Σωτήρης Καρκαλέμης: "Ο κόσμος καταλαβαίνει πόσο τιμάμε την επιλογή του να έρθει σε εμάς και δε δίνουμε τίποτα λιγότερο από το μέγιστο των δυνατοτήτων μας".

 

Τι σε γοήτευσε περισσότερο στον ρόλο του Βαλέριο και ποια στοιχεία του χαρακτήρα του ξεχώρισες; 

Και μόνο το γεγονός ότι ο χαρακτήρας που υποδύομαι, παραδίνεται, άνευ όρων, στην τρελή φύση του έρωτα με τόση ορμή και ένταση και είναι έτοιμος να τα δώσει όλα για τη γυναίκα που ερωτεύεται, αυτό, από μόνο του, είναι ένα άκρως γοητευτικό στοιχείο του. Οι ακρότητες στις οποίες προσφεύγει, μην μπορώντας να διαχειριστεί την ένταση του συναισθήματος που βιώνει, είναι εξαιρετικά πατήματα για τον ηθοποιό, πάνω στα οποία έχει την απόλυτη ελευθερία να πειραματιστεί με πιο εξπρεσιονιστικά εργαλεία κι ενδεχομένως να ανακαλύψει και υποκριτικές ποιότητες, που ούτε ο ίδιος γνώριζε ότι διαθέτει. 

Ο Βαλέριο είναι ένας ερωτευμένος μέχρι… φρενοβλάβειας. Πώς προσέγγισες αυτή την ένταση του συναισθήματος στη σκηνή; 

Με απόλυτη ελευθερία όπως προανέφερα, έχοντας, ωστόσο, πάντα στο μυαλό μου, ως ηθοποιός, να διατηρώ τη λεπτή ισορροπία μεταξύ του να αποδώσω ενεργειακά, με όλα τα εκφραστικά μου μέσα στο κόκκινο, την ακραία ένταση των συναισθημάτων του ήρωα, προσέχοντας, παράλληλα, μην ξεφύγω από τη χρυσή τομή και φανεί, άθελά μου, ότι διακωμωδώ αυτό που κάνω.   Εκεί, φυσικά, καταλυτικό ρόλο παίζει ο σκηνοθέτης της παράστασης, Μιχάλης Καλαμπόκης, που γνωρίζει πολύ καλά τις παγίδες σε αυτό το είδος κωμωδίας και έχει τον τρόπο να καθοδηγήσει με μαεστρία τον ηθοποιό στο επιθυμητό υποκριτικό αποτέλεσμα. 

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη Μιχάλη Καλαμπόκη και τι ιδιαίτερο πιστεύεις ότι έφερε στη συγκεκριμένη παράσταση; 

Ο Μιχάλης έχει υπάρξει δάσκαλός μου, καθότι είμαι απόφοιτος της Αθηναϊκής Σκηνής Κάλβου - Καλαμπόκη και δη από την πρώτη φουρνιά αποφοίτων το μακρινό έτος του 2009. Κατά συνέπεια, το υποκριτικό μου DNA, μοιραία, φέρει στοιχεία από την τεχνική που διδάσκει κι από την καλλιτεχνική του αισθητική και άποψη πάνω στο θέατρο. Ήταν δεδομένο, λοιπόν, ότι έχουμε κοινούς κώδικες, μιλάμε την ίδια υποκριτική γλώσσα, γεγονός που λειτούργησε πολύ θετικά και δημιουργικά στη διαδικασία των προβών. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στην παράσταση και συγκεκριμένα από το πόσο άρτια ενορχηστρωμένοι είμαστε 11 ηθοποιοί - οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουμε υπάρξει μαθητές του -  και που καλούμαστε κάθε Παρασκευή, στο Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή, έξω από το μετρό της Ακρόπολης, να δίνουμε το 100% της ενέργειάς μας. 

