Κωνσταντίνος Αργυρίου Ευαγγελούδης: "Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει άλλωστε μια σειρά από πρόσωπα και ρόλους που άλλοτε παίζουν μεταξύ τους, άλλοτε παλεύουν, άλλοτε καταπιέζονται εντός".
Η παράσταση “Τι νέα ψιψίνα” δημιουργήθηκε αρχικά ως work in progress στο φεστιβάλ “Τα 12 Κουπέ”. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις και οι σημαντικότερες εξελίξεις που προέκυψαν μέχρι την πλήρη της εκδοχή;
Η διαδικασία της δημιουργίας θεωρώ πως μπορεί να παρομοιαστεί με αυτή του να μεγαλώνεις ένα παιδί: ξεκινάς από μία σχέση απόλυτης αφοσίωσης σε χρόνο-ενέργεια-προσφορά και σταδιακά βρίσκεις τα πατήματα να αφήσεις αυτό το καινούριο «άλλο», που διαμορφώνεται απέναντι σου, να ανακαλύψει τη δική του υπόσταση και ταυτότητα. Πασχίζοντας (πάντα) να βρεις την ισορροπία, αν υπάρχει βέβαια… Κάπου εδώ ίσως ταιριάζει και η φράση του έργου «Μαμά, λες να είναι κληρονομική η πραγματικότητα;». Και μιλώντας για πιο «πραγματικές» προκλήσεις, ζούμε δυστυχώς σε μια εποχή που δεν ευνοεί την ανεξάρτητη δημιουργία στις παραστατικές τέχνες, πόσο μάλλον σε επίπεδο ομάδας όπου τα πρακτικά ζητούμενα είναι ακόμα περισσότερα. Γι’αυτό και είμαστε ευγνώμονες για θεσμούς όπως το Φεστιβάλ «Τα 12 κουπέ» που αποτελούν πλατφόρμες όχι μόνο ανάδειξης αλλά και ουσιαστικής στήριξης της χορευτικής δημιουργίας!
Η παράσταση καταπιάνεται με την έννοια του “καθημερινού άθλου” της γυναικείας ταυτότητας. Πώς προσέγγισες τη θεματολογία αυτή μέσα από το σώμα, την κίνηση και τη χοροθεατρική έκφραση;
Ένας άλλος τίτλος θα μπορούσε να είναι “φεμινισμός και γάτες” (χαχα). Σε έναν κόσμο όπου όλες οι έννοιες, οι λέξεις αλλά και οι εμπειρίες παρουσιάζονται συνεχώς πιο “γενικές”, αφηρημένες, απρόσωπες και σχετικές, το σώμα καλείται να γίνει η άγκυρα για το βαθιά προσωπικό και βιωμένο. Η έννοια του άθλου είναι εξ ορισμού πιστεύω συνδεδεμένη με τη σωματικότητα, όπως ιστορικά και η έννοια του φύλου. Το σώμα λοιπόν είναι ο βασικότερος, πιστεύω, φορέας ταυτότητας και συνείδησης,καθώς είναι αυτό που εκφράζει και απορροφά όλες τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα συμβάντα της καθημερινότητας, ακόμα κι όταν αυτά “θάβονται” κάτω από το χαλί, ως υποσυνείδητοι συνειρμοί ή και απωθημένα. Ποιο καλύτερο μέσο λοιπόν να “μιλήσεις” για όσα βλέπουμε αλλά δε λέμε ακριβώς, από το σώμα και την κίνησή του.
Στο Θεατρικό Βαγόνι, ο χώρος γίνεται αναπόσπαστο μέρος της αφήγησης. Πώς επηρεάζει η ιδιαιτερότητα αυτού του σκηνικού περιβάλλοντος τη χορογραφία και την ερμηνεία;
Ο χώρος είναι πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της κίνησης και του χορού. Έχουμε σε αυτή την περίπτωση την τύχη να βρισκόμαστε σε ένα μοναδικό χώρο, με ιδιαίτερο χαρακτήρα και απαιτήσεις ως προς τις διαστάσεις και τη μορφή του. Το βαγόνι μας προσκάλεσε από την αρχή να παίξουμε μαζί του, αντιμετωπίζοντας το όχι μόνο ρεαλιστικά ως ένα σκηνικό από ελεύθερους και δεσμευμένους χώρους, αλλά ως έναν τεράστιο παρτενέρ, μια μικρή παιδική χαρά όπου τα όρια ανάμεσα στο προσωπικό και το κοινό, ανάμεσα στο άτομο που “παίζει” και αυτό που “λαμβάνει” θολώνουν. Οι βασικές προκλήσεις του χώρου ήταν να καταφέρουμε να διατηρήσουμε την έκταση και την ελευθερία της κίνησης σε ένα τόσο κλειστό περιβάλλον και να εντάξουμε σε αυτή το θεατή που πραγματικά βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής.
