουν με δυνατές, ουσιαστικές ερμηνείες, δημιουργώντας μια εκρηκτική χημεία που δίνει αληθοφάνεια στις σκηνές αντιπαράθεσης. Η ένταση μεταξύ των προσώπων δεν μειώνεται ούτε για μια στιγμή, διατηρώντας το κοινό καθηλωμένο μέχρι το τελευταίο λεπτό.  

Το New Order δεν είναι απλώς ένα έργο εκδίκησης ή πολιτικής διαμαρτυρίας. Είναι ένας βαθύς στοχασμός πάνω στην έννοια της δικαιοσύνης, στον θυμό των καταπιεσμένων και στα όρια που διαχωρίζουν τον νόμο από την ηθική. Ο Πομπερμάγιερ δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Αντίθετα, το έργο του αφήνει τους θεατές να αναρωτηθούν: όταν το σύστημα προδίδει τους πολίτες του, υπάρχει τρόπος να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη χωρίς βία;  

Η παράσταση έρχεται σε μια εποχή όπου οι κοινωνικές ανισότητες, η οικονομική ανασφάλεια και η αίσθηση αδικίας είναι πιο έντονες από ποτέ. Τα γεγονότα που περιγράφει το έργο μοιάζουν να ξεπηδούν από τις ειδήσεις που διαβάζουμε καθημερινά. Κι αυτό είναι που την κάνει τόσο συγκλονιστική: η αίσθηση πως το New Order δεν είναι απλώς ένα θεατρικό έργο, αλλά ένας καθρέφτης της πραγματικότητας.  

Με μια σκηνοθεσία που σφίγγει σαν μέγγενη και ερμηνείες που σε κρατούν στην άκρη του καθίσματός σου, το έργο αυτό είναι μια εμπειρία που δεν παρακολουθείς απλώς, αλλά τη βιώνεις. Είναι ένα έργο που μας θυμίζει ότι, μερικές φορές, το πιο δυνατό θέατρο είναι αυτό που μας αναγκάζει να κοιτάξουμε κατάματα την ίδια μας την κοινωνία.

Της Αλεξίας Βλάρα, 17/02/2025