Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΧΟΡΟΣ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ - ELEPHANT & YOU SHOULD HAVE SEEN ME DANCING WALTZ 8-10.11.2019

ELEPHANT &
          YOU SHOULD HAVE SEEN ME DANCING WALTZ
                        RABIH MROUÉ & DANCE ON ENSEMBLE


  8-10 Νοεμβρίου 2019 | ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ | 20:30



Τι αφήνει πίσω του ένας πόλεμος; Πώς το ανθρώπινο σώμα ορθώνεται σαν τείχος; Πολιτικός, σκληρός, ποιητικός, ο Ραμπί Μρουέ επιστρέφει στη  Στέγη με μια χορογραφία για ένα πανανθρώπινο τραύμα.

Παγκόσμια πρεμιέρα για το YOU SHOULD HAVE SEEN ME DANCING WALTZ

Ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής, ο έντονα πολιτικοποιημένος εικαστικός, σκηνοθέτης και περφόρμερ Ραμπί Μρουέ δημιουργεί για το Dance On Ensemble, δύο χορογραφίες (τη μία σε παγκόσμια πρεμιέρα) από τις 8 έως τις 10 Νοεμβρίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Το έργο του Ραμπί Μρουέ είναι ένας μεγεθυντικός φακός που, μέσα από τις δικές του εμπειρίες πολέμου και πολιτικών αγώνων, μας υπενθυμίζει ότι το τραύμα είναι κοινό για όλους τους ανθρώπους, αλλά και τόσο υποκειμενικό, που είναι αδύνατον να ξεχαστεί.

Το Elephant είναι ένα έργο για την ανθρώπινη φύση. Χτίστηκε πάνω σε μια συλλογή από 316 σχέδια νεκρών σωμάτων, τα οποία ο καλλιτέχνης ζωγράφιζε επί έναν χρόνο – ένα κάθε μέρα. Τι αφήνει πίσω του ένας πόλεμος ή ένα έγκλημα;  Η εικαστική γλώσσα του Ραμπί Μρουέ μετασχηματίζεται σε κάτι βαθιά σωματικό, καθώς συνεργάζεται με δύο εξαιρετικούς χορευτές, τους Ty Boomershine και Jone San Martin.

Το You Should Have Seen Me Dancing Waltz, που παρουσιάζεται σε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη, είναι μια διερεύνηση της έννοιας του τείχους ως προστασίας, αλλά και ως ορίου ανάμεσα στο μέσα και το έξω, στο ιδιωτικό και το δημόσιο, στην οποία το δέρμα του χορευτή γίνεται το όχημα μιας αλληγορίας. O ίδιος ο Ραμπί Μρουέ αναφέρει: «Το σώμα του χορευτή ως ένα τείχος προστασίας του μέσα από το έξω και του έξω από το μέσα, διάφανο στην αδιαπερατότητά του. Θα μπορούσε να είναι αλήθεια ότι το δέρμα είναι μια διαχωριστική γραμμή του μέσα από το έξω; Κι αν ναι, υπάρχει τότε ένας πόλεμος ανάμεσα στις δύο
πλευρές; Ένας εμφύλιος πόλεμος;» Το ανθρώπινο σώμα μπαίνει στο μικροσκόπιο με τον επώδυνο, μα πάντα ποιητικό τρόπο του Ραμπί Μρουέ.

Συντελεστές

Elephant
Σύλληψη & Σκηνοθεσία Rabih Mroué
Με την καλλιτεχνική συνεργασία των Ty Boomershine και Jone San Martin (Dance On Ensemble) 
Σχεδιασμός Φωτισμών Patrick Lauckner, Tanja Rühl
Ήχος Mattef Kuhlmey 
Κοστούμια Sophia Piepenbrock-Saitz 
Βοηθός Σκηνοθέτη Jacqueline Azarmi
Ερμηνεύουν Ty Boomershine, Jone San Martin
Παραγωγή DANCE  N/DIEHL+RITTER
Συμπαραγωγή HAU Hebbel am Ufer

Δημιουργήθηκε για το φεστιβάλ DANCE ON με υποστήριξη από το Capital Cultural Fund

Συγχρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα Δημιουργική Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πλαίσιο του DANCE ONPASS ONDREAM ON