Το έργο παίζεται για τέταρτη χρονιά. Τι νομίζεις ότι είναι αυτό που το κάνει τόσο αγαπητό στο κοινό; 

Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι το έργο παίζεται για τέταρτη χρονιά, έχοντας πραγματοποιήσει τα καλοκαίρια παραστάσεις και εκτός Αθήνας. Θα σου απαντήσω, αρχικά, με βάση το feedback που παίρνουμε από τον κόσμο, που μας έχει τιμήσει με την παρουσία του. Όλοι φεύγουν ενθουσιασμένοι, έχοντας παρακολουθήσει μία κωμωδία, κλασική στο είδος της, όπου το τελικό ζητούμενο είναι ένα. Να γελάσουν και να ψυχαγωγηθούν. Από τη δική μου πλευρά, θα σου πω ότι την ιδρώνουμε τη φανέλα, που λένε. Ο κόσμος καταλαβαίνει πόσο τιμάμε την επιλογή του να έρθει σε εμάς και δε δίνουμε τίποτα λιγότερο από το μέγιστο των δυνατοτήτων μας. 

Στην παράσταση υπάρχουν τρία διαφορετικά φινάλε. Πώς είναι για έναν ηθοποιό να προετοιμάζεται για περισσότερες από μία πιθανές εξελίξεις κάθε βράδυ; 

Θα μου επιτρέψεις να αντιστρέψω για λίγο το ερώτημα και να σε ρωτήσω, πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι για το κοινό να παρακολουθεί μία Αναγεννησιακή κωμωδία με τρία φινάλε. Και θα σου απαντήσω, ότι εκεί πια, στην έναρξη των φινάλε, ο κόσμος ξεκαρδίζεται στα γέλια. Το ένα φινάλε διαδέχεται το άλλο, ώσπου φτάνουμε στο τρίτο κι εκεί πια το κωμικό στοιχείο αγγίζει φρενήρεις εντάσεις και ρυθμούς. Και για να επιστρέψω στο ερώτημά σου, εμείς, ως ηθοποιοί, προετοιμαζόμαστε κάθε Παρασκευή, για να προσφέρουμε στο κοινό γενναίες δόσεις κωμωδίας και να παραμένουμε ψύχραιμοι επί σκηνής, στο ενθουσιώδες κλίμα που επικρατεί.  

 

Ποιες προκλήσεις αντιμετώπισες παίζοντας σε μια Αναγεννησιακή κωμωδία και τι απολαμβάνεις περισσότερο από το ύφος του έργου; 

Η βασικότερη πρόκληση στις Αναγεννησιακές κωμωδίες και γενικά στα Αναγεννησιακά έργα, είναι ο ποιητικός λόγος που τα χαρακτηρίζει . Πως θα «μιλήσεις» αυτά τα κείμενα, σεβόμενος την ποιητικότητα που τα διέπει και ταυτόχρονα μπολιάζοντάς τα, υφολογικά, με μία αναγκαία αμεσότητα που απαιτεί ο σύγχρονος λόγος. Επομένως, το να επιτυγχάνω επί σκηνής να φέρνω εις πέρας αυτήν την πρόκληση, δεν μπορεί παρά να είναι, την ίδια στιγμή και μέγιστο κομμάτι προσωπικής απόλαυσης και ικανοποίησης. Σε αυτήν τη διαδικασία, συνέβαλε καθοριστικά η μετάφραση και διασκευή του κειμένου από την Αλεξάνδρα Βουτζουράκη, όπως φυσικά και η καθοδήγηση του σκηνοθέτη. 

Η παράσταση έχει έντονο χιούμορ, αλλά και μια “ροκ διάθεση”. Πώς αποτυπώνεται αυτή η ενέργεια στη σκηνή; 

Το ροκ από μόνο του, με βασικότερο σημείο αναφοράς το μουσικό ροκ, χαρακτηρίζεται από έντονη εκφραστικότητα κι ενίοτε - μη σου πω και κατά βάση - φλερτάρει με εκφραστικές ακρότητες. Αυτό ήταν και το όραμα του σκηνοθέτη για την παράσταση, δανειζόμενος στοιχεία από το αμερικανικό είδος κωμωδίας του Slapstick, που από μόνο κουβαλάει έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία, ακραία σωματικότητα και ιδιαίτερες υποκριτικές φόρμες. Αυτό, ωστόσο, θελήσαμε να αποδοθεί και ενδυματολογικά, ώστε υποκριτικά και εικαστικά να είμαστε σε μία συμφωνία. Ερχόμενος ο θεατής στην παράσταση, δε θα αντικρύσει κλασικές αναγεννησιακές φιγούρες ηθοποιών, αλλά glam rock ακραίους τύπους - χαρακτήρες, που  παραπαίουν μεταξύ τρέλας και λογικής και ζουν το δράμα του έρωτα σε ακραία κωμικό βαθμό. 