Στην παράσταση συνυπάρχουν τέσσερις φιγούρες που διαχειρίζονται έναν εσωτερικό διάλογο και τις κοινωνικές προσδοκίες. Ποια ήταν η διαδικασία δημιουργίας αυτών των χαρακτήρων και των σχέσεών τους;
Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει άλλωστε μια σειρά από πρόσωπα και ρόλους που άλλοτε παίζουν μεταξύ τους, άλλοτε παλεύουν, άλλοτε καταπιέζονται εντός. Αυτή η έννοια της πολλαπλότητας ήταν ο βασικός μας οδηγός για τη διαμόρφωση αλλά και τη συνύπαρξη των ρόλων. Ξεκινώντας πάντα από το σώμα, μιας και η δημιουργική μας βάση είναι ο χορός, κάθε τι ζωντανεύει μέσα από την εξατομίκευσή του. Η φόρμα όπως και το κάθε πρότυπο δεν είναι παρά μια ιδεατή εικόνα και για να ενσαρκωθεί απαιτεί την ευαισθησία, την ευφυΐα αλλά και την προθυμία του καλλιτέχνη. Έτσι ανοίγει ο δρόμος ώστε τα “φανταστικά” να γίνουν ζωντανά και οι ρόλοι να αποκτήσουν υπόσταση, σε άμεση αναλογία πάντα με το τι γίνεται και στην πραγματική ζωή με την πληθώρα ρόλων που καλούμαστε να “ενδυθούμε”. Και τα τέσσερα πρόσωπα επί σκηνής αναγνωρίζουν αυτή τη διαδικασία και παίζουν μαζί (είτε αθώα είτε πονηρά) χωρίς να υποκρίνονται και κυρίως χωρίς να την κρίνουν (πολύ). Καταφέραμε, νιώθω, να δημιουργηθεί μια φυσαλίδα τρυφερότητας που να περικλείει τις διαφορές και την πολλαπλότητα μας, και αυτό να φτάνει μέχρι τη σκηνή, σαν μια παλιά παιδική φιλία, που έχω την τύχη να μοιράζομαι κάθε εβδομάδα με τις Κέλλυ Διακουλάκη, Ειρήνη Καλλιανιώτη & Κωνσταντίνα Καλλιαντάση.
Το έργο σου συχνά ερευνά την έννοια της ταυτότητας και τους έμφυλους κοινωνικούς ρόλους. Τι σε ελκύει σε αυτά τα θέματα και πώς αντανακλώνται στη σκηνική σου γλώσσα;
Ελπίζω πως μια μέρα θα μας
απασχολούν λιγότερο τα αυτονόητα… Πολύ σοβαρό; Καλύτερα όχι. “Σημασία έχει να
παραμένεις άνθρωπος” λέει η Κ.Γώγου και της κλείνουμε το μάτι στην παράσταση,
αποφασίζοντας να γδύσουμε το έμφυλο απο τη σοβαροφάνεια, από το απαράλλαχτο και
το πεπρωμένο. “Να παραμένεις” υπονοεί πως εν μέρει αλλάζεις, προσαρμόζεσαι και
αναθεωρείς και βρίσκεις τρόπους να αναγνωρίζεις τι απ’όλα αυτά που
είσαι/κάνεις/λαμβάνεις είναι η “ταυτότητα” σου. Εδώ και χρόνια έχουμε αναγνωρίσει
την έννοια του φάσματος, όχι μόνο στην έμφυλη ταυτότητα αλλά και στο σύνολο των
στοιχείων που “ταυτοποιούν” ένα άτομο, και αυτό είναι ένα βασικό κομμάτι της
σκηνικής μου προσεγγισης. Η ρευστότητα, η αλλαγή και η υποκειμενικότητα
συναντούν το συγκεκριμένο του σώματος και της κίνησης, λυτρωμένες όμως από την
κυριολεξία και την απολυτότητα. “Κάποτε δεν ήμουνα εγώ…” λέει θλιμμένα μα
περήφανα η ψιψίνα στην παράσταση, γνωρίζοντας πως η αντίφαση αυτή είναι ένας
δρόμος ανοιχτός.
