Alexia's secrets: Ο Κωνσταντίνος Αλσινός μιλάει στο Open Mind

Ο Κωνσταντίνος Αλσινός ή κατά κόσμον Κωνσταντίνος Αμπατζίδης μιλάει στο Open Mind για το νέο του βιβλίο, μία ποιητική συλλογή με την ονομασία " Το μεγάλο όνειρο, και άλλα,μικρά και μόνα", από τί εμπνέεται ,τα μελλοντικά του σχέδια και διάφορα ακόμα..

«Το μεγάλο όνειρο, και άλλα, μικρά και μόνα», η πρώτη σας ποιητική συλλογή , πώς αισθάνεστε για αυτό;

Καταρχήν, θα πρέπει να εξηγήσουμε τον τίτλο. Το βιβλίο αποτελείται από δύο μέρη, το «μεγάλο όνειρο», που είναι ένα μακροσκελές ποίημα σε εξομολογητικό τόνο, όχι από αυτά που έχουμε συνηθίσει η αλήθεια, είναι πραγματικά ένα όνειρο, μια διαδρομή, μια αφήγηση ενός ταξιδιού μεταξύ πραγματικού και φαντασιακού. Το δεύτερο μέρος συναποτελείται από «μικρά και μόνα» ποιήματα με ποικίλα θέματα, το κάθε ένα με κάτι διαφορετικό να πει.

  Στα αισθήματα δεσπόζει αυτό της δικαίωσης, γιατί ξέρετε, ό,τι γράφεται, γράφεται για να διαβαστεί εντέλει από κάποιον, ακόμη κι έναν, προσωπικά εκεί σκοπεύω και με αυτό θα ήμουν ικανοποιημένος, ακόμη κι ένας άνθρωπος να το διαβάσει και να οδηγηθεί στο να συγκινηθεί, να σκεφτεί λίγο παραπάνω, να «κουμπώσει» τις δικές του πληγές στις δικές μου, πάει να πει πως η όλη προσπάθεια αξίζει. Είναι βέβαια μια πράξη τολμηρή σε τόσο δυσμενείς για το βιβλίο καιρούς, πολλώ δε μάλλον για την ποίηση, ωστόσο κάθε καλλιτεχνικό τόλμημα είναι ίσως και μια πράξη αντίστασης στη λαίλαπα της ασχήμιας και του πεσιμισμού, κι η ποίηση είναι αυτή που μας έσωζε πάντα κι η μόνη που μπορεί να μας λυτρώσει, το ωραίο πρέπει πάντα να τολμάται!

Το «Αλσινός» είναι το λογοτεχνικό σας ψευδώνυμο. Πόθεν έρχεται;

Είναι μια λέξη που γέννησα εγώ, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω ή να βάλω στην άκρη το αληθινό μου επίθετο, απλώς αυτό έρχεται να επικυρώσει έναν άλλο εαυτό που επιτέλους ανδρώθηκε και ζήτησε μια ταυτότητα. Προέκυψε από τη λέξη «‘Αλς», που είναι η θάλασσα αρχαϊστί. Επειδή η θάλασσα είναι μεγάλο μου κομμάτι και είμαι μέρος της μικρό, και οι περισσότερες μου σκέψεις με βρίσκουν εκεί, είναι ένας φόρος τιμής που πρέπει να καταβληθεί.

Τι πραγματεύεστε στο βιβλίο σας;

Δε νομίζω ότι κάποιος καλλιτέχνης μπορεί να πει πια κάτι καινούργιο, τουλάχιστον όσον αφορά τις θεματικές, τα ανθρώπινα προβλήματα είναι διαχρονικά (δεν ξέρω αν είναι εντέλει και άλυτα),οι κορυφές είναι ήδη κατειλημμένες, ωστόσο αλλάζουν οι προσεγγίσεις. Μοιραία λοιπόν καταπιάνεται κανείς με τη μοναξιά (ακόμα κι αυτή τη σημερινή, εν τω μέσω του πλήθους), τη νοσταλγία, το χρόνο που περνά αδυσώπητα, τις χαμένες ευκαιρίες, τα ανομολόγητα πάθη, το φόβο του θανάτου ως πηγή της δίψας για ζωή. Όλα αυτά βέβαια ξετυλίγονται, ειδικά στο πρώτο μέρος, μέσω αυτής της διαδρομής που λέγαμε και πριν, μιας πορείας του ονειρικού μες στο ασπρόμαυρο πραγματικό που πυροδοτεί  αναμνήσεις, ερωτήματα , σκέψεις για το ανθρώπινο τοπίο γενικά. Πλεονάζουν μάλλον οι ερωτήσεις παρά τα συμπεράσματα, αλλά έτσι είναι προτιμότερο, ο καθένας πρέπει να οδηγηθεί στα δικά του.

Θα γράφατε κάποιο μυθιστόρημα;

Έχω ήδη γράψει! Και τώρα γράφω το επόμενο. Μέχρι πρότινος το απέκλεισα, πεπεισμένος ότι ως ποιητής ο λόγος και τα νοήματά μου είναι εξαιρετικά πυκνά, ωστόσο στην πορεία ανακάλυψα ένα εαυτό που μάλλον έχει να πει πολλά. Βέβαια το ποιητικό στοιχείο είναι αδύνατο να απουσιάσει, αλλά το «μπόλιασμα» αυτό ίσως κάνει ένα μυθιστόρημα καλύτερο. Αυτήν την περίοδο είναι στη φάση των συζητήσεων, αν όλα πάνε καλά θα εκδοθεί του χρόνου.

