Τρεις Αδελφές | του Άντον Τσέχωφ | Σκην.: Μαρία Μαγκανάρη | Από 6/3
Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές
Μια παράσταση για την αναζήτηση μιας «Μόσχας» που βρίσκεται πάντοτε εκεί, όπου δεν είμαστε εμείς
Από 6 Μαρτίου | Πλαγία Σκηνή Κτηρίου Τσίλλερ
Το αριστούργημα του Άντον Τσέχωφ Τρεις αδελφές,
κάνει πρεμιέρα από το Εθνικό Θέατρο στις 6 Μαρτίου σε έναν χώρο
απρόσμενο, στην Πλαγία Σκηνή του Κτηρίου Τσίλλερ, σε σκηνοθεσία Μαρίας
Μαγκανάρη κι έναν θίασο σπουδαίων ερμηνευτών/τριών. Ένα έργο για την
προσδοκία, τον χρόνο και τη μνήμη, μα κυρίως για την αναζήτηση μιας
«Μόσχας» που βρίσκεται πάντοτε εκεί όπου δεν είμαστε εμείς. Μια
παράσταση – αφιέρωση στον άνθρωπο που -ενώ λαχταρά- δεν έχει το κουράγιο
να γίνει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.
Τρεις
αδελφές - μια οριζόντια διάταξη της γενιάς. Τρεις γυναίκες δεμένες με
την πιο στενή συγγένεια, καταδικασμένες να ζουν χωριστά: Η Όλγα θα είναι
πάντα η πρωτότοκη, και γι' αυτό θα ζει στο παρελθόν. Η Μάσα θα
αναμετριέται με το παρόν, γιατί είναι η μεσαία. Και η Ιρίνα, η μικρή, θα
ονειρεύεται το μέλλον.
Καθημερινές
τελετουργίες συναναστροφής, επέτειοι και γιορτές, φιλοσοφικές
συζητήσεις και σχέδια, γεννήσεις και καταστροφές, έρωτες και απορρίψεις,
αφίξεις και αναχωρήσεις, και κυρίως ματαιώσεις στα χέρια του Τσέχωφ
γίνονται ένα πολύτιμο, συχνά κρυπτικό έργο, που οδηγεί με υποδόριο
χιούμορ τους ήρωες και τις ηρωίδες του από την ακραία χαρά στην απόλυτη
απελπισία.
Η
Μαρία Μαγκανάρη καταπιάνεται ξανά με τον Ρώσο θεατρικό συγγραφέα, για
να ξεκλειδώσει τους γρίφους του εμβληματικού αυτού έργου, που παραμένει,
περισσότερο από έναν αιώνα, η πιο εύστοχη μεταφορά για να μιλήσει
κανείς για τον χρόνο. Οι Τρεις αδελφές
είναι ένα ψυχικό «μωσαϊκό» για το νόημα που διαρκώς μας διαφεύγει, όπως
οι στιγμές της ζωής μας που δεν καταφέραμε να ζήσουμε ένδοξα,
αποτελεσματικά, λυτρωτικά. Αλλά και ταυτόχρονα μια αξεπέραστη
παρακαταθήκη της αγάπης του Τσέχωφ για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Οι Τρεις αδελφές, άλλωστε,
δεν θα πάψουν ποτέ να μιλούν -έστω και στη σιωπή- για τις επιθυμίες που
θάβονται ή ξεχνιούνται. Για άντρες που λένε πως αγαπούν τις γυναίκες
(τους) και για γυναίκες που συνεχώς λαχταρούν. Για ρολόγια που σπάνε και
στιγμές που δεν βιώνονται. Για όλη τη ζωτικότητα που καταπνίγει σιωπηρά
η νωθρότητα. Για καθημερινές οικιακές τελετουργίες, όπου κανένας δεν
συνομιλεί με κανέναν. Για το κλάμα και το γέλιο που είναι μεταδοτικά.
Γι' αυτούς που μπερδεύονται ψάχνοντας ένα νόημα και για την αυταπάτη που
όλους μας κρατά δέσμιους. Για τη διαδρομή που διαγράφουν οι ποταμοί
δακρύων ως την εκρηκτική ευθυμία. Δηλαδή για την ίδια τη ζωή.
Οι Τρεις αδελφές
έχουν ανέβει από το Εθνικό Θέατρο δυο φορές: στις 11 Απριλίου 1951 σε
σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και στις 22 Ιανουαρίου 1982 σε σκηνοθεσία Μιχάλη
Κακογιάννη. Και οι δυο παραγωγές παρουσιάστηκαν στην κεντρική σκηνή του
Κτηρίου Τσίλλερ.
