Λίγα λόγια για το concept της παράστασης
To σημείο εκκίνησης γι’ αυτόν τον θεατρικό διάλογο ανάμεσα στον Ρίλκε και τον Κατζαντζάκη στάθηκε ο εντοπισμός στα έργα και των δύο συγγραφέων ενός μυστικισμού με έντονες επιρροές από ανατολικές φιλοσοφίες. Πρόκειται για μια πνευματική αναζήτηση που βγαίνει από τα περιοριστικά όρια του χριστιανισμού των κοινωνιών στις οποίες έζησαν, και εκτείνεται ως μια βαθιά, γνήσια επιθυμία τους να προσεγγίσουν τα υπαρξιακά ζητήματα.
«Όλα μου τα ταξίδια είχαν γίνει μια μονάχα κόκκινη γραμμή που ξεκινούσε από τον άνθρωπο και ανηφόριζε για να φτάσει το Θεό» (Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο).
«Η θρησκεία είναι κάτι εντελώς απλό, ευρηματικό. Δεν είναι η γνώση, ούτε η αίσθηση του συναισθήματος [...], δεν είναι ούτε καθήκον ούτε αποκήρυξη, δεν είναι περιορισμός: αλλά στην άπειρη έκταση του σύμπαντος είναι μια κατεύθυνση της καρδιάς» (Ρ.Μ. Ρίλκε, Επιστολές).
Αυτή η ένθερμη αμεσότητα προς τα ζητήματα της πνευματικότητας είναι ένα στοιχείο που φαίνεται να αποτελεί ταμπού στο σύγχρονο θέατρο, ειδικά μετά την εποχή του μεταμοντερνισμού και την τάση για αποδόμηση, αμφιβολία, απόσταση.
Η παράσταση «Κάθε τι μια φορά» αποτελεί μια εξερεύνηση σχετικά με το κατά πόσο αυτά τα κλασικά κείμενα πνευματικής αναζήτησης μπορούν να διαθλαστούν μέσα από το πρίσμα των μεταμοντέρνων τεχνικών του σωματικού θεάτρου και του θεάτρου της επινόησης (devised theatre), ώστε να αναπτυχθεί ένα νέο μέτα-μεταμοντέρνο ιδίωμα που υποδεικνύει μια δυνατότητα ελπίδας, ολοκλήρωσης, πίστης, σύνδεσης.
Άντζελα Δεληχάτσιου
|
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου