«ΕΛΕΝΗ»
του Γιάννη Ρίτσου
σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου
στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ (Φρυνίχου)
6 τελευταίες παραστάσεις
Τετάρτη: 5, 12, 19 Δεκεμβρίου 2018 και
Τετάρτη: 16, 23, 30 Ιανουαρίου 2019 στις 18.00
Η "Ελένη" του Ρίτσου συμπληρώνει τον αριθμό των 200 παραστάσεων στη σκηνική της ενσάρκωση από τον Βασίλη Παπαβασιλείου και κλείνει τον κύκλο της με 6 τελευταίες στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, της οδού Φρυνίχου 14, μέσα στον Ιανουάριο του 2019, παραμένοντας πάντα ένας φόρος κατάφασης στη δύναμη της ποίησης, του θεάτρου και της ζωής.
Οι τελευταίες παραστάσεις είναι Τετάρτη 5, 12, 19 Δεκεμβρίου 2018 και 16, 23, 30 Ιανουαρίου 2019 στις 18.00.
Η «Ελένη» Γεννήθηκε το 1999 στην Πνύκα για τη θεατρική βραδιά «Ο κύριος Γιάννης Ρίτσος» του Φεστιβάλ Αθηνών και στα είκοσι χρόνια της καταμετρά εκατοντάδες παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Πληροφορίες για την παράσταση:
Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου
Σκηνογραφία: Μαρί-Νοέλ Σεμέ
Μουσική : Γιάννης Μεταλλινός
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Καλλιτεχνική συνεργάτις- Εκτέλεση παραγωγής: Νικολέτα Φιλόσογλου
Στο ρόλο της «Ελένης» ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Συμμετέχει ο Νίκος Σακαλίδης.
INFO
Παράσταση: «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν | Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732
6 τελευταίες παραστάσεις: Τετάρτη: 5, 12, 19 Δεκεμβρίου 2018 και Τετάρτη: 16, 23, 30 Ιανουαρίου 2019 στις 18.00
Διάρκεια: 60 ‘
Τιμές εισιτηρίων: 15 Ευρώ / 10 Ευρώ (μειωμένο) / 8 Ευρώ (άνεργοι),
8€/άτομο για γκρουπ και ομαδικό εισιτήριο (12 άτομα και πάνω)
Ομαδικές κρατήσεις για σχολεία και γκρουπ: Εύα Στυλάντερ (Δευτέρα-Παρασκευή 9.30-14.30), Τηλέφωνα: 210.8658902,210.8665144 (τηλ-φαξ) , e-mail:theatropol@otenet.gr
Facebook page: https://www.facebook.com/H.ELENI.TOU.RITSOU.PAPAVASILEIOU/
________________________
Ο Θόδωρος Τερζόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Σταύρος Πετσόπουλος και ο Ακύλλας Καραζήσης γράφουν για τον Βασίλη Παπαβασιλείου με αφορμή τα 20 χρόνια της «Ελένης».
«Ο Βασίλης ερμηνεύοντας την «Ελένη» του Ρίτσου αφοπλίζει γιατί σαρκάζει και σαρκάζεται, αναιρεί και αναιρείται, σιωπά και απειλεί. Οι παύσεις του είναι γεμάτες υποσχέσεις που μεγεθύνονται στον λόγο. Μιλώντας υποδηλώνει πολλά και κρύβει περισσότερα, τα οποία εμφανίζονται άηχα στις επικίνδυνες παύσεις του».
Θόδωρος Τερζόπουλος, σκηνοθέτης
«Στην παράσταση του Βασίλη Παπαβασιλείου «Η Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αισθάνεσαι κατά ένα μαγικό τρόπο της τέχνης ότι ο ηθοποιός περίμενε να ταξιδέψει μαζί με το κείμενο, όταν αυτό υπήρχε ακόμα ως αίσθηση στον ποιητή. Δηλαδή πριν ακόμα γραφεί. Αυτός είναι ο λόγος που μετά τις υποκλίσεις των δύο άξιων ηθοποιών παραμένεις στο κάθισμα για αρκετή ώρα ευγνώμων, γεμάτος συγκίνηση. Αλήθεια, συμβαίνουν ακόμα θαύματα!»
Παντελής Βούλγαρης, σκηνοθέτης-σεναριογράφος
«Θαυμάζω και αγαπώ τον Βασίλη Παπαβασιλείου.(...) Στέκεται απροσδόκητα σε κάθε φράση, είτε δραματική είτε κωμική, αλλά κι επίσης καταφέρνει να συνυπάρχουν ταυτόχρονα και το κωμικό και το δραματικό. Κατέχει την τέχνη της σιωπής. Κάποιες σιωπές του ακούγονται εκκωφαντικά στο θέατρό του.(...) Γεμίζει το χώρο με την παρουσία του, όπως λίγοι μεγάλοι ηθοποιοί μπορούν. (...)