Έχεις σπουδάσει αρχιτεκτονική και χορό. Με ποιους τρόπους πιστεύεις ότι οι δύο αυτές τέχνες αλληλοεπιδρούν στη δουλειά σου;
Στην πράξη (και ευτυχώς πρόκειται για δύο αντικείμενα στα οποία η πράξη είναι αναγκαία) αυτά τα δύο είναι πολύ συγγενικά. Ο χώρος ως βίωμα, ως γεωμετρία, ως πεδίο ανακάλυψης και δράσης τα συνδέει άρρηκτα και ουσιαστικά. Μέσα από τον χώρο ανοίγει η κατανόηση για την έννοια του άλλου, και άρα η δυνατότητα της ενσυναίσθησης και της διυποκειμενικής σκέψης. Ποιος ο στόχος της αρχιτεκτονικής δημιουργίας αν δεν μπορείς να προβλέψεις κάτι πέραν του κελύφους, ν προσεγγίσεις το σωματικό βίωμα των ανθρώπων που θα ζήσουν το χώρο, ποιος ο στόχος της χορογραφίας αν όχι να ενσαρκώσεις κάτι πέραν από τα απτά σου όρια, να δώσεις χώρο στη συγκίνηση των αισθήσεων και στη σημασία του άρρητου. Η ομορφιά; Ναι, σίγουρα είναι κομμάτι αυτού, για όποιο πρότυπο ομορφιάς κι αν μιλάμε, αλλά θα μείνω προσωπικά στην ομορφιά του χειροπιαστού, του αναγκαίου και του “ασήμαντου”.
Συμμετείχες σε διάφορα φεστιβάλ, όπως το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και το Compartments Dance Project. Πώς επηρεάζουν οι διαφορετικές πλατφόρμες παρουσίασης τη δημιουργική σου προσέγγιση;
Το πιο όμορφο στοιχείο στα φεστιβάλ είναι η αίσθηση της ομαδικότητας, η συγκέντρωση και σύμπραξη τόσων ανθρώπων με στόχο τη δημιουργία ενός (“καλλιτεχνικού” θα λέγαμε, αλλά “όχι μόνο” θα πω) μικρόκοσμου. Μέσα σε αυτό το εφήμερο πλαίσιο κάθε φορά δημιουργείται μια διαφορετική σχέση, τόσο με το κοινό όσο και με την ομάδα. Τα τεχνικά στοιχεία του χώρου, όπως η απόσταση και σχέση με το κοινό, η υλικότητα και η μορφή της σκηνής είναι προφανώς βασικές παράμετροι μα ο ανθρωπογενής παράγοντας παίζει συνήθως πιο κύριο ρόλο. Η ομάδα του Φεστιβάλ και η ουσιαστική κατεύθυνση που ορίζει (πέραν από τίτλους και θεματικές, η βασική κατεύθυνση καθε θεσμού είναι οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν, οι επιλογές τους και το πλαίσιο συνεργασίας που δημιουργούν) αλλά και το κοινό, που συχνά έχει και αυτό κατεύθυνση στις προσδοκίες και της απαιτήσεις του πηγαίνοντας να παρακολουθήσει/συμμετάσχει σε ένα φεστιβάλ. Όπως και σε κάθε τι έτσι και στα φεστιβάλ, το ομορφότερο είναι η διαφορετικότητα και η ποικιλομορφία, που για έναν δημιουργό αποτελεί και το πιο γόνιμο έδαφος να βρει καινούριους τρόπους να επικοινωνήσει. Προσωπικά, ο πυρήνας της δημιουργίας είναι πάντα ίδιος, προσωπικός και αναγκαίος, ενώ αυτό που αλλάζει είναι το πως θα καδραριστεί, με ποιες στίξεις και όψεις θα παρουσιαστεί το ζητούμενο ώστε να μπορέσει να είναι αυθεντικό χωρίς να αγνοεί το περιβάλλον του φεστιβάλ.
