Άννα Παπαδάκη Σωτηριάδη: "Το Ύψιλον Της Λύπης προσπαθεί να πει ότι για όσο φοβάσαι να διασχίσεις το τούνελ, το φως στην άκρη του δε θα το βρεις ποτέ

 Νέο βιβλίο, τι πραγματεύεται ;

Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ιστορία που επιδιώκει πρωτίστως την κάθαρση. Σιγά το νέο, θα μου πείτε, μήπως αυτό δεν υπήρξε πάντα το επιθυμητό γκολ σε κάθε ανθρώπινη διήγηση από στάσεως κόσμου; Και σωστά. Όμως, πού κατοικεί πια αυτή η κάθαρση και γιατί επιτυγχάνεται τόσο δύσκολα, όταν επιτυγχάνεται; Δεν έχουμε πάντα το σθένος να καθαρίσουμε την πληγή, είμαστε προγραμματισμένοι να φοβόμαστε τον πόνο. Είναι ένα τραγούδι του Νίκου Ξυδάκη που λέει "άντε μη φοβάσαι/ μη φοβάσαι/ φίλος με τον πόνο να' σαι". Το Ύψιλον Της Λύπης προσπαθεί να πει ακριβώς αυτό: για όσο φοβάσαι να διασχίσεις το τούνελ, το φως στην άκρη του δε θα το βρεις ποτέ.

 Μιλήστε μου για τους ήρωες του βιβλίου σας.

Νιώθω περίεργα τώρα που τους γνωρίζετε κι εσείς, πέρασα χρόνια με τη συντροφιά τους κι ήταν οι δικοί μου άνθρωποι, πρέπει να πω ότι μου λείπουν λίγο. 

Εγώ δε μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν τους, όλους τους αγαπώ. Είναι αλήθεια πως κάποιοι από αυτούς στάθηκαν σκληροί, επηρέασαν άσχημα τις ζωές των ανθρώπων γύρω τους και μάλιστα αυτών που θα όφειλαν να αγαπούν και να προστατεύουν. Δε στεκόμαστε πάντα όλοι μας στο ύψος των περιστάσεων. Όμως καλό είναι στις μικρότητες που συναντούμε να προσπαθούμε πάντα όσο μπορούμε να αντιτάσσουμε τη μεγαλοσύνη, μόνο έτσι σταματά να εξαπλώνεται ο ιός του κακού και του λάθους. 

Το ύψιλον της λύπης, τι υποδηλώνει ο τίτλος του βιβλίου σας;

Πως η λύπη γράφεται με ύψιλον επειδή υπάρχει λόγος κι ο λόγος αυτός γράφεται μέσα στο βιβλίο. Είναι παράξενο ίσως που διάλεξα να το γράψω στους καιρούς που ζούμε, που οτιδήποτε άλλο εκτός από την ευτυχία και την επιτυχία απεμπολείται από την προβολή του στη δημόσια σφαίρα της ζωής μας: πρέπει πάση θυσία να δείχνουμε συνεχώς ευτυχείς κι επιτυχημένοι. Ό,τι άλλο απορρίπτεται ως "στενάχωρο", το συναίσθημα εκπίπτει στα πιο ρηχά γενόσημά του, θεωρείται πασέ, υποβάλλεται από τάσεις μόδας που καθορίζουν την ποιότητα, την ποσότητα και το στόχο του. Γεμίσαμε παντού ειδήσεις  με πηχυαίους τίτλους "Συγκλονιστικό!" "Σοκ!" "Φρίκη!" κι οι ψυχές μας παραμένουν μουδιασμένες κι ανέγγιχτες σχεδόν πάντα. Βρείτε μου εσείς τη λύση σε αυτό το οξύμωρο, εγώ ακόμη το ψάχνω, μιας και πάντα υπήρξα αδύναμη στα μαθηματικά του βίου. 

Πως ξεκίνησε η συγγραφή; Πως μπήκε στην ζωή σας;

Δεν το θυμάμαι. Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη. Ανάγκη και θεραπεία μαζί. Και τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

 
 Πως νιώθετε για αυτή τη συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός;

Χαρά και τιμή που με επέλεξαν. Και απολύτως  ασφαλής και χαρούμενη με την ως τώρα μεταχείρισή μου, ως νέοπας στο χώρο των εκδόσεων δεν πρέπει να αποτελώ και τον πιο βολικό συνεργάτη!

 Μιλήστε μου για την επιλογή του εξωφύλλου σας.

Η επιλογή και το στήσιμο έγινε από το δημιουργικό τμήμα των εκδόσεων Ψυχογιός και πρέπει να πω ότι κάπως έτσι την είχα στο μυαλό μου την ηρωίδα μου, εντυπωσιάστηκα με τη διορατικότητά τους. Και βέβαια τα χρώματα και η ατμόσφαιρα απολύτως πιστά στο θέμα και στη γενικότερη ατμόσφαιρα του βιβλίου- και βρήκα πολύ έξυπνο τον τρόπο που η Λύπη του τίτλου παίζει με το μπλε σημειολογικά, μια υποσυνείδητη  αλλόγλωσση παραπομπή στην έκφραση "I got the blues".

 Σας βοήθησε η συγγραφή στην περίοδο της καραντίνας;

Όπως είπα και πριν, για μένα το γράψιμο είναι θεραπεία. Οπότε, ναι, υπήρξε βασικό όπλο στη φαρέτρα μου κατά της κατάθλιψης και του "σαπίσματος" που θέλαμε δε θέλαμε βιώσαμε όλοι, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό. Ελπίζω και εύχομαι να μου επιτρέψει η ζωή να το διατηρήσω αυτό το όπλο μέχρι να αποφασίσω να τη χαιρετήσω.