Το DANCE ON είναι μια πρωτοβουλία του DIEHL+RITTER gUG που χρηματοδοτείται από τον Ομοσπονδιακό Επίτροπο της Γερμανίας για τον Πολιτισμό και τα Μέσα
Πρεμιέρα 28 Φεβρουαρίου 2018, HAU Hebbel am Ufer (HAU2)

You should have seen me dancing waltz
Σύλληψη & Σκηνοθεσία Rabih Mroué 
Σε συνεργασία με το Dance On Ensemble
Ερμηνεύουν Anna Herrmann, Emma Lewis, Christine Kono, Marco Volta 
Σχεδιασμός Φωτισμών Arno Truschinski
Ήχος Mattef Kuhlmey
Κοστούμια Sophia Piepenbrock-Saitz 
Βοηθός Σκηνοθέτη Clarissa Omiecienski
Παραγωγή DANCE ON/DIEHL+RITTER

Συμπαραγωγή Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Kampnagel (Αμβούργο)

Με την υποστήριξη της Χορηγίας Συμπαραγωγής για Χορό NATIONALES PERFORMANCE NETZ, που χρηματοδοτείται από τον Ομοσπονδιακό Επίτροπο της Γερμανίας για τον Πολιτισμό και τα Μέσα
Το DANCE ON είναι μια πρωτοβουλία του DIEHL+RITTER gUG που χρηματοδοτείται από τον Ομοσπονδιακό Επίτροπο της Γερμανίας για τον Πολιτισμό και τα Μέσα
Πρεμιέρα 8 Νοεμβρίου 2019, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Διαβάστε περισσότερα
Τον Ραμπί Μρουέ τον γνωρίσαμε στο πρώτο Fast Forward Festival της Στέγης, το 2014, με τη διάλεξη-περφόρμανς Pixelated Revolution και την περφόρμανς Riding on the cloud, δύο ιδιότυπα θεάματα για την εκρηκτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Τον ξαναείδαμε στο Fast Forward Festival 5 της Στέγης, με τη συναρπαστική διάλεξη-περφόρμανς So little time.

Για το νέο έργο του You Should Have Seen Me Dancing Waltz, που κάνει πρεμιέρα στη Στέγη, ο Ραμπί Μρουέ αναφέρει:
«Αυτό το χορευτικό κομμάτι θα διερευνήσει την ιδέα του τείχους σε συνάρτηση με το σώμα του χορευτή, μέσω των εννοιών αφενός του τείχους-συνόρου και αφετέρου του δέρματος του ανθρώπινου σώματος, καθώς και τις δύο αυτές έννοιες ως διαχωρισμό ανάμεσα στα αποκαλούμενα μέσα και έξω, ιδιωτικό και δημόσιο, εδώ και εκεί.
Το τείχος ως μια υπόσχεση να μας παράσχει καταφύγιο και ασφάλεια, ως φράχτης που μας προστατεύει από εχθρούς και από ασθένειες· από τον θάνατο.
Το δέρμα ως ένα εύκαμπτο τείχος του σώματος και ως ένα άκαμπτο, αόρατο σύνορο για παραδόσεις, ταμπού και συνήθειες.
Πότε κλείνει και πότε ανοίγει;
Τι πάχος έχει; Τι χρώμα δέρματος; Τι ουλές έχει; Τι ηλικία; Πώς αλλάζει με την πάροδο του χρόνου; Και πότε καταρρέει;
Αόρατα τείχη μέσα στο σώμα και μέσα στην πόλη.
Αντίσταση και χρόνος.
Νεκρό παχύ δέρμα.
Το σώμα του χορευτή ως ένα τείχος προστασίας του μέσα από το έξω και του έξω από το μέσα· διάφανο στην αδιαπερατότητά του. Θα μπορούσε να είναι αλήθεια ότι το δέρμα είναι μια διαχωριστική γραμμή του μέσα από το έξω; Κι αν ναι, υπάρχει τότε ένας πόλεμος ανάμεσα στις δύο πλευρές; Ένας εμφύλιος πόλεμος;»

Για το Elephant έχουν γράψει:
«Κάτι που δεν περιγράφεται, αιωρείται στο βάθος, μια παρουσία, μια στιγμή στο παρελθόν που δείχνει στο μέλλον. Όλα ταυτόχρονα. Είναι ένα εντυπωσιακό έργο.»
Berliner Zeitung

«Μια αινιγματική, καλαίσθητη παράσταση χοροθεάτρου.»
Neues Deutschland

Rabih Mroué
Ο Rabih Mroué είναι εικαστικός καλλιτέχνης, ηθοποιός και σκηνοθέτης με καταγωγή από το Λίβανο. Ζει στο Βερολίνο. Δημιουργεί από το 1990. Το έργο του συνδυάζει τα εικαστικά, την περφόρμανς και το θέατρο. Υπήρξε από τους πιο πρωτοποριακούς σκηνοθέτες στο Λίβανο μετά τον Εμφύλιο. Συνδυάζοντας την πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, ο Mroué χρησιμοποιεί ως αφορμή για την έρευνα έγγραφα, βίντεο, φωτογραφίες και αντικείμενα που ανασύρει από τον προσωπικό του κόσμο για να θέσει υπό αμφισβήτηση την αυθεντία του αρχειακού υλικού.
Είναι συνιδρυτής και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Beirut Art Center (BAC), και συνεισφέρει ως συντάκτης στο TDR: The Drama Review (NYC). Συνεργάζεται ως αναπληρωτής διευθυντής στο Münchner Kammerspiele.
Έργα του έχουν εκτεθεί στο MOMA το 2015, στο Mesnta Gallerija στη Λιουμπλιάνα το 2014, στο SALT στην Κωνσταντινούπολη το 2014, στο CA2M στη Μαδρίτη το 2013, και στη DOCUMENTA 13, όπου παρουσίασε το έργο του Pixelated Revolution. Ο Rabih Mroué έχει δημιουργήσει μέχρι τώρα τρία έργα για το Dance On Ensemble: Water between three hands (2016), Elephant (2018) και You should have seen me dancing waltz (2019).

Dance On Ensemble
Το Dance On Ensemble ιδρύθηκε το 2015 από τον πολιτιστικό οργανισμό Diehl+Ritter gUG, με έδρα το Βερολίνο, ως μέρος της πρωτοβουλίας Dance On που τιμά τις εξαιρετικές καλλιτεχνικές ικανότητες των χορευτών και χορευτριών άνω των 40 ετών και διερευνά τη σχέση χορού και ηλικίας τόσο στη σκηνή όσο και στην κοινωνία. Σε συνεργασία με διεθνώς αναγνωρισμένους χορογράφους και σκηνοθέτες όπως ο Rabih Mroué, ο William Forsythe, η Deborah Hay και ο Jan Martens, το Dance On Ensemble αναπτύσσει ρεπερτόριο πρωτοποριακών και απαιτητικών έργων σύγχρονου χορού. Σκοπός του είναι να δημιουργήσει σταθερές βάσεις για ένα πλούσιο μελλοντικό ρεπερτόριο για χορευτές και χορεύτριες άνω των 40 ετών. Ως ένα από τα αρχικά μέλη του Dance On Ensemble, ο Ty Boomershine έχει επωμιστεί την καλλιτεχνική διεύθυνση του πρότζεκτ από το 2019. Το DANCE ON είναι μια πρωτοβουλία του οργανισμού DIEHL+RITTER gUG και χρηματοδοτείται από την Εκπρόσωπο της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης της Γερμανίας για τον Πολιτισμό και τα Μέσα Ενημέρωσης.


Πληροφορίες
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
8-10 Νοεμβρίου 2019
Κεντρική Σκηνή | 20:30

Εισιτήρια
Κανονικό: 7, 10, 15, 18 €
Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 8, 12, 14 €
Παρέα 10+ άτομα: 7, 11, 13 €
Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €
Ανεργίας, ΑμεΑ: 5 € | Συνοδός ΑμεΑ: 10 €

Ομαδικές κρατήσεις στο 
groupsales@onassis.org


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Είδαμε και προτείνουμε: Επισκέπτης