Η θεατρική διασκευή του βραβευμένου μυθιστορήματος της Ρέας Γαλανάκη Ελένη ή Ο Κανένας από το Θέατρο Τση Ζακύθος αποτελεί ένα καθηλωτικό πορτρέτο της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου, Ελένης Μπούκουρα Αλταμούρα , μιας γυναίκας που αψήφησε τους κανόνες της εποχής της και ακολούθησε το πάθος της για την τέχνη, πληρώνοντας όμως βαρύ τίμημα. Η παράσταση ξεδιπλώνει τη ζωή της μέσα από ένα μεστό και ατμοσφαιρικό αφήγημα, που ταξιδεύει το κοινό από τις Σπέτσες στη Ρώμη, από την αναγνώριση στη μοναξιά και από την προσωπική επανάσταση στη βαθιά θλίψη της απομόνωσης. Το έργο αναδεικνύει τη διαρκή σύγκρουση μεταξύ ελευθερίας και κοινωνικών περιορισμών, καθώς και τη θέση της γυναίκας στον χώρο της τέχνης, σε μια εποχή που η αναγνώριση ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών.
The performance by Φaretra Crystalina at THEATRE OF THE NO was nothing short of mesmerizing. This innovative ensemble delivered a unique fusion of traditional Greek melodies, Mediterranean and Latin American influences, and Celtic tunes, creating a rich, multi-layered sound. Their interpretation of Lianohortaroudia was particularly enchanting, showcasing their signature blend of intricate polyphony, delicate harmonies, and powerful arrangements. What made this performance truly special was the balance between tradition and modernity. The combination of lyrical voices, classical elements, and raw folk energy resulted in a captivating and deeply emotional experience. Each musician brought their own artistry, with instruments like the bayan, double bass, and flutes adding depth and colour to the soundscape. A must-see for lovers of world music, Φaretra Crystalina manages to breathe new life into Greek traditional music while respecting its deep roots. Their live performance is an un...
Η θεατρική μεταφορά του βραβευμένου μυθιστορήματος της Βέρας Βασιλείου - Πέτσα " Μην περάσεις το ποτάμι " στο Θέατρο Αλκμήνη καταφέρνει να αποδώσει με καθηλωτικό τρόπο τη σύγκρουση ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό πεπρωμένο, την αγάπη και την κοινωνική καταπίεση, τον έρωτα και τις αμείλικτες συνθήκες της ιστορίας. Το έργο μεταφέρεται στη σκηνή μέσα από τη θεατρική διασκευή της Βέρας Βασιλείου - Πέτσα και του Βασιλείου Ρ. Φλώρου, ο οποίος, σε συνεργασία με τη συγγραφέα, διαμόρφωσε τους διαλόγους, τις σκηνές και τη δόμηση των χαρακτήρων, αναδεικνύοντας τις διαχρονικές συγκρούσεις και τα υπαρξιακά ερωτήματα που διατρέχουν το κείμενο.
A Masterful Exploration of Existence: "Waiting for Godot" at Theatre of the No The Theatre of the No in Athens boldly inaugurated its presence with a riveting rendition of Samuel Beckett’s timeless masterpiece, "Waiting for Godot." Directed by the visionary Nikos Dionysios, this production breathed new life into the existential musings of Beckett's iconic play. From the moment the curtain rose on Thursday, April 18th, audiences were captivated by the profound themes and poignant performances that unfolded on stage. With a stellar international and Greek cast, led by the talented direction of Nikos Dionysios, the production brought a fresh perspective to one of the most important theatrical works of the 20th century. At its core, "Waiting for Godot" delves into the depths of human existence, exploring themes of loneliness, dependency, and the relentless pursuit of meaning in a world shrouded in uncertainty. Through the lens of two pr...
Attending The Blunsdon Act at Theatre of the NO was a journey through music that defied expectations. The British duo, Sue and Ian Blunsdon, brought their signature blend of original compositions and reinvigorated 80s and 90s classics to the stage, creating a deeply immersive experience. Sue’s vocals were nothing short of mesmerizing. Shifting seamlessly between operatic tones and powerful rock expressions, she captured the essence of each song and brought a fresh, emotional perspective to familiar classics. Ian’s skill on the keyboards elevated every piece, weaving intricate melodies and modern synth textures that felt both nostalgic and completely original. Together, their synergy made the performance feel both intimate and grand.
Συμμετέχετε και στις δύο παραστάσεις του «Πιραντέλλο επί Δύο». Πώς είναι αυτή η εμπειρία για εσάς ως ηθοποιός; Νομίζω πως κάθε ηθοποιός θα ήθελε να είναι στη θέση μου. Είναι σημαντικό να έχεις την τύχη να ερμηνεύεις Πιραντέλλο και πόσο περισσότερο όταν αυτό γίνεται επί δυο και ειδικά στα πιο αντιπροσωπευτικά έργα του. Στην επαγγελματική μου καριέρα ως ηθοποιός δεν έχω ερμηνεύσει ξανά αυτόν τον κορυφαίο δραματουργό και ειλικρινά νιώθω διπλά ευτυχισμένος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου