Είδαμε και προτείνουμε: Ο Μικρός Πρίγκιπας από την ομάδα Redicolo

 


Η παράσταση Ο Μικρός Πρίγκιπας από την ομάδα Redicolo είναι ένα αληθινό όνειρο που ζωντανεύει στη σκηνή. Με μεγάλες κούκλες, φιγούρες και μαριονέτες, μας καλεί να ξαναβρούμε το παιδί μέσα μας, αυτό που ονειρεύεται και ξέρει τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή.

Οι κούκλες, σε ανθρώπινο μέγεθος, μοιάζουν να ζουν και να αναπνέουν πάνω στη σκηνή, μεταφέροντας την τρυφερότητα και την ποίηση του παραμυθιού. Η μουσική του Μανώλη Καλπενίδη, γραμμένη για συμφωνική ορχήστρα και πιάνο, γεμίζει την αίθουσα με μελωδίες που αγγίζουν την καρδιά. Κάθε νότα συνοδεύει το ταξίδι του Μικρού Πρίγκιπα, κάνοντάς μας να νιώσουμε πως πετάμε μαζί του ανάμεσα στα αστέρια.

Τα σκηνικά και οι ζωγραφιές της Εύας Δανηίλ δίνουν νέα πνοή στο ονειρικό περιβάλλον του έργου. Οι εικόνες της ζωντανεύουν τα σκίτσα του Εξυπερύ και μας ταξιδεύουν σε πλανήτες, μέσα από χρώματα και σχήματα που μοιάζουν να βγήκαν κατευθείαν από τη φαντασία.

Ο αφηγητής Γιάννης Μομτσιός, ένας αεροπόρος που ήθελε να γίνει ζωγράφος, μας διηγείται με τρυφερότητα τη συνάντησή του με τον Μικρό Πρίγκιπα. Μέσα από τα σχέδιά του, οι φιγούρες και οι πλανήτες ζωντανεύουν, δημιουργώντας έναν παραμυθένιο κόσμο που μαγεύει μικρούς και μεγάλους. Μαζί του συνοδοιπόρος η Δέσποινα Καλπενίδου συμπληρώνει το παραμυθένιο σκηνικό.

Η παράσταση δεν είναι απλώς θέατρο· είναι μια εμπειρία γεμάτη συναίσθημα, φως και όνειρα. Με απλότητα και ευαισθησία, μας θυμίζει πως τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή βλέπονται μόνο με την καρδιά. Ένα μαγικό ταξίδι που θα λατρέψουν όλες οι ηλικίες. Είναι μια παράσταση που μιλάει στην ψυχή και σας προσκαλεί να κοιτάξετε ξανά τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού … γεμάτα όνειρα, αγάπη και ελπίδα.


Της Κορίνας Πασπαρά, 29/12/2024

 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Γρηγόρης Παντελόγλου: "Ήρθε η ώρα μιας κοινωνίας των πολιτών που να ζητάει τον λόγο για το πώς χειρίζονται την εξουσία τους οι κυβερνώντες".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".