O “ΑΜΛΕΤ” ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ “ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ ΣΠΥΡΟΥ Α.ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ”


O “ΑΜΛΕΤ”
σε σκηνοθεσία
της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ

ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ “ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ ΣΠΥΡΟΥ Α.ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ”, ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ


Το εμβληματικό έργο του Ούλλιαμ Σαίξπηρ σε μια φιλόδοξη παραγωγή με σπουδαίους πρωταγωνιστές θα ανοίξει τον κλειστό εδώ και οκτώ χρόνια θεατρικό χώρο.

Το “Αμφι-Θέατρο” του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, μία από τις σημαντικότερες σκηνές της χώρας, σφράγισε την θεατρική ιστορία του τόπου από την μεταπολίτευση και για 36 συναπτά έτη.  Ιδρύθηκε το 1975 και ανέστειλε την λειτουργία του το 2011. Στην οδό Αδριανού 111 στην Πλάκα στεγάστηκε από το 1985 ως το 2011 και αποτέλεσε σταθερό σημείο αναφοράς για το θεατρόφιλο κοινό.

Φέτος, οκτώ χρόνια μετά το κλείσιμό του, η Κατερίνα Ευαγγελάτου με τους συνεργάτες της κατάφεραν να εξασφαλίσουν την επαναλειτουργία  της ιστορικής σκηνής,μόνο για την παραγωγή του “Άμλετ” και μόνο για μία σαιζόν. 
Η παράσταση θα αποτελέσει μία site-specific πρόταση, 28 χρόνια μετά την παράσταση του “Άμλετ” σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, ενώ θα διατηρηθεί η φυσική φθορά του χώρου ο οποίος παραμένει κλειστός εδώ και 8 χρόνια.

Να σημειωθεί ότι το 2020 είναι επετειακό έτος για το “Αμφι-Θέατρο”, αφού συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ίδρυσή του.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου επιστρέφει στο “σπίτι” της με μια ομάδα εκλεκτών συντελεστών.

Παίζουν:
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Άμλετ), Νίκος Ψαρράς (Κλαύδιος),
Άννα Μάσχα (Γερτρούδη), Δημήτρης Παπανικολάου (Πολώνιος),
Αμαλία Νίνου (Οφηλία), Γιώργος Ζυγούρης, Μιχάλης Μιχαλακίδης κ.ά

Παραγωγή: ΛΥΚΟΦΩΣ (Γ.Λυκιαρδόπουλος)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".