Με την Ελένη του Ρίτσου, έδειξε αυτό που λεν οι Γάλλοι : il a de la suite dans les idées –υπάρχει συνέχεια (ή συνέπεια) στις ιδέες του. Είδα την παράσταση πριν 20 χρόνια περίπου σ’ ένα κλειστό θέατρο στις παρυφές της Θεσσαλονίκης και σύντομα μετά στο ανοιχτό θέατρο Παπάγου. Και πέρυσι την ξαναείδα δύο φορές στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου.(...)
Η Ελένη είναι ένα από τα σπουδαιότερα αρχαιόθεμα αφηγηματικά ποιήματα του Ρίτσου, που περιλαμβάνεται στην Τέταρτη διάσταση, τον ωραιότερο ίσως τόμο των Απάντων του. Είναι απροσδόκητα μοντέρνο κείμενο. Στην παλαιά παράσταση δανειζόταν εμφανώς στοιχεία από τη Ουίννυ στις Ευτυχισμένες μέρες του Μπέκετ. Στην τωρινή παράσταση έφυγε από αυτό. Κάποια ελάχιστα μακιγιάζ στην πρώτη παράσταση. Όπως είπαμε ορίζει αυτός με την παρουσία του και το παίξιμό του, χωρίς τη μίμηση, το φύλο, την ηλικία, το σοβαρό και το κωμικό. Η εκφορά του ποιητικού λόγου του Ρίτσου είναι μάθημα. Πουθενά δεν ποιητικίζει, δεν «ερμηνεύει» το στίχο ευαίσθητα και συναισθηματικά όπως κάνουν συχνά οι ηθοποιοί. Συμπυκνωμένα όλα σε μια ώρα περίπου, μ’ έναν λόγο απαστράπτοντα και μια συγκλονιστική λιτότητα των απόλυτα ελεγμένων μέτρων έκφρασης, διασχίζοντας τις δεκαετίες ξαναέδωσε μια αριστουργηματική παράσταση, μια από τις δύο-τρεις καλύτερες της χρονιάς».
Σταύρος Πετσόπουλος, εκδότης
«Υπάρχει, φαίνεται, κάποιου είδους παραισθησιογόνα ουσία ή πιο σωστά διευρυντική της συνείδησης, που οδηγεί νέους φαντασιόπληκτους άντρες να συναντήσουν σ’ αυτόν τον φαινομενικά πραγματικό κόσμο τον Stalker τους. Αυτός, συνήθως, είναι ένας άντρας μεγαλύτερος, με έντονη, ας μου επιτραπεί ο εξεζητημένος όρος, performative προσωπικότητα, ευρυμαθής, εκφραστικός και δεινός ρήτορας: ένας Clown Dieux.
Φαντάζομαι αυτόν τον άντρα σε τοπογραφικά στιγμιότυπα: στο θέατρο Κνωσός, πλάτη στο κοινό, στο θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών μόνον σ' ένα μακρύ τραπέζι, στο μετζοπάτωμα του ΚΘΒΕ, σ’ ένα άδειο περίπτερο της ΔΕΘ, σ’ ένα πατάρι υπαίθριο στημένο στην Πνύκα.
Χώροι συνάντησής μου με τον Βασίλη Ζουβέ, τον Βασίλη Μπακαλιάρο, τον Βασίλη Διευθυντή Θεάτρου, τον Βασίλη Ελένη.
Τελειώνω με ένα θαρραλέο σάλτο στον χωροχρόνο σκεπτόμενος την ακόλουθη φράση: Πως πήγα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου βόλτα κι αγοράσαμε μαζί ένα φουστάνι για την Ελένη (του Ρίτσου).
ΥΓ. Αν μιλούσα για τον Βασίλη σε φίλους μου Ισπανούς ή Γερμανούς (πράγμα που το έχω κάνει), θα τον περιέγραφα δίνοντας απόλυτο δικαίωμα στην φαντασιακή εικόνα που χρόνια ζει μέσα μου. Θα ήμουν όρθιος και θα ξεκινούσα με τη φράση: Υπάρχει ένας σκηνοθέτης στην Ελλάδα...»
Ακύλλας Καραζήσης ηθοποιός-σκηνοθέτης
|
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου