Η Γωγώ Ατζολετάκη με τον «Πελεκάνο» του Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία Ζαχαρία Ρόχα στο μικρό Broadway από τον Οκτώβριο

 


ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ BROADWAY ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Η ΓΩΓΩ ΑΤΖΟΛΕΤΑΚΗ ΜΕ ΤΟΝ «ΠΕΛΕΚΑΝΟ» ΤΟΥ ΣΤΡΙΝΤΜΠΕΡΓΚ,

ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΖΑΧΑΡΙΑ ΡΟΧΑ.

 

Ο «Πελεκάνος» του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ θ’ ανοίξει την αυλαία του ερχόμενου χειμώνα στο θέατρο Μικρό Broadway (αίθουσα ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ) με τη Γωγώ Ατζολετάκη στον εμβληματικό ρόλο της «Μητέρας».

Ο «Πελεκάνος» (Pelikanen στο πρωτότυπο), ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Σουηδού δραματουργού, αποτελεί μια ειρωνική αντίφαση προς τον μύθο που επικρατεί σχετικά με το πουλί-πελεκάνο.

Στην αρχαιότητα, αλλά και στη χριστιανική παράδοση, ο πελεκάνος καθιερώθηκε ως το σύμβολο της παροιμιώδους μητρικής αυτοθυσίας.

Λέγεται ότι το στοργικό αυτό πουλί, όταν κινδυνεύουν τα παιδιά του να πεθάνουν από την πείνα, σκίζει με το ράμφος του το στέρνο του και σκύβοντας πάνω στα ετοιμοθάνατα μωρά του, αφήνει να στάξει το αίμα του μέσα στα στοματάκια τους. Τους ξαναδίνει δηλαδή ζωή με το ίδιο του το αίμα.

 

Ενδεικτικό είναι πως στα Εγκώμια της Μ. Παρασκευής βρίσκουμε την ακόλουθη αποστροφή :

«Ώσπερ πελεκάν , τετρωμένος την πλευρά σου, λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».

 

Αυτά όμως ίσως συμβαίνουν μόνο στο βασίλειο των πραγματικών πελεκάνων. Ο Στρίντμπεργκ σ΄αυτό το έργο χρησιμοποιεί τον μύθο ειρωνικά και, στο γνωστό μοτίβο του των ανθρωποφαγικών οικογενειακών σχέσεων, μας παρουσιάζει μια μητέρα δεσποτική, που όχι μόνο δεν νοιάζεται για τα παιδιά της, αλλά συνειδητά τους στερεί τη στοιχειώδη διατροφή, τη φροντίδα, τη θέρμανση… για να μην στερηθεί η ίδια ανέσεις και πολυτέλειες.

 

Τη μετάφραση και τη δραματουργική επεξεργασία του έργου υπογράφει ο Ζαχαρίας Ρόχας, ο οποίος ανέλαβε και τη σκηνοθεσία.

Σύντομα θα ανακοινωθούν τα ονόματα των υπόλοιπων πρωταγωνιστών και των συντελεστών της παράστασης, ενώ η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".