Ο λιποτάκτης της Σμύρνης |Το νέο βιβλίο του Γιώργου Γιώτη

 

Ο λιποτάκτης της Σμύρνης.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Δυο ζωές που ενώθηκαν, όπως μόνο ο χρόνος ξέρει να κάνει…
Ο Ορέστης Παπαγεωργίου είναι δάσκαλος σε ένα δημοτικό σχολείο του Βύρωνα. Το μοναδικό μάθημα που δε θέλει να διδάξει στους μικρούς μαθητές του είναι η Ιστορία. Το παρελθόν έχει γίνει για αυτόν ένα κοφτερό μαχαίρι με την αιχμή του να καταλήγει σε μία κρυμμένη πληγή. Το παρελθόν κάποτε κατάπιε τον πατέρα του και τώρα κρατά παγιδευμένη τη μητέρα του. Το μόνο που θέλει ο Ορέστης είναι να μην ασχοληθεί ποτέ ξανά με τη συγκεκριμένη διάσταση του χρόνου. Όλα όμως αλλάζουν, μόλις βρεθεί μπροστά σ’ ένα ξύλινο κουτί. Μέσα του υπάρχουν χαρτιά πυκνογραμμένα με την ιστορία του λιποτάκτη της Σμύρνης.
Πειραιάς (1880)
Ιωάννινα (1898)
Θεσσαλονίκη (1908-1912)
Αθήνα (1912-1921)
Σμύρνη (1921-1922)
…………………………………………………………………………………………..
Μερικούς ανθρώπους τους βάζει η Ιστορία στο σημάδι και τους αλλάζει τη ζωή με τα μεγάλα γεγονότα της. Η αρχή έγινε με το καμένο χωριό το 1898. Ένα καμένο χωριό της Θεσσαλίας από τους ίδιους τους κατοίκους του. Μια εξαμελής οικογένεια που αρνείται να ακολουθήσει την πορεία των υπολοίπων. Ένας κύκλος αίματος που ξεκινά. Το τέλος; Ένα καράβι που έπλεε στην καταχνιά κι άφηνε πίσω του τη Σμύρνη να καίγεται. Παντού φωτιά στη ζωή του Γιώργου Αλεξίου. Φωτιά και φονικά…

Συγγραφέας: Γιώργος Γιώτης
Τίτλος βιβλίου: Ο λιποτάκτης της Σμύρνης.
Εκδόσεις: Goldenbooks


ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: 

Σε όλα τα βιβλιοπωλεία κατόπιν παραγγελίας.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γιώργος Γιώτης είναι εκπαιδευτικός της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης με Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και Διδακτορικό Δίπλωμα στην κατεύθυνση «Ιστορία και Διδακτική της Ιστορίας».
Έχει εκδώσει δύο μυθιστορήματα («Το μυστήριο του κόκκινου Ford», «3 στο κόκκινο») και δύο ιστορικές μελέτες («Η ιστορία στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση», «1821: Υπάρχουν ήρωες εδώ»).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".