Είδαμε και προτείνουμε: «Γκιακ»
Η παράσταση «Γκιακ», βασισμένη στο βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου, αποτελεί μια βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική καταγραφή των τραυμάτων που αφήνει ο πόλεμος και του τρόπου με τον οποίο στοιχειώνουν τις ζωές των ανθρώπων. Μέσα από τις προσωπικές αφηγήσεις βετεράνων της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ξεδιπλώνονται με ένταση και ευαισθησία οι έννοιες της τιμής, του αίματος και της βίας – έννοιες που βαραίνουν τους ήρωες σαν άλυτη κατάρα.
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου
Ντέλλα είναι υποδειγματική και επιβλητική, αναδεικνύοντας την ωμή αλήθεια
των ιστοριών μέσα από ένα λιτό αλλά συνάμα βαθιά ατμοσφαιρικό σκηνικό. Ο καπνός
που καλύπτει τη σκηνή δημιουργεί έναν κόσμο θολό, όπου το παρελθόν συναντά το
παρόν, με τη γραμμή ανάμεσα σε αυτά να χάνεται, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις
ψυχές των ηρώων. Από την πολυφωνική έναρξη με την «παραλογή» σε παραδοσιακό
ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο μέχρι τις σπαρακτικές, αλλά συγκρατημένες ερμηνείες, η
παράσταση κινείται σε έναν απόλυτα αυθεντικό και λιτό τόνο, ο οποίος
υπογραμμίζει τη δύναμη του κειμένου.
Τα λόγια της αφήγησης, όπως:
«Έπαιρνε ο πάππος
το θρονί και κάθονταν σιμά μου
κι έλεγε και μουρμούριζε στην ξένη τη λαλιά του
για ιστορίες και θάματα που ’ζησε στα μικράτα.
Άπλωνε ο γέρος στη θρακιά τα πόδια να ζεστάνει
και μου ’λεγε στα σιγανά και στα κρυφά διηγούνταν…»
λειτουργούν σαν ηχώ της
συλλογικής μας μνήμης. Μέσα από αυτές τις αφηγήσεις, το κοινό καλείται να μπει
στον πυρήνα της ιστορίας, να νιώσει τη βαριά σιωπή που περιβάλλει τους
πρωταγωνιστές και να κατανοήσει τη συντριβή που τους συνοδεύει.
Οι ηθοποιοί καταφέρνουν να
αποδώσουν τις ρωγμές των χαρακτήρων τους με εξαιρετική ειλικρίνεια και
απλότητα. Οι ερμηνείες είναι δυνατές, γεμάτες συναίσθημα, χωρίς καμία διάθεση
για υπερβολή ή φανφάρες. Η ένταση δεν προκύπτει από κραυγές ή θεατρικούς εντυπωσιασμούς,
αλλά ξεδιπλώνεται μέσα από τα βλέμματα, τις σιωπές και τη βαθιά, εσωτερική πάλη
που αποτυπώνεται με κάθε κίνηση και κάθε λέξη.
Το «Γκιακ» είναι κάτι
περισσότερο από μια θεατρική εμπειρία. Είναι ένα συγκλονιστικό ταξίδι στην
ανθρώπινη ψυχή, που αγγίζει βαθιά όσους το παρακολουθήσουν. Μιλά για τις
ανείπωτες αλήθειες και τα τραύματα που δεν επουλώνονται ποτέ. Με ταπεινά αλλά
άκρως καθηλωτικά μέσα, η παράσταση φωτίζει το βάρος της τιμής, της θυσίας και
της ενοχής, φέρνοντας στην επιφάνεια τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μια παράσταση που μένει χαραγμένη
στην καρδιά και τη σκέψη, προκαλώντας το κοινό να αναλογιστεί τα δικά του
«τραύματα» και να στοχαστεί πάνω στη διαχρονική φύση του ανθρώπινου πόνου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου