ΜΠΕΝΤ - ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2022

 

 

«ΜΠΕΝΤ»

 
του  Μάρτιν Σέρμαν

 

 

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

 

Οκτώβριος 2022


 


 

Το αριστούργημα του Μάρτιν Σέρμαν «ΜΠΕΝΤ»,

που έχει ως βασικό θέμα, τον απαγορευμένο έρωτα δύο ανδρών

σ΄ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1936, ανεβαίνει

στο θέατρο ΧΩΡΑ τον Οκτώβριο του 2022, σε δραματουργική επεξεργασία

και σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια.

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1979

και σύντομα παρουσιάστηκε σε πολλές χώρες της Ευρώπης

και στην Αμερική. Στην Ελλάδα γνωρίσαμε το «ΜΠΕΝΤ»

 μέσα από την πολύ επιτυχημένη σκηνοθετική

και μεταφραστική ματιά του Γιώργου Θεοδοσιάδη.

Σε μια εποχή βίας, κακοποιήσεων και απαξίωσης

των αδύναμων, το «ΜΠΕΝΤ», δυστυχώς, αποδεικνύεται

και πάλι επίκαιρο. Η προκατάληψη, η κατηγοριοποίηση των πολιτών,

η  φασιστική αντίληψη διαπερνά τομείς της καθημερινής μας ζωής.
Τα νεοναζιστικά κινήματα, η έξαρση της εθνικιστικής προπαγάνδας

καθιστούν το μήνυμα του «ΜΠΕΝΤ» δυνατό και αναγκαίο. 

Ο Σέρμαν ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο για την ανθρωπότητα

και μέσα από την αριστοτεχνική του δημιουργία εξάρει την ελευθερία

στην καρδιά, στο νου και στο σώμα. Σπρώχνει στο προσκήνιο

την ανθρώπινη ύπαρξη και αναδεικνύει την αξία της αγάπης

και της ανθρώπινης αλληλεγγύης σαν την υπέρτατη δύναμη της ζωής,

της επιβίωσης. Η μέλλουσα παράσταση του έργου αποσκοπεί

στο να αναδείξει την διαχρονική του ουσία. Το ιστορικό πλαίσιο,

ο χώρος του Άουσβιτς, δεν είναι παρά μόνο η σκηνική αφορμή

για να ξαναδεί κανείς τα μεγάλα θέματα του ανθρώπου, γυμνά,

οριακά και με την απαιτούμενη ειλικρίνεια.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".