Mαρία Σταυροπούλου: "Ζούμε σε μία κοινωνία που η παράνοια, σε όλες της τις μορφές δυστυχώς, κατέχει εξέχουσα θέση".

 

1)     Νέο βιβλίο: «παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων.  Πείτε μου για αυτό.

Αποτελεί την πρώτη μου ποιητική συλλογή και το τρίτο μου κατά σειρά βιβλίο. Έχει προηγηθεί ένας εσωτερικός μονόλογος, το "ψάχνοντας ανθρώπους" και ένα ψυχογράφημα - μυθιστόρημα , το "Η πολυθρόνα". Αποτελείται από 54 ποιήματα, που εγώ τα έχω στο μυαλό μου σαν ιστορίες μικρού μήκους μιας και δεν αυτοαποκαλούμαι ποιήτρια, τον θεωρώ βαρύ τίτλο. Πρόκειται για τις κραυγές ενός ανθρώπου απέναντι σε μία καταπιεστική και διόλου φιλική κοινωνία. Για τον επίπονο αγώνα που κάνει να γνωρίσει τον εαυτό του, ακροβατώντας μεταξύ λογικής και παράνοιας, και να φιλιώσει μαζί του βουτώντας στα σκοτάδια του με σκοπό να βγει στο φως. Για το πώς βιώνει τις σχέσεις του ή μη με τους άλλους ανθρώπους και την κοινωνία. Πρόκειται για την πραγματικότητα, για όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, που πολλάκις δεν μας επιτρέπουμε να τα αντιμετωπίσουμε και βαδίζουμε άβουλοι και "ξένοι" προς εμάς και προς τους άλλους. Για τις μάσκες που φοράμε καθημερινά, με σκοπό να καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε στα πάντα, χάνοντας την ουσιαστική μας ταυτότητα και ζωή.   

 

2)     Πώς προέκυψε ο τίτλος;

Ο τίτλος προϋπήρχε στο μυαλό μου χρόνια τώρα και ήθελα να τον αξιοποιήσω με κάποιον τρόπο. Από την αρχή ήξερα ότι δεν θα μπορούσε να είναι τίτλος μυθιστορήματος, δεν μου ταίριαζε. «παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων» λοιπόν μιας και ζούμε σε μία κοινωνία που η παράνοια, σε όλες της τις μορφές δυστυχώς, κατέχει εξέχουσα θέση. Η άνοια επίσης, και όχι με την αμιγώς ιατρική έννοια του όρου, μας διακατέχει. Ξεχνάμε εύκολα τα κακώς κείμενα, ανεχόμαστε τα όσα μας επιβάλλουν οι όποιες κυβερνήσεις μην αντιδρώντας πια ή αντιδρώντας σε πολύ μικρό βαθμό. Έχουμε μνήμη χρυσόψαρου οι άνθρωποι στα σημαντικά θέματα που μας αφορούν, στην απαξίωση της καθημερινότητάς μας, στον βούρκο που μας έχουν ρίξει και τον ανεχόμαστε. Δολοφόνος, όρος που πέρα από την πραγματική του έννοια τον πάω παραπέρα. Δολοφονούμε τον εαυτό μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, τη μητέρα φύση, τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, τη ζωή μας κοντολογίς. Λέξεων, γιατί οι λέξεις μας ορίζουν, με αυτές εκφραζόμαστε και επικοινωνούμε. Οι λέξεις έχουν απίστευτη δύναμη και μπορούν να αποτελέσουν μαχαίρια ικανά να ανοίξουν αγιάτρευτες, πολλές φορές, πληγές στις ψυχές των άλλων ανθρώπων και γι’ αυτό χρειάζεται να προσέχουμε πώς τις χρησιμοποιούμε. Αποτελούν όμως και χάδι, ενδιαφέρον, αγάπη, γιατρικό. Κάπως έτσι ένωσα αυτές τις τρεις λέξεις οι οποίες όσο άσχετες, ενδεχομένως, ακούγονται μεταξύ τους εν τέλει έχουν μεγάλη συνάφεια στο περιεχόμενο του βιβλίου.

 

3)     Μια ποιητική συλλογή με αρκετά στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, αγωνίας και σκοτεινών συναισθημάτων.  Υπάρχουν βιωματικά στοιχεία;

Θεωρώ ότι όλοι όσοι γράφουμε υπάρχουμε με κάποιον τρόπο στα γραπτά μας μιας και μέσω αυτών εκφραζόμαστε και αφήνουμε ελεύθερη τη φωνή μας προς τα έξω. Οπότε ναι, υπάρχουν βιωματικά στοιχεία σε κάποια από αυτά τα ποιήματα τα οποία αποτέλεσαν τη βάση για να τα πάω παραπέρα. Πέραν αυτών όμως υπάρχουν και τα όσα συμβαίνουν τριγύρω μας τα οποία με εμπνέουν. Κακά τα ψέματα, και όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε – αποδεχτούμε, ζούμε σε σκοτεινές εποχές οι οποίες επηρεάζουν την ψυχοσύνθεσή μας και την καθημερινότητά μας. Αυτά ήθελα να εκφράσω, παρότι πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη από χαρούμενες ιστορίες, από ιστορίες έρωτα και αγάπης. Ωραία και αυτά δεν λέω αλλά κάποια στιγμή χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε κατάματα τον εαυτό μας και την σαπίλα της κοινωνίας, την οποία εμείς δημιουργήσαμε. Μόνο έτσι θεωρώ ότι θα καταφέρουμε να λυτρωθούμε, να είμαστε χαρούμενοι και να κάνουμε την αλλαγή. Σκοπός του βιβλίου είναι η διαδρομή προς το φως και τη συνειδητοποίηση και για να φτάσεις σε αυτά περνάς από το σκοτάδι.

