Πρόγραμμα Εβδομάδας 28 Σεπτεμβρίου - 3 Οκτώβρίου 2021

 

 

antifa minore

 πέμπτη 30/9 στην ταράτσα του θεάτρου

Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη του Λωράν Μωβινιέ από την ομάδα theatre de votanique

 

Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη του Λωράν Μωβινιέ                                                                        

(Μεταφ. Σπύρος Γιανναράς, Εκδόσεις Άγρα)

 

«Και αυτό που είπε ο Εισαγγελέας είναι πως κανένας άνθρωπος δε πρέπει να πεθάνει για κάτι τόσο μηδαμινό όσο ένα κουτάκι μπύρας. Πόσο όμως τελικά αξίζει μια ανθρώπινη ζωή? Μια εξάδα μπύρες? Μια δωδεκάδα?»

Η  theatre de Votanique αναλαμβάνει να μας διηγηθεί μια αληθινή ιστορία που αν ο Λωράν Μωβινιέ δεν είχε καταπιαστεί με αυτή θα είχε σίγουρα περάσει στη σφαίρα της λήθης.

Υπόθεση έργου: Ο Μικαέλ Μπλαιζ, Γάλλος με καταγωγή από την Μαρτινίκα, περιπλανιέται στους διαδρόμους ενός σουπερμάρκετ και διψασμένος ανοίγει ένα κουτάκι μπύρα. Τι κακό μπορεί να εμπεριέχει η ικανοποίηση μιας βασικής ανάγκης, της δίψας? Όμως οι φύλακες του καταστήματος έχουν τη δική τους άποψη…

Συντελεστές:

Θεατρική απόδοση και διασκευή κειμένου: Γεωργία Μούργελα, Νίκη Παπαγεωργίου, Δήμητρα Σκλάβου

Σκηνοθεσία: Γεωργία Μούργελα, Νίκη Παπαγεωργίου, Δήμητρα Σκλάβου

Μουσική: Γεωργία Μούργελα, Νίκη Παπαγεωργίου, Δήμητρα Σκλάβου

Σκηνικά – Κοστούμια: Γεωργία Μούργελα, Νίκη Παπαγεωργίου, Δήμητρα Σκλάβου

Φωτισμοί και ήχος: Βασίλης Αντιπάτης 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γεωργία Μούργελα, Νίκη Παπαγεωργίου, Δήμητρα Σκλάβου

Ημερομηνίες και ώρες παραστάσεων:

2 &3 /10/2021 στις 21:00


2.1 0.21 βασίλειο γεμάτο νου

Ζωντανή μουσική από το Βασίλειο Γεμάτο Νου των Chinese Basement
 
22:30 στην ταράτσα του θεάτρου


  

 


 

---

 

Κάθε Κυριακή μετά τις 19:00 - Ανοιχτή Συνέλευση

Ανοιχτή συνέλευση κάθε Κυριακή από τις 19:00 και μετά.
Καλούμε όλες και όλους να συμμετάσχουν με τις απόψεις και τη δημιουργικότητά τους στην ανοιχτή συνέλευση του Εμπρός.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".