Ο Γιάννης Καραλιάς μιλάει στο Open Mind

1    

Ο Γιάννης Καραλιάς μιλάει στο Open Mind για το μουσικό αφιέρωμα στο Μάνο Λοϊζο , την αγάπη του για την μουσική και διάφορα ακόμα...

Πως νιώθετε που συμμετέχετε στο αφιέρωμα για τον Μάνο Λοϊζο ;

Νιώθω σίγουρα χαρά και ευγνωμοσύνη που μας δόθηκε η δυνατότητα, μαζί με τους συναδέλφους, να αποδώσουμε την οφειλόμενη τιμή σε έναν από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της χώρας μας, τον Μάνο Λοΐζο.

  Αλλά αισθάνομαι και τυχερός και γεμάτος αισιοδοξία που έχουμε την ευκαιρία μέσα από τα τόσο διεισδυτικά «εργαλεία» επικοινωνίας που απλόχερα μας παρέδωσε ο Λοΐζος, τα τραγούδια του, να ταυτιστούμε με το κοινό και να δυναμώσουμε, μαζί, εκείνη την φλόγα που έκαιγε στα στήθη του Λοΐζου και σιγοκαίει ακόμα στα δικά μας, εκείνη που καίει για «έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων».

     Πως πιστεύετε ότι συνδέονται οι μουσικές του Μάνου Λοΐζου με τους ανθρώπους;

Συνδέονται ειλικρινά, πολύπλευρα, γεμάτα αναζήτηση, με όλες τις πτυχές της καθημερινότητας και της ζωής τους. Υπάρχουν τραγούδια γεμάτα χαρά και δύναμη, άλλα γεμάτα ευαισθησία και αισθαντικότητα, τραγούδια «ρόκ», λαϊκά, μπαλάντες, τραγούδια που υμνούν τον έρωτα, τον αγώνα, τις ελπίδες και τους αναστεναγμούς μας

     Ποιο τραγούδι του σας αρέσει περισσότερο και γιατί;

  Αρκετά δύσκολη ερώτηση. Μέσα στην ποικιλομορφία των τραγουδιών του Λοΐζου είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα, γιατί το κάθε τραγούδι «έχει την δική του ιστορία». Υπάρχει το αντιφασιστικό «ακορντεόν», ο αγωνιστικός «δρόμος»,  το «τίποτα δεν πάει χαμένο», οι μελοποιήσεις των ποιημάτων του Χικμέτ.

  Ωστόσο θα μπορούσα να πω ότι έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στις συνεργασίες του Λοΐζου με τον τεράστιο Λευτέρη Παπαδόπουλου· θαυμάζω τον τρόπο που ενώνονται ο στίχος με την μουσική περικλείοντας τον ανθρώπινο αναστεναγμό στον «Αρχηγό» και ίσως ακόμα περισσότερο στο «Καφενέ».

    Για εσάς που παίζετε πιάνο κρύβουν εκπλήξεις τα κομμάτια του;

    Συνεχείς! Ο Λοΐζος είναι ένας δημιουργός που συνεχώς πειραματιζόταν στην μουσική του, παίρνοντας στοιχεία από τα περισσότερα είδη της ελληνικής και όχι μόνο μουσικής της εποχής. Όπως προανέφερα έχει γράψει τραγούδια με ροκ και τζαζ στοιχεία, λαϊκά, ζεϊμπέκικα και «τσιφτετέτελια», έντεχνα.

 Πέρα από τις εκπλήξεις που σίγουρα περιέχει από μόνη της η τεράστια ποικιλία ρυθμών και διαφορετικών μελωδιών, η μεγαλύτερη έκπληξη είναι ο τρόπος που ενώνονται μεταξύ τους μέσα από την υπογραφή του Λοίζου, τον πειραματισμό, έχοντας σχεδόν σε όλα του τα κομμάτια ακόμα και εκείνα που δεν φένονται με την πρώτη ματιά, δικό του τρόπο να διαχειρηστει την εκαστοτε παράδοση, είτε μελωδικά, αρμονικά, είτε ρυθμικά, μορφολογικά, απομακρύνοντας τον από την πιστή αντιγραφή του κάθε είδους, δίνοντας σε κάθε κομμάτι την δική του εκδοχή, τη δική του ταυτότητα.