Η ηρωίδα της παράστασης που θάβεται ζωντανή, γιατί τόλμησε να υπερβεί το ταμπού της παρθενίας, ονομάζεται Μηλιά, αλλά δεν νομίζω πως αυτή η επιλογή προέρχεται από το δέντρο. Νομίζω πως προέρχεται από το ρήμα "μιλάω", γιατί αυτό ακριβώς κάνει η Μηλιά: μιλάει για πρώτη φορά και μιλάει ως νεκρή, γιατί ως ζωντανή δεν είχε άλλη επιλογή πέρα από τη σιγή και την τυφλή υποταγή στον ρόλο της μηχανής παραγωγής νοικοκυροσύνης, απογόνων και κτηνώδους ηδονής.
Μέσα σε ένα απόκοσμο σκηνικό και μία εξίσου απόκοσμη μουσική υπόκρουση, μ' έναν λόγο λυρικό που ρέει σαν τη δική της βαθιά αθωότητα, μιλάει σε όλους και σε κανέναν, γιατί, για να καταλάβεις τις λέξεις που εκφέρει κάποιος, πρέπει να τις γνωρίζεις και δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, γνωρίζουν τις λέξεις "έρωτας", "νύχτα" και "χώμα". Η σιγή της απέναντι στους διώκτες της δεν είναι μία πράξη παθητικής αποδοχής του αμαρτήματός της, αλλά μία περήφανη απαξίωση της αναισθησίας και της σκληρότητας, της ανικανότητας υπέρβασης απάνθρωπων κανόνων και προστασίας της δικής της ομορφιάς που δεν την μπλέκει με την ασχήμια του χρόνου. Μία παράσταση γροθιά στο στομάχι, με κορυφώσεις μίσους και σπαραγμού, με μία κίνηση των σωμάτων που αποπνέει τον ασφυκτικό εγκλεισμό τους και που τελειώνει με παρατεταμένες κραυγές από τις τρεις γυναίκες που πλέκουν το σάβανο της ηρωίδας, συμβολίζοντας -νομίζω- το σώμα, το μυαλό και την ψυχή της και εύκολα φέρνουν στο νου το χρέος της Λιλής Ζωγράφου: "Χρωστάνε ενός λεπτού κραυγή για κάθε στιγμή που σιωπήσαμε".«βάιζα»
{ΕΤΥΜ. αρβαν. <κορίτσι, κόρη}
σκηνοθεσία Χριστίνα Ματθαίου
από 4 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο ΠΛΥΦΑ
.jpg)
Η παράσταση που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και ξεχώρισε στο περσινό Φεστιβάλ Off-Off του Επί Κολωνώ, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, από 4 Δεκεμβρίου και μόνο για 10 παραστάσεις, στο θέατρο «ΠΛΥΦΑ» στον Βοτανικό.
Η Χριστίνα Ματθαίου, στο πρώτο σκηνοθετικό της εγχείρημα, μεταφέρει επί σκηνής το πρωτότυπο έργο «βάιζα» {ΕΤΥΜ. αρβαν. <κορίτσι, κόρη}. Αντλώντας από τα έργα του Παντελή Μπουκάλα «Μηλιά μου αμίλητη» και «Ο Χριστός στα χιόνια» και εμπνεόμενη από τον μύθο της La Loba, όπως αυτός αποτυπώνεται στο βιβλίο της Clarissa Pinkola Estes «Γυναίκες που τρέχουν με τους Λύκους», συνθέτει μια παράσταση που μιλάει για τη δύναμη της θηλυκότητας. Τη δύναμη να σπας, να εκτίθεσαι, να είσαι ατελής, να διαφέρεις, να αυτοκαθορίζεσαι, να νιώθεις, να εκφράζεσαι, να ζεις!
Μάνη, μέσα 19ου αιώνα.
Μια νεαρή γυναίκα, η Μηλιά, δολοφονείται από τον πατέρα και τα αδέλφια της για να ξεπλυθεί η ντροπή της οικογένειας, αφού την πρώτη νύχτα του γάμου της βρέθηκε «χαλασμένη». Θάβεται ζωντανή σε λάκκο με πέτρες στην είσοδο του χωριού. Μόνο το κεφάλι της μένει έξω από το χώμα, μέχρι να πεθάνει. Τώρα η Μηλιά έχει φωνή. Τώρα η La Loba της δίνει τη δυνατότητα να πει την ιστορία της. Να αναγεννηθεί.
Χωρίς να περιορίζεται στην περιγραφή μιας ακόμα γυναικοκτονίας, το έργο εξερευνά την οπτική καθενός από τους εμπλεκόμενους. Έξι πρόσωπα που δεν μίλησαν ποτέ, δέσμιοι των κοινωνικών επιταγών και του τυπικού, τώρα μιλούν.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο : Διασκευή από τα έργα του Παντελή Μπουκάλα «Μηλιά μου αμίλητη» και «Ο Χριστός στα χιόνια», με αναφορές στον μύθο της La Loba, με έμπνευση από την εκδοχή του που αποτυπώνεται στο βιβλίο της Clarissa Pinkola Estes «Γυναίκες που τρέχουν με τους Λύκους»
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Χριστίνα Ματθαίου
Μουσική Σύνθεση και Επιμέλεια: Μυρτώ Στύλου
Κίνηση: Μαριάννα Τσικμανλή
Φωτισμοί: Δημήτρης Κουτάς
Βοηθός Μουσικού: Ραφαήλ Παπαδάκης
Code – Digital Art: Κοσμάς Χαρεράς
Φωτογραφίες – Βίντεο Promo: Βασίλης Τσεμπερλίδης
Φωτογραφία Αφίσας: Αμάντα Μήλλα
Παραγωγή: ArtEfficient
Διανομή Αλφαβητικά:
Ναυσικά Κοριαλού, Λίνα Λαζαρή, Μαριαλένα Σκαρώνη, Γιολάντα Σοφούλη
Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: 4 Δεκεμβρίου στις 21:15
Παραστάσεις: για 10 παραστάσεις, από 4 Δεκέμβρη έως και 2 Ιανουαρίου.
Μέρες: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
Διάρκεια: 80 λεπτά
Εισιτήρια: € 16-13
Προπώληση: more.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου