Παντελής Βουτουρής: "Θεωρώ ότι ο Μόντης γραμματολογικά συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του τριάντα μαζί με τον Σεφέρη και τον Ελύτη".

Τι σας οδήγησε να εστιάσετε στην ποιητική του Κώστα Μόντη και τι σημαίνει για εσάς η ενασχόληση με το έργο του;

Ασχολήθηκα κατά καιρούς συστηματικά με το έργο συγκεκριμένων ποιητών και πεζογράφων: Ανδρέας Εμπειρίκος, Κωστής Παλαμάς, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Κωνσταντίνος Θεοτόκης, και άλλους. Πάντα υπάρχει κάτι προσωπικό, πέρα από τον επαγγελματικό εθισμό που με ωθεί σε ένα λογοτέχνη. Όχι κατ’ ανάγκην η έλξη. Μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο. Η απώθηση μπορεί να λειτουργήσει κάποτε ως ώθηση. Με τον Μόντη συνέβηκε το πρώτο. Τον είδα από την αρχή ως έναν ερεθιστικό, προκλητικό, μείζονα ποιητή.

Ο τίτλος *Κάπου στην Κύπρο, στον νομό Πρεβέζης* είναι αρκετά ιδιαίτερος. Πώς συνδέεται με την κεντρική θεματική του βιβλίου;

Πρόκειται για στίχο του Μόντη από το ποίημα «Προς ζωή»: «Εν ου παικτοίς, κυρά, μην παίζης. [δηλαδή μην κάνεις παιχνίδια με σοβαρά πράγματα]... / Σου λέω πως αν μπορούσα / ίσως κι εγώ να σ’ αποχαιρετούσα  / Κάπου στην Κύπρο, στον νομό Πρεβέζης». Η απόγνωση είναι μια παράμετρος της ζωής και του έργου του Μόντη ιδίως στην πρώτη δημιουργική του περίοδο όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με αδιέξοδα, συντετριμμένος από την απίστευτή οικογενειακή του τραγωδία, κατάμονος απέναντι σε μιαν απειλητική «αόρατη αράχνη»

Περιγράφετε τρεις «ισοτοπίες» (προσωπική, συλλογική, οικουμενική) στην ποιητική του Μόντη. Ποια είναι η σημασία αυτών των θεματικών περιοχών στο έργο του και πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους;

Ναι, με το όρο «ισοτοπίες» δηλώνω τρεις σημασιακές περιοχές αλληλένδετες και επικαλυπτόμενες: προσωπική-συλλογική-οικουμενική ή κατ’ αντιστοιχίαν εγώ-εμείς-όλοι. Το εγώ αφορά στην πρώτη δημιουργική του περίοδο, της ανασφάλειας και της καταβύθισης στα επαγγελματικά, βιοτικά, και οικογενειακά προβλήματα. Το εμείς αφορά στην περίοδο του ένοπλου αγώνα του 1955-1959, της πολιτικής του κινητοποίησης και της υπόταξης των ιδιωτικών του αδιεξόδων στα συλλογικά. Το όλοι αφορά σε μια περίοδο στα τελη της δεκαετίας του 1960, όπου καθώς δοκιμάζεται ο ανθρωπισμός του μπροστά στα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα (τον εμφύλιο, την πείνα και τον θάνατο χιλιάδων παιδιών στην Μπιάφρα, τον πόλεμο του Βιετνάμ, την εισβολή των Ρώσων στην Τσεχοσλοβακία) ο πολιτικός ορίζοντας του έργου του διευρύνεται και προσλαμβάνει οικουμενικές διαστάσεις.

Ποια θεωρείτε ότι είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν τον Κώστα Μόντη να ξεχωρίζει ως ποιητή στην κυπριακή και ελληνική λογοτεχνία;

Δεν χρησιμοποιώ πουθενά σε κανένα κείμενό μου τον όρο «κυπριακή λογοτεχνία». Δεν θεωρώ αναγκαίους, όταν αναφερόμαστε σε ποιητές που μεταχειρίζονται την ίδια γλώσσα, τους τοπικούς διαχωρισμούς. Τους θεωρώ παρωχημένους. Εμπεριέχουν ένα είδος πνευματικού τοπικισμού, κάποτε και σοβινισμού.  Θεωρώ ότι ο Μόντης γραμματολογικά συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του τριάντα (με ληξιαρχικούς βεβαίως όρους και με κριτήριο την πρώτη του ποιητική εμφάνιση) μαζί με τον Σεφέρη και τον Ελύτη. Τι τον ξεχωρίζει; Πρώτα απ’ όλα η ακαριαία διατύπωση· οι ποιητικές του δηλαδή «Στιγμές», τα διασπασμένα ποιήματα που μπορεί να αποτελούνται από ένα μόνο στίχο. Ακόμη η αμεσότητα του καθημερινού και ανεπιτήδευτου ποιητικού του λόγου.

Στο βιβλίο σας αναφέρετε τον «ετερόκοσμο» της έρημης χώρας. Τι αντιπροσωπεύει αυτός ο όρος και πώς αντανακλάται στην ποίηση του Μόντη;

Με τον όρο «ετερόκοσμος» εννοώ τον μυθοποιημένο, επινοημένο δηλαδή από τον συγγραφέα κόσμο, ο οποίος αν και παρουσιάζει πολλές αντιστοιχίες με τον πραγματικό κόσμο διακρίνεται από αυτόν. Η έρημη χώρα, η κόλαση, με αλλοτριωμένους πέτρινους ανθρώπους συστήνουν τον σκηνικό χώρο των ποιητικών του συλλογών που γράφονται ύστερα από το 1960, ιδίως των επιβλητικών τριών Γραμμάτων στη μητέρα. 

Η μνήμη των οικογενειακών μελών και η αυτοβιογραφική διάσταση είναι εμφανείς στην ποίηση του Μόντη. Πώς λειτουργούν αυτές οι προσωπικές μνήμες στο ποιητικό του σύμπαν;

Υπάρχει μια απίστευτη οικογενειακή τραγωδία η οποία προφανώς σημαδεύει τον Μόντη και κατοπτρίζεται στο έργο του. Το 1930, στα δεκαεφτά του χρόνια, μετρούσε ήδη τέσσερις απώλειες αγαπημένων του προσώπων: του αδελφού του Γιώργου, δεύτερου αδελφού του Νίκου (πέθαναν σχεδόν ταυτόχρονα από φυματίωση σε ηλικία 21 και 16 ετών αντιστοίχως), της μητέρας του Καλομοίρας το 1926 και του πατέρα του Θεόδουλου το 1930.

Ποιος είναι ο ρόλος της προσωπικής τραγωδίας και των δύσκολων οικογενειακών εμπειριών στη διαμόρφωση της ποιητικής του φωνής;

Η αποκέντρωση, η διάσπαση και η  θλίψη που διαχέονται στο έργο του Μόντη εκτός από άλλες αιτίες και πολιτικές απογοητεύσεις (αναφέρομαι στο άδοξο τέλος του αγώνα του 1955-1959) οφείλονται και στην τραγική ιστορία και τους αλλεπάλληλους θανάτους που ξεκλήρισαν την οικογένειά του

Το «σύνδρομο της Πρέβεζας» και η μνήμη της ετοιμοθάνατης μητέρας είναι δύο έντονα θέματα στην ποιητική του. Πώς αποτυπώνεται ο ψυχισμός του ποιητή μέσα από αυτά τα βιώματα;

