Στο Λονδίνο το "Kafka’s Freaks" του Νικόλα Βαγιονάκη | Lost Theatre, Πρεμιέρα: 25 Απριλίου


Στο Λονδίνο το Kafka’s Freaks

ΝΙΚΟΛΑΣ ΒΑΓΙΟΝΑΚΗΣ
Kafka’s Freaks
Lost Theatre, Λονδίνο
Πρεμιέρα: Τρίτη 25 Απριλίου


Στο Lost Τheatre του κεντρικού Λονδίνου παρουσιάζεται από την Τρίτη 25 Απριλίου το KAFKA’S FREAKS σε σκηνοθεσία και ερμηνεία  Νικόλα Βαγιονάκη, μετά την ολοκλήρωση μιας σειράς εξαιρετικά πετυχημένων παραστάσεων για δυο θεατρικές περιόδους στο Θέατρο «Φούρνος».

Η παράσταση που υποστηρίχτηκε και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό, παρουσιάζεται σε ένα ξεχωριστό, εναλλακτικό και πρωτοποριακό θέατρο όπως το Lost theatre, που φιλοξενεί παραστάσεις με ιδιωματική προσέγγιση και ταυτότητα.

«Έτσι λοιπόν «το παιδί μου» όπως το αποκαλώ, ανοίγει τα φτερά του με πρώτη στάση την βρετανική πρωτεύουσα,  καθότι η παράσταση θα παραμείνει ενεργή το καλοκαίρι σε διάφορες θεατρικές πιάτσες, πριν την παρουσίαση ενός καινούργιου έργου που προγραμματίζω για τον Δεκέμβρη», σημειώνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ

Πρόκειται για μια physical performance εμπνευσμένη από τα «Αναφορά σε μία ακαδημία», «Ο καλλιτέχνης της πείνας» και «Μεταμόρφωση» του Κάφκα,  όπου οι ήρωες κατακρίνουν τη συνθήκη που τους έχει επιβληθεί και αφυπνισμένοι αντιστέκονται, υπερασπίζοντας το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία, λειτουργώντας με καυστικό χιούμορ, δύναμη και σαρκασμό


ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύνθεση – διασκευή – σκηνοθεσία: Νικόλας Βαγιονάκης
Μετάφραση: Παναγιώτης Κατσώλης
Σύμβουλος κίνησης: Paul Blackman
Επιμέλεια φωτισμών: Αποστόλης Τσατσάκος
Trailer: Πέτρο Γιασεμής
Φωτογραφίες: Μαριλένα Σταφυλίδου
Κατασκευή σκηνικών: Βίκτορ Γκέκας

Ερμηνεία: Νικόλας Βαγιονάκης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".