Έχεις κάποια ιδιαίτερη σκηνή ή ατάκα από το έργο που απολαμβάνεις περισσότερο να ερμηνεύεις; 

Ήδη στην πρώτη σκηνή του έργου, ο Βαλέριο λέει την εξής ατάκα: «Ο έρωτας εξάλλου είναι τρέλα». Αυτή η φράση σηματοδοτεί και τη μετέπειτα εξέλιξη ολόκληρης της πορείας του ρόλου. Σχετικά με την αγαπημένη μου σκηνή, θα είμαι φειδωλός, γιατί δε θέλω να προδώσω στοιχεία του έργου. Θα σου πω μόνο, ότι ο χαρακτήρας που υποδύομαι στρέφεται στις καταχρήσεις, μην αντέχοντας να διαχειριστεί την τρέλα του έρωτα και συγκεκριμένα την απόρριψη. Υπάρχει, λοιπόν, σκηνή στο έργο, όπου ο ήρωας μου φτάνει στα όρια της - θα μου επιτρέψεις τη λέξη - ξεφτίλας, πολύ απλά γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Μία τόσο ακραία συνθήκη, δεν μπορεί παρά να είναι μέγιστη πρόκληση και απόλαυση για μένα.  

Τι πιστεύεις ότι έχει να πει σήμερα το έργο του Λόπε ντε Βέγκα στο σύγχρονο κοινό; 

Όσο μελετάω κλασικά έργα, τόσο καταλήγω ότι οι κλασικοί συγγραφείς έγραψαν διαχρονικές και πανανθρώπινες αλήθειες. Τα έχουν πει όλα για εμάς, πριν από εμάς. Πόσο απέχουν τα ανθρώπινα πάθη της Αναγέννησης από τα σημερινά; Καθόλου θα σου πω. Άμα, λοιπόν, φωτίσεις με παραμορφωτικό καθρέφτη το δράμα των ανθρώπων, προκύπτει αυτόματα το κωμικό στοιχείο.    Εν προκειμένω, ο Λόπε ντε Βέγκα στο έργο του «Οι τρελοί της Βαλένθια», διακωμωδεί το δίπολο τρέλας - λογικής με βασικό καταλύτη τη συγκρουσιακή φύση του έρωτα και τις συνέπειες αυτού. Αν αυτό δεν καθιστά σύγχρονο το έργο, τότε τι άλλο; Ο έρωτας αφορά και απασχολεί τον άνθρωπο διαχρονικά και η ανάγκη του να τον διακωμωδεί θα είναι σύγχρονη σε κάθε εποχή. Αυτό κάνουμε κι εμείς τώρα στην παράστασή μας και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε για λίγο ακόμα, καθότι είμαστε στην τελική ευθεία για την ολοκλήρωση των παραστάσεων.

Τι συναισθήματα θες να αφήσει η παράσταση στους θεατές και τι μήνυμα θα ήθελες να πάρουν φεύγοντας από το θέατρο; 

Κωμωδία ερμηνεύουμε, συνεπώς αυτό που θέλω είναι, ο κόσμος να αισθάνεται, φεύγοντας, ότι πέρασε ευχάριστα, γέλασε, ψυχαγωγήθηκε και είδε καλό θέατρο. Σχετικά με το μήνυμα του έργου, θα μου επιτρέψεις να σου απαντήσω λίγο διφορούμενα: «Ας ερωτευόμαστε και ας τρελαινόμαστε και λίγο. Άλλωστε, από έρωτα κανείς δεν έφυγε… ή μήπως ναι»;  

Tης Αλεξίας Βλάρα, 14/2/2025