Πρόκειται για δύο διαφορετικά θέματα. Αυτό που ονομάζω στο βιβλίο μου «σύνδρομο της Πρέβεζας» σχετίζεται με τη δόση του καρυωτακισμού η οποία μεταβολίζεται στο έργο του Μόντη, ή –για να χρησιμοποιήσω τη διατύπωση του Π. Μουλλά– με το «μερίδιο δηλητηριασμένου αίματος» που κληρονόμησε ο Μόντης από τον Καρυωτάκη. Οι λανθάνουσες αιτίες, οι οποίες σχετίζονται με τη μετακένωση στο έργο του της δηλητηριασμένης ατμόσφαιρας της Πρέβεζας, έχουν να κάνουν ασφαλώς με τους διαδοχικούς θανάτους των μελών της οικογένειάς του αλλά και με το δικό του αδιέξοδο ύστερα από την αποφοίτησή του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστροφή του στην Κύπρο. Την βαρύθυμη διάθεση του παγιδευμένου στη Λευκωσία-Πρέβεζα, πολλά υποσχόμενου «εύελπι» ποιητή και πτυχιούχου της Νομικής, απηχούν αρκετά ποιήματα τα οποία υποβάλλουν τις αντιστοιχίες μεταξύ της αδιέξοδης ζωής του στη Λευκωσία στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και της κατάστασης στην οποία βρισκόταν ο Καρυωτάκης στην Πρέβεζα πριν την αυτοκτονία του.

Από την άλλη η μνήμη της ετοιμοθάνατης μητέρας σχετίζεται με μια παιδική τραυματική εικόνα. Τι είχε συμβεί ακριβώς: το 1926, όταν ο ποιητής ήταν 12 χρονών, αρρώστησε η Καλομοίρα (η μητέρα του) από «καλπάζουσα» φυματίωση. Τότε προκειμένου ο μικρός Μόντης να προφυλαχθεί από ενδεχόμενη μετάδοση της αρρώστιας (τέσσερα μόλις χρόνια νωρίτερα είχαν πεθάνει σχεδόν ταυτόχρονα τα άλλα δύο αδέλφια του, από φυματίωση σε ηλικία 21 χρονών ο Γιώργος και από λευχαιμία σε ηλικία 16 χρονών ο Νίκος) απομακρύνθηκε («φυγαδεύτηκε», θα πει αργότερα) από το σπίτι στο οποίο διέμενε η οικογένεια στη Λάρνακα και εγκαταστάθηκε προσωρινά μαζί με τον πατέρα του σε ένα ξενοδοχείο στη Λευκωσία. Έτσι δεν μπόρεσε ούτε να δει τη μητέρα του στις τελευταίες της στιγμές ούτε να παραστεί στην κηδεία της. Η συγκεκριμένη τραυματική μνημονική εικόνα μετασχηματίζεται στα Γράμματα στη μητέρα και σε άλλα ποιήματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εικόνα, της έγκλειστης ετοιμοθάνατης μητέρας, λειτουργεί σαν μια ποιητική μήτρα, από την οποία αναπαράγονται άλλες εικόνες.

 

Πώς εξελίσσεται η πολιτική διάσταση της ποίησης του Μόντη, ιδιαίτερα σε σχέση με την αποικιοκρατία και τον αγώνα της ΕΟΚΑ; Πώς εκφράζεται η σταδιακή μετατόπισή του από την προσωπική στην συλλογική ποίηση;

Με τις Στιγμές (1958), την πρώτη του συλλογή στα χρόνια του Αγώναο Μόντης θεσμοθετεί το αποφθεγματικό ποίημα, «ακαριαίο» όπως χαρακτηρίζεται συνήθως, το οποίο θα αποτελέσει στη συνέχεια το βασικό γνώρισμα της ποιητικής του ιδιοτυπίας. Οι Στιγμές του 1958 αποτελούν ωστόσο τομή στο έργο του και για έναν ακόμη, εξίσου σημαντικό λόγο: με αυτή τη συλλογή ξεκινά η περίοδος της ποιητικής του πολιτικοποίησης. Εφεξής μπορούμε να αναφερόμαστε στον πολιτικό Μόντη καθώς το ποιητικό του κέντρο μετακινείται ξεκάθαρα από το εγώ στο εμείς. Εάν λοιπόν στις πρώτες του συλλογές κυριαρχούσαν η συναίσθηση του προσωπικού αδιεξόδου, ο αποκλεισμός, ο εγκλεισμός και η καταθλιπτική γενικά ατμόσφαιρα, τώρα ο ποιητικός του λόγος συγχρονίζεται με την επαναστατημένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Φαίνεται επομένως ότι με την έναρξη του Αγώνα στα 1955 ο ποιητικός λόγος του Μόντη ελευθερώνεται· και αυτό παρά το γεγονός ότι, ενισχύονταν συνεχώς οι κατασταλτικοί μηχανισμοί των Βρετανών. Εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ο έλεγχος του αποικιοκρατικού καθεστώτος δεν μπορούσε πια, μέσα στις συνθήκες της ανάτασης και της διάθεσης για εξέγερση, να είναι τόσο αποτελεσματικός, όσο τις προηγούμενες δεκαετίες.