  Επισκέπτης Το έργο "Επισκέπτης" του Έρικ Εμμάνουελ Σμίτ αποτελεί μια συναρπαστική θεατρική εμπειρία που συνδυάζει διακριτικά μυθοπλασία και αληθινά γεγονότα από τη ζωή του διάσημου Σίγκμουντ Φρόιντ. Με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, το έργο προσφέρει μια βαθιά εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής, προκαλώντας το θεατή να αναζητήσει την αλήθεια και την πνευματική εξέλιξη. Η ερμηνεία του Μάνου Βακούση στον ρόλο του Επισκέπτη είναι άψογη, καθηλώνοντας το κοινό και μεταφέροντάς το σε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο και ανατροπές. Η εξαιρετική σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια δίνει ζωή στο έργο, ενώ οι εξαιρετικές ερμηνείες των υπολοίπων ηθοποιών προσθέτουν βάθος και συναισθηματική εντάση στην παράσταση. Μέσα από το συναρπαστικό πλέγμα της πλοκής, το έργο αναδεικνύει τα βαθύτερα ζητήματα της ανθρώπινης ψυχολογίας και της πνευματικής αναζήτησης. Ο διάλογος μεταξύ του άθεου Φρόιντ και του μυστηριώδους Επισκέπτη ανοίγει παράθυρα σε φιλοσοφικές συζητήσεις που αναδεικνύουν τη σύνθετη φύση τ

Είδαμε και προτείνουμε: ΤΕΛΕΙΟΙ ΞΕΝΟΙ

  Οι τέλειοι ξένοι Η παράσταση " Οι τέλειοι ξένοι" του Π. Τζενοβέζε, σε σκηνοθεσία Γιώργου Πυρπασόπουλου & Πέτρου Λαγούτη προσφέρει μια συναρπαστική εξερεύνηση στην ανθρώπινη ψυχολογία και στις πολυσύνθετες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στη σύγχρονη κοινωνία. Η απλή αλλά ενδιαφέρουσα πλοκή κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού, ενώ η ιδέα του παιχνιδιού με τα κινητά τηλέφωνα δημιουργεί μια συναρπαστική δυναμική που αποκαλύπτει τα μυστικά και τις αλήθειες που κρύβουν οι χαρακτήρες. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές, με τη Μυρτώ Αλικάκη, τον Πέτρο Λαγούτη και το Δημήτρη Ξανθόπουλο να ξεχωρίζουν για την αυθεντικότητα και το συναισθηματικό βάθος των ερμηνειών τους. Η συνολική αίσθηση που προκαλείται είναι αυτή της πραγματικότητας και της ανθρωπιάς, καθώς ο καθένας από τους χαρακτήρες αποκαλύπτει τα δικά του προσωπικά τραύματα και αναζητά τη συγχώρεση και την αποδοχή. Η σκηνοθεσία είναι λιτή και αποτελεσματική, επικεντρώνοντας την προσοχή στις ερμηνείες και στην απε

Είδαμε και προτείνουμε: «Rayman ούρλιαξε» στο Θέατρο Σφενδόνη

  Η θεατρική παράσταση "Rayman ούρλιαξε", σε σκηνοθεσία του Περικλή Μουστάκη, προσφέρει μια ξεχωριστή εμπειρία στο θεατή, ενώνοντας την υψηλής αισθητικής σκηνοθεσία με την πνευματική εμβάθυνση του περιεχομένου.  Η εξαιρετική ερμηνεία του Χάρη Φραγκούλη στον κεντρικό ρόλο του Rayman προσθέτει στοιχεία ευαισθησίας και συγκίνησης στην ανάπτυξη του χαρακτήρα και των θεμάτων που αναδεικνύονται. Η παράσταση αναδεικνύει με επιδεξιότητα την αμφιλεγόμενη σχέση μεταξύ της επιστήμης και της ανθρώπινης ψυχής, ενσωματώνοντας φιλοσοφικά ερωτήματα για τη φύση της πραγματικότητας και της ανθρώπινης ύπαρξης.  Η σκηνοθετική προσέγγιση διακρίνεται για την αρμονική σύνθεση του φυσικού και του μεταφυσικού, δημιουργώντας έναν μοναδικό και συναρπαστικό κόσμο που κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Το θέατρο Σφενδόνη αποδεικνύεται ιδανικός χώρος για την παρουσίαση μιας τόσο πολυεπίπεδης και πρωτοποριακής παράστασης.  Με την ενθάρρυνση των θεατών να κρατήσουν ανοιχτό μυαλό και να εξερευ