Πώς αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο και ποια είναι η πηγή έμπνευσής σας;

Για να είμαι ειλικρινής, όταν ξεκίνησα να γράφω δεν είχα καθόλου κατά νου ότι κάποια στιγμή θα μπορούσαν όλα αυτά να εκδοθούν. Αν το διαβάσει κανείς, θα δει πως δεν είναι η ποίηση που τη φαντάζεται ο κόσμος να δημιουργείται από ποιητές κλεισμένους σε κάποια σοφίτα πνιγμένος στα βιβλία, είναι μια εξομολόγηση, βαθιά βιωματική, που έτυχε κάποτε να το δώσω σε ανθρώπους που υπολογίζω πολύ τη γνώμη τους και μου είπαν να το προσπαθήσω. Θέλω να πω ότι, γράφοντας κάποιος έτσι, εκθέτει εξ ορισμού το ιερότερο και πολυτιμότερο κομμάτι του εαυτού του, κι αυτό θέλει κουράγιο. Τα βρήκα χάρη σ’ εκείνους.

   Η πηγή έμπνευσης είναι η ίδια η ζωή, πέραν του προφανούς προτερήματος αυτού του τόπου, που κάθε του σπιθαμή σου δίνει έναν λόγο να γράψεις, το έναυσμα είναι πάντα οι ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις, λόγια που δεν ειπώθηκαν στην ώρα τους, άλλα λόγια που δεν έπρεπε καν να ειπωθούν, ό,τι γενικά παραμονεύει μέσα μας και βρίσκει μόνο καταφύγιο το χαρτί.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Ελπίζω να συνεχίσω να γράφω, έχει γίνει πια η μόνη μου διέξοδος. Ο μεγαλύτερος μου φόβος πλέον είναι να ξυπνήσω κάποτε και να καταλάβω ότι δεν μπορώ πια να σκεφτώ τίποτα, ότι είπα όσα είχα να πω, θα ακουστεί γραφικό, αλλά ο κάθε καλλιτέχνης ζει μονάχα για εκείνη τη μοναδική στιγμή της δημιουργίας, όλα τα άλλα προετοιμάζουν απλώς την έλευσή της. Θα προσπαθήσω στη συνέχεια να εκδοθούν όσα περισσότερα γίνεται, σας είπα πριν γιατί. Ο πιο άμεσος βέβαια στόχος είναι να καταφέρω να γυρίσω στην Ελλάδα!

Τι εύχεστε για το νέο έτος ;

Δεν θα κρυφτώ, θέλω κάτι να αλλάξει! Ξέρω δεν γίνεται μεμιάς, μα αν προσπαθήσει ο καθένας, ναι, κάτι μπορεί να πάρει μπροστά.

Πέραν της πρώτης και κύριας ευχής για υγεία, ιδού μια πρόκληση, ας φτιάξουμε πρώτα το μέσα μας  (άλλωστε, πρώτα αρρωσταίνει η ψυχή και μετά το σώμα) ας ενδοσκοπήσουμε λοιπόν, ας κρίνουμε, ας διακρίνουμε, κι έπειτα αισιοδοξία, ας αισιοδοξούμε, έστω και μηχανικά, ψεύτικα, κι έτσι όλα κάποια στιγμή θα τα δούμε αλλιώς.

Έτσι θα έρθει κι η χαρά, έτσι θα έρθει κι η ελπίδα (δεν υπάρχει καλύτερο καύσιμο για την ανθρώπινη μηχανή), έτσι θα γίνουμε κάποτε κι ωραίοι, θα μας προσέξουν αλλιώτικα πια, γιατί θα είναι ωραίο το εσωτερικό μας, θα μας ερωτευτούν, θα μας αγαπήσουν.

Ας είναι λοιπόν το νέο έτος όσο μπορεί για τον καθένα έτος αναρώτησης, αναδιάταξης, ανασύνταξης. Γιατί όλα στην ουσία ξεκινάνε από εμάς και καταλήγουν σε εμάς.
 Ευχές λοιπόν σε όλους για (κατεκτημένη) υγεία, (κατεκτημένη) χαρά, (κατεκτημένη) ευτυχία!

Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας;

Θα μπορούσα απλώς να παραθέσω όλα τα δελφικά παραγγέλματα, αρκούμαι απλώς στη σκέψη, να σκέφτονται όσο μπορούν, να διαβάζουν, να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα του σήμερα (που παράγιναν πολλά) για κάτι άξιο και συγκεκριμένο. Ας κάνουν τη δύσκολη επιλογή, αλλιώς θα γίνουν η εύκολη για τους άλλους. Και να αγαπάμε, με κάθε μορφή αγάπης. Ας επενδύσουμε στα αισθήματα και στην κρίση, ό,τι τελικά μας κάνει ανθρώπους.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κωνσταντίνος Αλσινός (Κωνσταντίνος Αμπατζίδης) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο και συμμετείχε σε διάφορες παραστάσεις, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Ζει και εργάζεται πλέον στο εξωτερικό. Η συλλογή «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΕΙΡΟ, και άλλα, μικρά και μόνα» είναι η πρώτη που εκδίδεται.

Της Αλεξίας Βλάρα, 1/1/2017