Στο βιβλίο σας παρακολουθείτε πώς η ποίηση του Μόντη επηρεάζεται από παγκόσμια γεγονότα της εποχής του. Ποια θεωρείτε ότι είναι η πιο σημαντική επίδραση που είχε το διεθνές κλίμα στη διαμόρφωση του έργου του;

Ανέφερα ήδη ότι στα τελη της δεκαετίας του 1960, δοκιμάζεται ο ανθρωπισμός του Μόντη μπροστά στα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα (τον εμφύλιο, την πείνα και τον θάνατο χιλιάδων παιδιών στην Μπιάφρα, τον πόλεμο του Βιετνάμ, την εισβολή των Ρώσων στην Τσεχοσλοβακία). Η τηλεόραση, η μεγάλη εφεύρεση της εποχής, επιτυπώνει στα οικεία οδυνηρά βιώματα τρομακτικές εικόνες από μακρινούς τόπους, πολλαπλασιάζοντας με αυτό τον τρόπο την οδύνη. Τούτη η συνειδητοποίηση της οικουμενικότητας του ανθρώπινου δράματος εμβολιάζεται στο έργο και στην ποιητική ιδεολογία  του Μόντη.

Πώς προσεγγίσατε τη μελέτη της ποιητικής του Μόντη στο βιβλίο σας; Υπήρχε κάποια συγκεκριμένη μεθοδολογία που ακολουθήσατε;

Όπως σε όλα τα βιβλία μου δεν υιοθετώ προγραμματικά μια συγκεκριμένη μέθοδο. Χρησιμοποιώ, για να μεταχειριστώ έναν όρο του Ρολάν Μπαρτ, μια «παραμετρική» κριτική οπτική γωνία, συνδυαστική. Απ’ εκεί και πέρα με ενδιαφέρει η συνεξέταση του έργου και η συνάρτησή του με τις ιδέες, τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής του, την περιρρέουσα δηλαδή ατμόσφαιρα.

Πιστεύετε ότι το έργο του Μόντη διατηρεί τη διαχρονικότητά του και μπορεί να μιλήσει και στο σύγχρονο κοινό;

Η αμεσότητα του οικείου ποιητικού του λόγου, η ευθύτητά του, και η ευρύτητά του η οποία καλύπτει ένα εντυπωσιακά εκτεταμένο φάσμα θεμάτων, νομίζω πως είναι στοιχεία που μου επιτρέπουν να απαντήσω καταφατικά στην ερώτηση. Ωστόσο βρίσκω την φαινομενικά απλή ερώτηση σύνθετη. Αναφέρομαι στη σχέση του «σύγχρονου κοινού» με την ποίηση. Αλλά αυτό είναι περίπλοκο ζήτημα και δεν αφορά μόνο στον Μόντη.

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο ή πιο ενδιαφέρον κομμάτι της συγγραφής αυτού του βιβλίου για εσάς;

Προσωπικά, όταν διαβάζω μια μελέτη ή και ένα δοκίμιο, αναζητώ ένα σχήμα ή έστω μια υπόθεση εργασίας διατυπωμένη με σαφήνεια. Τον δομικό και θεματικό δηλαδή πυρήνα της μελέτης. Στην περίπτωση του βιβλίου μου ο πυρήνας είναι οι τρεις ισοτοπίες οι οποίες όπως υποστηρίζω συστήνουν το σχήμα της ποιητικής του Μόντη: η προσωπική, η συλλογική και η οικουμενική. Η σύλληψη και η αποσαφήνιση αυτού του σχήματος πάνω στο οποίο χτίστηκαν αντιστοίχως τα τρία κεφάλαια του βιβλίου, υπήρξε η πιο δημιουργική όψη της συγγραφικής διαδικασίας.