 

4)     Η συγγραφή αποτελεί μια ψυχοθεραπεία για εσάς;

Σαφώς και αποτελεί ψυχοθεραπεία, δεν ξέρω πως θα ήμουν αν δεν έγραφα. Αποτελεί συνάμα και λύτρωση και ανάγκη έκφρασης όσων με ταλανίζουν. Αποτελεί το μόνο τόπο που νιώθω ελεύθερη, που δεν με καταπιέζει κανένας και τίποτα. Είμαι εγώ αντιμέτωπη με εμένα, μόνο με την έννοια όσων γράφω. Με βοηθά να κατανοήσω καλύτερα εμένα και τους άλλους ανθρώπους μιας και η γραφή μου είναι κατά βάση ανθρωποκεντρική.

 

5)     Πώς νιώθετε που είστε μέλος των εκδόσεων Βακχικόν;

Παρότι είναι το πρώτο μου βιβλίο που εκδίδεται από τις εκδόσεις Βακχικόν είμαι πολύ χαρούμενη και ευχαριστημένη με αυτήν τη συνεργασία. Συνάντησα ανθρώπους που ενδιαφέρονται πραγματικά για το βιβλίο, έχουν όρεξη για δουλειά και δείχνουν ότι παίρνουν σοβαρά αυτό που κάνουν.

 

6)     Πως έγινε η επιλογή του εξωφύλλου σας;

Το σκίτσο του εξωφύλλου είναι έργο της αδερφής μου, Σταυρούλας Σταυροπούλου, η οποία είναι ζωγράφος. Από την πρώτη στιγμή που το είδα μου άρεσε πάρα πολύ και ήθελα να το χρησιμοποιήσω. Μόλις τελείωσα το βιβλίο μου ήρθε αμέσως στον νου και πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο του βιβλίου. Δικό της έργο υπάρχει και στο εξώφυλλο του πρώτου μου βιβλίου. Γενικά ταιριάζουν τα έργα της με τη γραφή μου.

 

7)     Ποια είναι τα μέχρι τώρα σχόλια;

Παρότι είναι πολύ νωρίς ακόμη είναι πολύ θετικά και με χαροποιεί αυτό μιας και πρόκειται για την πρώτη μου ποιητική συλλογή και αυτό από μόνο του αποτελεί μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό μου. Είναι ένα βιβλίο που θέλει μελέτη, αυτό μου λένε οι περισσότεροι. Ελπίζω και  εύχομαι να ικανοποιήσει όσους αποφασίσουν να το διαβάσουν.

 

 

8)     Από πού εμπνέεστε;

Από τα πάντα. Από τον αγώνα που κάνω με τον εαυτό μου, από τους άλλους ανθρώπους, από όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, από μία εικόνα που θα βρεθεί μπροστά μου, από μία μυρωδιά, από έναν ήχο, από τη φύση. Κοντολογίς, οτιδήποτε υπάρχει και συμβαίνει γύρω μου αποτελεί τόπο έμπνευσης.

 

9)     Αγαπημένα βιβλία και συγγραφείς ή ποιητές.

Όλα σχεδόν τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι και του Καζαντζάκη. Τους αγαπώ πολύ αυτούς τους δύο, είναι ανθρωποκεντρικοί και σκιαγραφούν άψογα χαρακτήρες. Αγαπώ πολύ και "Το μαγικό βουνό" του Τόμας Μαν, έχει χωρέσει τα πάντα σε αυτό το βιβλίο. Πέραν αυτών αγαπώ πολύ τον Ζοζέ Σαραμάγκου, τον Αλμπέρ Καμύ, τον Έρμαν Έσσε, τον Φραντς Κάφκα, τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, τον Σαρλ Μπωντλαίρ, τον Φίλιπ Ντικ, τον Χρόνη Μίσσιο, τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Χρίστο Λάσκαρη, τον Αργύρη Χιόνη, τον Τάσο Λειβαδίτη. Είναι αρκετοί αυτοί που μου αρέσουν και σίγουρα κάποιους ξεχνώ τώρα.

 

 

10) Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Γενικά δεν μου αρέσει να κάνω σχέδια αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να καταφέρω να εκδώσω και άλλα βιβλία. Γράφω καθημερινά, ακόμη και στο μυαλό μου, που σημαίνει ότι υπάρχει ήδη έτοιμο υλικό. Το αν θα τα καταφέρω να προχωρήσω σε έκδοση είναι ένα άλλο θέμα μιας και είναι πολλοί οι παράγοντες που έχουν να κάνουν με την έκδοση ενός βιβλίου.

 

11) Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας.

Η ζωή αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο που μας έχει δοθεί και είναι ευλογία το ότι ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί. Αγαπήστε τον εαυτό σας, ακόμη και τις σκοτεινές του πλευρές, φιλιώστε μαζί του, κάντε τον την καλύτερη παρέα σας, φροντίστε τον πλουσιοπάροχα, και όχι απαραίτητα με την υλική έννοια του όρου. Τον εαυτό μας έχουμε και αν δεν τον φροντίσουμε εμείς δεν θα το κάνει κανένας άλλος. Για να πάμε στο "εμείς" χρειάζονται πολλά υγιή "εγώ".

 Της Αλεξίας Βλάρα,28/1/2024