ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ | «ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΕ Π» | ΑΛΚΗΣΤΗ ΗΛΙΑΔΗ

 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

«ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΕ Π» | ΑΛΚΗΣΤΗ ΗΛΙΑΔΗ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΟΣΚΟΠΙΟ

 

Την  Παρασκευή 31 Μαΐου, στις 18:00 η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο, διοργανώνουν παρουσίαση του βιβλίου της Άλκηστης Ηλιάδη , με τίτλο «Μιά Αγάπη με Π».

 

Συντονίστρια παρουσίασης:

 Έφη Γαλώνη, Δημοσιογράφος, Ραδιοφωνική Παραγωγός Δίεση 101,3

 

Ομιλητές:

Άλκηστη Ηλιάδη, Συγγραφέας, Ηθοποιός, Μουσική Ερμηνεύτρια

Αιμιλία Κονταίου, Εικονογράφος

Τζίνη Παπαδοπούλου, Ηθοποιός

Αντιγόνη Σαραντάκη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Τμήματος Μαιευτικής, Σχολή Επιστημών Υγείας και Πρόνοιας, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής

Βίβιαν Φόρτη, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας MSc - συγγραφέας

Οδυσσέας Αποστολόπουλος, Μουσικός, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας HPD

 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον ΙΑΝΟ της Αθήνας, Σταδίου 24 και θα προβάλλεται ζωντανά στο κανάλι YouTube και στη σελίδα Facebook του ΙΑΝΟΥ.

 

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Η «Αγάπη με Π.» είναι ένα εικονογραφημένο ποιητικό ανάγνωσμα για Μεγάλους, με αφετηρία του τη στιγμή της γέννησης ενός Ανθρώπου. Το Σημείο Μηδέν, απαρχή ενός αέναου επανασχηματισμού και μιας αχαρτογράφητης διαδρομής ενός γονιού σε εξέλιξη. Μια σχέση χωρίς προηγούμενο και χωρίς οδηγίες χρήσης.

Μέσα από 40 εικόνες της αναδιαμορφούμενης ψυχής ενός νέου γονιού, το βιβλίο γίνεται πυξίδα στο άγνωστο, αγωνιώδες μα και συναρπαστικό ταξίδι της γονεϊκότητας, ψηλαφώντας τα πρωτόγνωρα και σαρωτικά αισθήματα που γεννά η έλευση ενός βρέφους!

Τι μετακινείται μέσα μας, μπροστά σε μια γουλίτσα σάλιο;

Πώς γεννιέται το Εσύ;

Αν το τεράστιο Εγώ μου κάνει στην άκρη για να περάσεις, θα «είμαι» ακόμα;

Και πώς γίνεται η Αγάπη ακόμη πιο «απαλή», πιο πουπουλένια; Μπορεί ένα μόνο γράμμα να αλλάξει τη ροή της ζωής;

Όταν δε μας φτάνουν οι λέξεις, μπορούμε να πλάσουμε καινούριες;

Και τελικά, πώς ισορροπεί η αγωνία μας μπροστά στην έλευση της νέας Ζωής με την ευθύνη μας να συν-πλάσουμε έναν Ελεύθερο και Ευτυχισμένο Άνθρωπο με πυξίδα το Φως;

Μια ιστορία φτιαγμένη από σπαράγματα εικόνων και αισθήσεων. Αυτών που γεννά στη σκέψη και στην ψυχή ένα βρέφος λίγων στιγμών, μερικών ημερών, ελάχιστων μηνών.

Αφιερωμένο σε όποιον κράτησε ποτέ ένα βρέφος. Έχοντας αγωνία μήπως το κρατά λάθος ή

σφιχτά. Στους φυσικούς, στους θετούς, στους ανάδοχους γονείς. Στους φροντιστές. Συγγενείς και μη. Σε όσους αγάπησαν ένα μωρό. Το κράτησαν ή το στερήθηκαν. Σε όποιον ένιωσε έστω μια στιγμή την προσωρινότητα μιας μωρουδίστικης αγκαλιάς, που αύριο θα ανήκει στο παρελθόν, μαζί με τη στιγμή που πέρασε...

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Γεννήθηκα έναν Ιούλιο, στην Αθήνα. Από μικρή αγαπούσα τους κάκτους και τους πυράκανθους. Δηλαδή, όλες τις καμουφλαρισμένες ομορφιές, που αγγίζονται μόνο με πολλή προσοχή, μεράκι και υπομονή. Όπως οι κρυμμένες αλήθειες των παραμυθιών. Κι έτσι, από νωρίς έγινα Μουσική Ερμηνεύτρια, κι αργότερα Ηθοποιός και Συγγραφέας, νιώθοντας ότι η αλήθεια μας ‒όπως και των παραμυθιών‒ εξυφαίνεται με χίλιους τρόπους. Είναι μαγευτικό να σκάβεις με τα εργαλεία κάθε διαφορετικής τέχνης για να ξεκλειδώσεις όσα χαρίζουν στους ανθρώπους την κάθαρση, την ψυχική ανάταση και, τελικά, την απελευθέρωση από τα σκοτάδια. Έτσι, η μουσική, η σκηνή, η γραφή έγιναν από νωρίς τα ειρηνικά όπλα μου στον αγώνα κατά της σιωπής και της απομόνωσης, της μέσα και της έξω.

Πάντα ένιωθα, όμως, ότι η τέχνη ανθίζει πάνω στη γνώση, στην πνευματική καλλιέργεια, στη μελέτη. Αγαπώντας αφοσιωμένα το σχολείο, είχα υπέροχους δασκάλους να με συντροφεύουν σε όλα τα σχολικά χρόνια. Εκείνοι, ενστάλαξαν στην ψυχή μου το μεράκι για την έρευνα και την εκπαίδευση. Γι’ αυτό, συνειδητά, συνδύαζα πάντα την καλλιτεχνική έκφραση με ακαδημαϊκές σπουδές, αφιερωμένες στην άλλη μεγάλη μου αγάπη, τις διεθνείς σχέσεις και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είμαι κάτοχος MSc. με αντικείμενο την «Περιβαλλοντική Διακυβέρνηση και Βιώσιμη Ανάπτυξη» από το Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και Bachelor Διεθνών Σχέσεων από το Πανεπιστήμιο Πειραιά, με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών και του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Αυτά αποτέλεσαν τα θεμέλιά μου, που αργότερα συνδυάστηκαν και με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και σπουδές ξένων γλωσσών. Μιλάω αγγλικά, γερμανικά και τουρκικά. Πρέπει να εξασκηθώ περισσότερο, όμως, στη γλώσσα της σιωπής (και του αφουγκράσματος). Σ’ αυτό τον πολύβουο κόσμο, μου χρειάζονται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.

Μεγαλώνοντας κι άλλο, το θεατρικό μικρόβιο με προσέβαλε πιο «επιθετικά» (είναι κληρονομικό, το είχε και ο μπαμπάς μου) και συνέχισα την εκπαίδευσή μου στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Πειραϊκού Συνδέσμου, από όπου και αποφοίτησα με Άριστα, λαμβάνοντας δίπλωμα αναγνωρισμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Στη γόνιμη και μετασχηματιστική αυτή περίοδο, θα ευγνωμονώ πάντα τον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου και τον ηθοποιό και δάσκαλό μου Σταύρο Καραγιάννη, για την πρώτη μου (ηρωική) Έξοδο στο θέατρο. Έκτοτε, αγκαλιάζω την ανάγκη διαρκούς μετεκπαίδευσης, παρακολουθώντας εξειδικευμένα σεμινάρια (ως τώρα στο Εθνικό Θέατρο με τη Λυδία Κονιόρδου, στο Θέατρο των Αλλαγών με τον Δημήτρη Καταλειφό και στο Musical & Performance με τον Αλέξιο Πρίφτη).

Ανήκω επίσης στη μοναδική κοινότητα των Υποτρόφων του Ιδρύματος Ωνάση, με αφορμή τις μεταπτυχιακές και καλλιτεχνικές σπουδές μου. Κι είμαι για αυτό βαθιά και διαχρονικά ευγνώμων, όπως και για το ότι είμαι μέλος της μεγάλης οικογένειας του Ιδρύματος Ωνάση ήδη από το 2014.

Από το 2002 πραγματοποιώ μουσικές εμφανίσεις με ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο και από το 2015 εργάζομαι ως ηθοποιός. Έχω συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, το Θέατρο Τζένη Καρέζη, το Studio Μαυρομιχάλη, το Θέατρο της Ημέρας και το Θέατρο Από Κοινού. Στο ταξίδι αυτό, μνημονεύω πάντα τους σπουδαίους συνοδοιπόρους που είχα την τύχη να συναντήσω και να δουλέψω πλάι τους, φορώντας πολλαπλά καπέλα και (αν)ισορροπώντας σε διαφορετικές, εμπνευστικές πάντα, πραγματικότητες. Εκείνοι είναι τα πολύτιμα κομμάτια του παζλ που μας κάνουν όσα είμαστε επί (και συχνά και εκτός) σκηνής.

Να και μερικά μυστικά, αλλά σας παρακαλώ να μείνουν μεταξύ μας:

Εδώ και 27 μήνες είμαι η Αμαμά του Ορφέα. Ψάχνω συνέχεια στα τυφλά την πυξίδα της γονεϊκότητας. Απορώ πώς θα καταφέρω να μείνω ζωντανή (και με πνευματική διαύγεια) μέχρι ‒τουλάχιστον‒ το παιδί να συνταξιοδοτηθεί.

Γράφω από έξι χρονών. Αλλά (ευτυχώς) ποτέ δεν πήρα τον εαυτό μου στα σοβαρά. Συνήθως, γράφω στο μετρό, στη στάση του λεωφορείου, στην κουζίνα και στο πόδι.

Έχω αρκετές εμμονές, αλλά όχι αρκετό χρόνο για να ενδίδω σε αυτές. Μέχρι τα έξι μου έπινα το γάλα με μπιμπερό, είχα πιπίλα και ψεύδιζα (λογικό). Από τότε γελάω (και κυρίως κλαίω) με την καρδιά μου (και με τον εαυτό μου). Ως παιδί, ήμουν παράφωνη. Και αδυνατούσα να κάνω δεύτερη φωνή. Όταν ταράζομαι, κοκκινίζω. Και είναι αδύνατο να κρυφτώ.

Το 2022 παρουσιάστηκε στο Studio Μαυρομιχάλη το πρώτο μου θεατρικό έργο με τίτλο «Ψ.». Του έδωσε ζωή ο Άρης Λεοντόπουλος και εγώ. Ήταν ίσως ως τώρα το πιο ειλικρινές και εμπνευσμένο ταξίδι προς τα μέσα μου, που, καρπίζοντας, συνάντησε τόσες άλλες καρδιές θεατών. Επόμενη «κατάδυση» το «Ο Συγκάτοικος ή 6», θεατρικός μονόλογος που ολοκλήρωσα πρόσφατα. Αγαπώ τον Μονόκερο, που ο Ορφέας φωνάζει «Ποτοτόι». Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν ένα σκοροφαγωμένο παπί, που για μένα ήταν όλος ο κόσμος. Υπάρχει ακόμα και το ευχαριστώ που με άντεξε. Η μαμά μου με φώναζε Ηρακλάκι. Και μου χάρισε την πρώτη μου γραφομηχανή. Της χρωστάω κάτι λιγότερο από τα πάντα. Όλα τα υπόλοιπα (και πολλά από όσα θα έρθουν), τα χρωστάω στον Σέα, που περπατάμε στα τυφλά, φτιάχνοντας καινούριους δρόμους ψηλαφιστά, ακόμα κι εκεί που δεσπόζουν αδιέξοδα. Κάθε μέρα προσπαθώ να αποδομήσω το σοβαρό μου κέλυφος. Και να φέρνω λίγο παραπάνω στο φως το Μέσα μου Παιδί. Γι’ αυτό, έχω πάντα μαζί μου ένα σακουλάκι αστερόσκονη. Θα φυλάω λίγη και για σας. Μυστικά, όμως.