Διδάσκεις σύγχρονο χορό και αυτοσχεδιασμό. Πώς η εκπαιδευτική σου δραστηριότητα επηρεάζει τη δική σου καλλιτεχνική πορεία;
Η διδασκαλία της “τέχνης” είναι σχεδόν αδύνατη από μόνη της και γι’αυτό πάντα μπολιάζεται με άλλα στοιχεία. Κάθε μάθημα είναι και μια μικρή παράσταση με άγνωστο κάποιες φορές παρτενέρ, είναι μια διαδικασία έκθεσης καθώς αν δεν ρισκάρεις να δώσεις κάτι πραγματικό από εσένα, να παραδεχτείς πως δεν ξέρεις, πως δεν κατάφερες κάτι, τότε η διαδικασία παύει να είναι ζωντανή. Αυτά είναι εφόδια που χτίζονται μέσα από τη διδασκαλία και χρωματίζουν κάθε άλλη πτυχή της καλλιτεχνικής δράσης, μαζί με τη βαθιά κατανόηση που προκύπτει από το μόχθο του να αναγνωρίσεις, να μεταφράσεις και να επικοινωνήσεις κάτι τόσο περίπλοκο και λεπτομερές όσο ο χορός. Τέλος, αλλά ίσως και το πιο σημαντικό, μέσα από τη διδασκαλία, τόσο ενός πιο “δομημένου” χορού όσο και του αυτοσχεδιασμού, ανοίγεται μπροστά σου μέσα από την κίνηση ένας υπέροχος πλούτος διαφορετικών σωμάτων, προσωπικοτήτων, αντιλήψεων αλλά και ανασφαλειών, επιθυμιών, απωθημένων μια και είναι και αυτά κομμάτι μας άρα κομμάτι του χορού μας. Είναι από τα πράγματα για τα οποία νιώθω ευγνώμων και παράλληλα με οπλίζει με επιθυμία και ανάγκη να διαφυλάξω και να μοιραστώ όσα γενναιόδωρα μου δίνουν τα άτομα που μοιραζόμαστε τέτοιους χορούς.
Η παράσταση συνδυάζει σύγχρονο χορό, θέατρο και μουσική με πρωτότυπη και χιουμοριστική ματιά. Πώς επιτυγχάνεις αυτή την ισορροπία ανάμεσα στη σωματικότητα, τη δραματουργία και το χιούμορ;
Καλή ερώτηση, που ίσως πρέπει να κάνω πιο συχνά στο κοινό… Να λίγο χιούμορ ως άμυνα, και πιστέψτε με το σώμα αντέδρασε, επίσης, έστω και διακριτικά. Συνεχίζοντας προβοκατόρικα θα πω πως η ισορροπία δεν είναι πάντα ζητούμενο, και κλέβοντας από τη θεωρία του σύγχρονου χορού την αντικαθιστώ με την αιώρηση, με τη στιγμή που οι αντίθετες (ας πούμε) δυνάμεις αλληλοκαλύπτονται και είναι αυτή η στιγμή που πρέπει να γεννήσει κάτι καινούριο, χωρίς βιασύνη και χωρίς εξαναγκασμό. Η σκηνική δράση λοιπόν παραμένει μία και συνεχώς μεταμορφώνεται (κρύβοντας συχνά μια στολή κλόουν κάτω από το ταγέρ ή ένα δάκρυ σε κάθε χαμόγελο). “Barbie χορεύτρια, barbie κωμικός, barbie τραγουδίστρια, barbie τραγική ηθοποιός..” σημειώνω παραφράζοντας την παράσταση, και ρωτώντας τελικά εσάς αν έχει σημασία να διαλέξεις…
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια και ποια θεματική σε ενδιαφέρει να εξερευνήσεις στη συνέχεια;
Ευτυχώς ο αγώνας δε σταματά! Με επιμονή και υπομονή σκάβουμε πιο βαθιά και πιο πλατιά στις θεματικές της ατομικής και συλλογικής ταυτότητας, της αντιδιαστολής του ατόμου με την αμείλικτη καθημερινότητα, τις κοινωνικές προσταγές συμβάσεις, και τις ζωντανεύουμε με προσήλωση στο συνδυασμό του σύγχρονου χορού με θεατρικά εργαλεία και μέσα. Σίγουρα προγραμματίζουμε τα επόμενα βήματα αυτής της παράστασης και τη δυνατότητα να ταξιδέψει, μιας και είναι κάτι που λόγω της θεματικής αλλά και της μορφής του νιώθουμε πως θα βρει ζεστή ανταπόκριση στο κοινό της επαρχίας. Και προχωράμε με νέες δημιουργίες, καθώς είμαι ήδη στις πρόβες για το χοροθεατρικό solo “Another happy day” (που αντλεί έμπνευση από τον Σ.Μπέκετ) αυτό τον Μάρτιο ως μέρος του POP UP solo dance festival ενώ διασκευάζω Lucia Berlin για την επόμενη ομαδική δημιουργία , σε σταθερές συνεργασίες με την “Αμαξοστοιχία Θέατρο Το Τρένο στο Ρουφ” και την ομάδα του DANCE Athens.