Είδαμε και προτείνουμε: "Waiting for Godot" at Theatre of the No

  A Masterful Exploration of Existence: "Waiting for Godot" at Theatre of the No   The Theatre of the No in Athens boldly inaugurated its presence with a riveting rendition of Samuel Beckett’s timeless masterpiece, "Waiting for Godot." Directed by the visionary Nikos Dionysios, this production breathed new life into the existential musings of Beckett's iconic play.   From the moment the curtain rose on Thursday, April 18th, audiences were captivated by the profound themes and poignant performances that unfolded on stage. With a stellar international and Greek cast, led by the talented direction of Nikos Dionysios, the production brought a fresh perspective to one of the most important theatrical works of the 20th century.   At its core, "Waiting for Godot" delves into the depths of human existence, exploring themes of loneliness, dependency, and the relentless pursuit of meaning in a world shrouded in uncertainty. Through the lens of two pr

Είδαμε και προτείνουμε: «ELIZADETH»

Η θεότρελη κωμωδία "Elizadeth" παρουσιάζει έναν κακόφημο θίασο που προσπαθεί να ανεβάσει ένα ανιστόρητο μιούζικαλ εν μέσω πανδημίας, με λάθος ηθοποιούς, λάθος έργο και λάθος περίοδο. Η πλοκή επικεντρώνεται στις περιπέτειες και τα κωμικά περιστατικά που συμβαίνουν στους χαρακτήρες του θεάτρου καθώς προετοιμάζονται για την παράσταση, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα τα δικά τους προβλήματα και συγκρούσεις. Η παράσταση αναπτύσσει έναν θίασο με ετερόκλητα πρόσωπα, καθένα από τα οποία έχει τα δικά του "κουσούρια" και προβλήματα. Οι θεατρίνοι χαρακτηρίζονται από μωροφιλοδοξίες, αλαζονείες, βεντετιλίκια, ανταγωνισμούς, αντιζηλίες, έρωτες, μίση και πάθη, δημιουργώντας έναν καυστικό και διασκεδαστικό κόσμο. Η Κυπραία που θέλει να γίνει πρωταγωνίστρια, ο ξεπεσμένος αλκοολικός, η σταρ που ξεπέφτει διότι δεν μπορεί να κάνει την παρθένα, ο εξαιρετικός μουσικός με τις τρομερές και κυρίως « πρωτότυπες » μουσικές του Έλτον Λεμπέση και φυσικά η βουλιμική ιέρεια της τέχνης δεν θα αφήσου

Είδαμε και προτείνουμε: Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;

  Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; Άλλο ένα μικρό διαμαντάκι στο φιλόξενοvο Project R είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και πολύ το χαρήκαμε. Ένα κοινωνικό επίκαιρο κείμενο της αδικοχαμένης Χρύσας Σπηλιώτη, με το εξαιρετικό δίδυμο ηθοποιών Μαριάνθης Κυρίου και Ζώης Μουκουλη σε μία μεταξύ τους θεατρική καλοδουλεμένη χημεία με ένταση-πάθος-ενέργεια με απίστευτο μεράκι σκέρτσο και τσαχπινιά, μπαινοβγαίνουν σε διαφόρους ρόλους και ηλικίες με απίστευτη ευκολία και άνεση, με την εναλλαγή σκηνών μεταξύ σοβαρού και αστείου, παραθέτοντας μία υπέροχη παράσταση από την αρχή μέχρι και το συγκινητικό φινάλε! Η ευρηματική σκηνοθεσία του Κώστα Ανταλόπουλου με το γρήγορο-σκηνικό ξέφρενο ρυθμό της προσφέρει μία ζωντανή ξεσηκωτική παράσταση, σε ένα μαγικό ταξίδι με λόγια και κινήσεις,γέλιο-δάκρυα-αγάπη- έρωτα- μουσικές και συγκινήσεις.. Οι δύο γυναίκες στήριγμα η μία στην άλλη μέχρι το τέλος παλεύουν να ανακαλύψουν την ταυτότητά τους και τη δική τους Αμερική!! Πόσους σταθμούς μπορεί να έχει η ζωή μα