Έχετε μία ιδιαίτερη γραφή, λυρική σχεδόν ποιητική που κάνει την πένα σας μοναδική, ποια
είναι τα σχόλια των αναγνωστών σας; Σας χαροποιούν οι θετικές κριτικές ή παίρνετε δύναμη
και από τις αρνητικές;

Κάθε κριτική μας κάνει καλύτερους. Και δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους, αν με ρωτάτε, το να αρέσει κάτι σε όλους θα πει ότι κάτι δεν πάει καλά με την ποιότητά του. Το να σου επισημαίνει κάποιος τις αδυναμίες σου είναι κάτι που, αν το διαχειριστείς χωρίς κόμπλεξ, μόνο καλό μπορεί να σου κάνει. Βεβαίως και χαίρομαι με τα καλά λόγια, αλίμονο, ποιος από μας δε θέλει να τον αγαπούν; Και μέχρι τώρα δεν έχω παράπονο, έγινα αποδέκτης πολλών τέτοιων σχολίων και κριτικών. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν πολυσταματώ στις κριτικές, είτε θετικές, είτε αρνητικές. Πολύ νωρίς σχημάτισα άποψη για την άποψη των άλλων, προχωρώ κυρίως με βάση τί αρέσει σε μένα και τί θα μπορώ να κοιτάζω μετά από δέκα και είκοσι χρόνια και να έχω την πολυτέλεια και την τύχη να μη ντρέπομαι γι' αυτό. Έκανα ένα δίσκο το 2008, την Παράλια Πόλη, σε στίχους-μουσική-ερμηνεία δική μου κι ενορχήστρωση του Πάρη Περισυνάκη. Βλέπω τώρα αυτή τη δουλειά και χαίρομαι: δε θα την έφτιαχνα σήμερα με τον ίδιο τρόπο, δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος, όμως θεωρώ ότι αυτοί που υπήρξαμε τότε, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. 

 Ποίηση θα γράφατε;

Ποίηση γράφω, αθεράπευτα, όπως δα και -με βάση σεμνών υπολογισμών- τα δυο τρίτα των Ελλήνων. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως έχω και το σθένος να την εκδώσω!

Αγαπημένα βιβλία και συγγραφείς ή ποιητές.

Η Κασσάνδρα και ο Λύκος της Μαργαρίτας Καραπάνου, Θάνατος Σταθερός Πέρα από τον Έρωτα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες , το Εγχειρίδιο Της Πρακτικής Γατικής του Τ.Σ. Έλιοτ κι η Ιδιωτική Οδός του Οδυσσέα Ελύτη.

 
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια.

Να παραμείνω ζωντανή και χοροπηδηχτή, να εξακολουθήσω να χαίρομαι με τα μικρά της καθημερινότητάς μου και ν' αγαπώ πρόσωπα, πλάσματα και πράγματα χωρίς να λέω ψέματα στον εαυτό μου.

Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας.

Να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο. Όσο χαζό κι αν τους φαίνεται αυτό που λέω τώρα. Θα έρθει ώρα που θα με θυμηθούν. Και σε περίπτωση που τότε επιθυμήσουν να μου εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους με κάποιο τρόπο, σημειώνω εδώ τελείως τυχαία ότι μου αρέσουν οι σοκολάτες. Όλες. Είμαι κατά των διακρίσεων. 

 

Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία!

Της Αλεξίας Βλάρα, 1/4/2022

 Η Αριάδνη κόβει τους ομφάλιους λώρους της ζωής της, και από την πόλη μετακομίζει σε ένα νησί του Αιγαίου, ψάχνοντας να κρατηθεί από ό,τι θυμίζει τον άντρα που ερωτεύτηκε. Μπροστά της ανοίγεται ένας άγνωστος κόσμος, γεμάτος ναυτικές παραδόσεις του περασμένου αιώνα και πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια, ενώ θα έρθει αντιμέτωπη με ένα βαρύ μυστικό. 

Κοίταζε ο μικρός Θεοδόσης τα πανιά να παίρνουνε σχήμα σιγά σιγά κι έβλεπε ένα άλλο πανί, χρώματος γαλανού, μεγάλο, τόσο που να μη χωρεί στη μικρή πλατεία, έβλεπε τους βιλιέρηδες να συνεννοούνται, να το μαζεύουν και να το μετακινούν στη μεγάλη πλατεία του Αγίου Δημητρίου, να το απλώνουν στο πλακόστρωτο και να γονατίζουν γύρω του όπως οι μαθητές στο σώμα του δασκάλου τους, κι όσοι περνούν να κοντοστέκονται και να λεν, τίνος είναι τούτα τα πανιά, είναι για το μπρίκι του καπετάν-Θεοδόση και τι χρώμα είναι τούτο, πού ξανακούστηκε πλεούμενο με γαλανά πανιά.

Μια ερωτική ιστορία τού σήμερα που σκοντάφτει σε μια ερωτική ιστορία του παρελθόντος. Μια ιστορία με το ένα πόδι στο παρόν και το άλλο στο παρελθόν, μια Αριάδνη είναι που κρατεί τον μίτο και μας οδηγεί προς τη λύτρωση, ώστε να πάψει το ύψιλον της λύπης να γεμίζει με δάκρυ, αφού ένα είναι το χρέος που μας δόθηκε: το φως.