Πώς πιστεύετε ότι η ποίηση του Μόντη μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση της ιστορίας και της κουλτούρας της Κύπρου;

Το δεύτερο κυρίως κεφάλαιο του βιβλίου «Ο πολιτικός Μόντης» ασφαλώς μπορεί να λειτουργήσει μυητικά κατά καποιον τρόπο, για την ιστορία και τις συνθήκες που διαμορφώνονται στην Κύπρο από το 1960 και εξής. Ωστόσο δεν θα πρότεινα την ποίηση του Μόντη ως εγχειρίδιο της τοπικής ιστορίας. Αυτό θα ήταν μια μονοσήμαντη ανάγνωση ενός πολυσήμαντου έργου.

Ποια είναι η δική σας επιθυμία για το πώς θα αποδεχθεί το κοινό το βιβλίο σας αλλά και το έργο του Μόντη μέσα από αυτό;

Χαρακτήρισα ήδη τον Κώστα Μόντη ως μείζονα ποιητή της νεοελληνικής (και όχι της «κυπριακής») λογοτεχνίας. Θα ήταν μείζων ακόμη και αν είχει γράψει μόνο τα Γράμματα στην μητέρα. Δυστυχώς το αδιανόητο και βαθύ χάσμα  που χωρίζει τη λογοτεχνία που γράφεται στην Κύπρο από την αντίστοιχη που γράφεται  Ελλάδα, καθιστά πολύ δύσκολη την ώσμωση. Οι αιτίες γι’ αυτή την ανωμαλία είναι πολλές αλλά σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούν την άγνοια εκ μέρους της πλειονότητας των νεολληνιστών, των ποιητών και των κριτικών του αθηναϊκού κέντρου, ενός  ποιητή της εμβέλειας του Μόντη. Κατά συνέπειαν θα ήμουν ευτυχής αν το βιβλίο μου συνέβαλλε στη σμίκρυνση αυτού του χάσματος.

Tης Αλεξίας Βλάρα,24/12/2024

Παντελής Βουτουρής
Κάπου στην Κύπρο, στον νομό Πρεβέζης…
Εισαγωγή στην ποιητική του Κώστα Μόντη
Σελίδες: 256, Τιμή: 19.07 ευρώ
ISBN: 978-960-229-381-2
Εκδόσεις Ερατώ

 

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ερατώ το νέο βιβλίο του Παντελή Βουτουρή «Κάπου στην Κύπρο, στον νομό Πρεβέζης… Εισαγωγή στην ποιητική του Κώστα Μόντη».
Μέχρι το 1954, το τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας του, ο Κώστας Μόντης, ο μεγαλύτερος Κύπριος ποιητής, εκδίδει τρεις ποιητικές συλλογές. Τούτη η περίοδος των πρώτων είκοσι δημιουργικών του χρόνων, χαρακτηρίζεται από τη συστροφή, την ανασφάλεια και την καταβύθιση στα επαγγελματικά, βιοτικά και οικογενειακά προβλήματα. Κανένα του ποίημα αυτής της περιόδου η οποία κυοφορεί τον ένοπλο αγώνα του 1955–1959 δεν υποδηλώνει το κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα της αποικιοκρατούμενης Κύπρου και γενικότερα δεν διακρίνεται πουθενά καμιά διάθεση για ρήξη. Θα πρέπει να φτάσουμε στα 1958, για να εκδηλωθεί αυτή η διάθεση. Στις «Στιγμές», την πρώτη συλλογή που εκδίδεται στα χρόνια του Αγώνα, την ώρα που στα διπλωματικά παρασκήνια προετοιμάζεται η συνθηκολόγηση, τα ιδιωτικά αδιέξοδα εγγράφονται στα συλλογικά και η ποίηση του Μόντη αποκτά το πολιτικό έρμα που της έλειπε. Μερικά χρόνια αργότερα, στα τελη της δεκαετίας του 1960, καθώς δοκιμάζεται ο ανθρωπισμός του μπροστά στα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα (τον εμφύλιο, την πείνα και τον θάνατο χιλιάδων παιδιών στην Μπιάφρα, τον πόλεμο του Βιετνάμ, την εισβολή των Ρώσων στην Τσεχοσλοβακία) ο πολιτικός ορίζοντας του έργου του διευρύνεται και προσλαμβάνει οικουμενικές πλέον διαστάσεις. Διαγράφονται με αυτό τον τρόπο, ξεκάθαρα, τρεις αλληλένδετες και επικαλυπτόμενες ισοτοπίες (προσωπική, συλλογική, οικουμενική) οι οποίες αναλογούν σε ισάριθμες εννοιακές περιοχές ή θεματικούς κύκλους (εγώ, εμείς, όλοι). Αυτό είναι το σχήμα της ποιητικής του Μόντη το οποίο προτείνεται και αναπτύσσεται στα τρία μέρη αυτού του βιβλίου.
Συγχρόνως στον θεματικό πυρήνα των τριών ισοτοπιών συσπειρώνονται πολλές παιδικές. Έχουμε, κατά συνέπεια, να κάνουμε με έναν αυτοβιογραφούμενο ποιητή ο οποίος μετουσιώνει σε όλη την έκταση του έργου του, μνημονικές εικόνες της μητέρας του Καλομοίρας, του πατέρα του Θεόδουλου, του αδελφού του Γιώργου, του αδελφού του Νίκου, της αδελφής του Ελέγκως και της αδελφής του Χρυστάλλας (για την τραγική ιστορία της οικογένειας με τους αλλεπάλληλους θανάτους, γίνεται λόγος σε διάφορα σημεία του βιβλίου). Τούτες οι μνήμες μορφώνονται ποιητικά, κατασταλάζουν και συστήνουν σταθερούς θεματικούς τόπους της ποιητικής του οι οποίοι εξετάζονται διεξοδικά στα οικεία κεφάλαια: (α) το σύνδρομο της Πρέβεζας, (β) το οδυνηρό θέμα του μισθοφόρου πατέρα, (γ) η τραυματική μνήμη της ετοιμοθάνατης μητέρας, έγκλειστης σε ένα δωμάτιο μακριά από τον δωδεκάχρονο τότε Κώστα Μόντη, (δ) ο ποιητικός «ετερόκοσμος» της έρημης χώρας.

 

Βιογραφικό
Ο Παντελής Βουτουρής είναι Ομότιμος Kαθηγητής της Nεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Kύπρου, Διευθυντής του Νεοελληνικού Σπουδαστηρίου Πετρώνδα του Πανεπιστημίου Κύπρου, και πρόεδρος του Δ.Σ. του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Σπούδασε Μεσαιωνική και Nεοελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δίδαξε Νεοελληνική Φιλολογία στις Φιλοσοφικές Σχολές των Πανεπιστημίων Kρήτης και Kύπρου. Δίδαξε επίσης, ως Επισκέπτης Καθηγητής, στο King΄s College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, στην Ακαδημία της Βαρκελώνης, στο Κέντρο Βυζαντινών Νεοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Γρανάδας και στο Τμήμα Ελληνικής και Λατινικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Pώμης La Sapienza.
Εξέδωσε 13 βιβλία και δημοσίευσε περισσότερες από εκατό μελέτες για τη λογοτεχνία, την κριτική και την ιστορία των ιδεών. Το βιβλίο του «Ιδέες της σκληρότητας και της καλοσύνης. Εθνικισμός, σοσιαλισμός, ρατσισμός (1897-1922)», εκδόσεις Καστανιώτη 2017, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο δοκιμίου του Αναγνώστη και το πρώτο Κρατικό Βραβείο της Κύπρου. Πιο πρόσφατο βιβλίο του: «Κάπου στην Κύπρο, στον νομό Πρεβέζης... Εισαγωγή στην ποιητική του Κώστα Μόντη», εκδόσεις Ερατώ, 2024.

 

Εκδόσεις Ερατώ
Βαλτετσίου 39, 10681 Αθήνα, Τηλ. 210 3830323
eratobooks@gmail.com