Tης Αλεξίας Βλάρα, 21/2/2025
«Τι νέα ψιψίνα;»: μια πρωτότυπη χοροθεατρική παράσταση στο Θεατρικό Βαγόνι
Η χοροθεατρική παράσταση που δημιουργήθηκε ως work in progress performance στο 12ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κουπέ» και εντυπωσίασε τους θεατές, παρουσιάζεται στην πλήρη της εκδοχή τη χειμερινή σεζόν στην Αμαξοστοιχία- Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ.
Όλο σπίτι, κρεβάτι, εκκλησία, σπίτι, σούπερ μάρκετ, δουλειά, σπίτι, κρεβάτι, σαλόνι, λαϊκή, σπίτι, δουλειά, λεωφορείο, για το σπίτι, τρένο, για τη δουλειά, εννοείται δουλειά, τι είμαι, καμιά νοικοκυρά;
Η παράσταση «Τι νέα ψιψίνα;» αποτελεί μια συνειρμική και επίμονη αποτύπωση του «καθημερινού άθλου» που συνεπάγεται η γυναικεία ταυτότητα. Μέσα από την κίνηση, το λόγο και τη μουσική, ακολουθούμε τον εσωτερικό, ζωτικό ρυθμό των σωμάτων καθώς αυτά ταξιδεύουν μέσα στον ιδιαίτερο χώρο του Θεατρικού Βαγονιού.
Τέσσερις φιγούρες επί σκηνής δίνουν υπόσταση σε έναν εσωτερικό διάλογο με όλα τα πρόσωπα που φέρουν εντός τους, αλλά και τους έξωθεν ρόλους στους οποίους καλούνται να ανταποκριθούν. Ακροβατούν σε ένα σύνθετο πλέγμα αναμνήσεων, προσδοκιών και επιθυμιών και ισορροπούν ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό βίωμα.
Μια παράσταση που συνδυάζει σύγχρονο χορό, θέατρο και μουσική και κερδίζει με την πρωτοτυπία, το χιούμορ και τη λοξή της ματιά.
Συντελεστές
Δημιουργία & Χορογραφία: Κωνσταντίνος Αργυρίου-Ευαγγελούδης, Ερμηνεία: Κέλλυ Διακουλάκη, Ειρήνη Καλλιανιώτη, Κωνσταντίνα Καλλιαντάση, Κωνσταντίνος Αργυρίου-Ευαγγελούδης, Sound design: Άρης Μπαγεώργος και η συμβουλευτική ματιά της Τατιάνας Λύγαρη.
Προβολή – Επικοινωνία: ArtsPR
Παραστάσεις:
Θεατρικό Βαγόνι
Κάθε Παρασκευή στις 21.00 από 8 Νοεμβρίου (για δέκα μόνο παραστάσεις)
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: Γενική Είσοδος 16€, Φοιτητικό-Άνω των 65-Ανέργων 12€, Ατέλειες 5€
Προαγορά εισιτηρίων απαραίτητη:
- Ηλεκτρονικά στο https://www.more.com/theater/ti-nea-psipsina-mia-xorotheatriki-parastasi/
- Τηλεφωνικά στο 2117700000 (Δευτέρα έως Παρασκευή 10.00-18.00)
- Φυσικά σημεία πώλησης more.com
Στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ λειτουργεί επίσης Wagon-Bar & Wagon Restaurant για φαγητό και ποτό. Για κρατήσεις μπορείτε να καλέσετε στα τηλέφωνα 6937604988 & 2105298922.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 6937604988 & 2105298922 καθημερινά από 6μμ.
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός & από τη στάση Αγίας Μαρκέλλας (λεωφορεία 813, 026)
Δωρεάν πάρκινγκ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου