Είδαμε και προτείνουμε: «Βλέπω Φίδια Παντού» και «Απέναντι» - OFF OFF ATHENS THEATER FESTIVAL 2025

 

«Βλέπω Φίδια Παντού» – Μια σουρεαλιστική σάτιρα για το άγχος και τις αυταπάτες μας

Το έργο της ομάδας Serpenti Volanti ξεκινά σαν μια κωμική περιπέτεια με ψυχολογικό υπόβαθρο και εξελίσσεται σε μια τρυφερά σαρκαστική αλληγορία για το άγχος, τις φοβίες και τις ψευδαισθήσεις της αυτοβελτίωσης. Ο Βασίλης, που αρχίζει να «βλέπει φίδια παντού», είναι ένας ήρωας της εποχής μας: εγκλωβισμένος, ανασφαλής, έτοιμος να πιστέψει κάθε γρήγορη λύση.

Τα σκηνικά και η μουσική, λιτά αλλά εύστοχα τοποθετημένα, συμβάλλουν στο αίσθημα μιας ασφυκτικής πραγματικότητας που διαρκώς «γλιστράει», όπως τα ίδια τα φίδια. Η σκηνοθεσία, ευρηματική και ρυθμική, διατηρεί μια πνευματώδη ειρωνεία που δεν χάνει όμως ποτέ τη συναισθηματική της εμβέλεια.

Το χιούμορ ισορροπεί επιδέξια με το υπαρξιακό βάθος, ενώ η αλλαγή σκηνικού από την αποστειρωμένη καθημερινότητα στην «αναγεννητική» Κρήτη αποδομεί με οξύνοια το φετίχ της ριζικής αλλαγής ζωής. Τα φίδια επιστρέφουν, φυσικά, γιατί το φίδι δεν είναι έξω, είναι μέσα μας. Ο απρόσμενος deus ex machina κλείνει την παράσταση με ειρωνικό αλλά καθόλου κυνικό τρόπο: η λύση υπάρχει, απλώς ίσως δεν είναι αυτή που φανταζόμασταν.

Το «Βλέπω Φίδια Παντού» είναι τελικά μια αλληγορία για την εποχή μας: για την εσωτερική παθολογία που βαφτίζεται "ψυχολογικό σύμπτωμα", για την αποθέωση της αυτοβελτίωσης ως νέας θρησκείας και για την ελπίδα, πάντα απροσδόκητη, που εισβάλλει την κατάλληλη στιγμή, όχι για να μας σώσει, αλλά για να μας ξυπνήσει.

Μια δουλειά ευφυής, πυκνή και απολαυστικά ενοχλητική, που σέρνεται μέσα μας και αφήνει το αποτύπωμα της γλώσσας του ονείρου και του άγχους, ακριβώς όπως ένα φίδι.

«Απέναντι» – Όταν το παρελθόν δεν σιωπά

Σε ένα λιτό, σχεδόν αυστηρό σκηνικό, η θεατρική ομάδα Black Box μας μεταφέρει στη Γερμανία του 1970, σε μια Ευρώπη που προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια της. Όμως τα θεμέλια είναι ακόμη σαθρά από τα εγκλήματα του παρελθόντος. Δύο γυναίκες, δύο πρόσωπα που φέρουν ακέραιο το βάρος της Ιστορίας, στέκονται η μία απέναντι από την άλλη. Η Σάρα, μια Εβραία επιζήσασα του Ολοκαυτώματος που πλέον διευθύνει μια γκαλερί. Η Χάνα, μια Γερμανίδα πρώην νοσοκόμα που συμμετείχε στο αποτρόπαιο πρόγραμμα Τ4 των Ναζί και περιμένει να αποφυλακιστεί.

Το έργο «Απέναντι» δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό δράμα· είναι ένας στοχασμός πάνω στη μνήμη, την ενοχή, τη συγχώρεση ή την αδυναμία της. Μέσα από έναν άτυπο διάλογο, όπου οι λέξεις πολλές φορές παραχωρούν τη θέση τους στις σιωπές και στα βλέμματα, η παράσταση στήνει έναν καθρέφτη: όχι μόνο ανάμεσα στις δυο ηρωίδες, αλλά και ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, στο θύμα και στο θύτη, στο ανθρώπινο και το απάνθρωπο.

Η Σάρα και η Χάνα δεν είναι απλώς φορείς αντιθετικών ιδιοτήτων. Είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος: γυναίκες που επιβίωσαν, καθεμιά από διαφορετική πλευρά του φράγματος. Και το ερώτημα που πλανάται είναι σπαρακτικό: Μπορεί ποτέ να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα; Ή μήπως το «απέναντι» είναι η μόνη θέση που τους επιτρέπεται να έχουν;

Με εξαιρετικές ερμηνείες, βαθιά σκηνοθετική οικονομία και πυκνή δραματουργία, το «Απέναντι» καταφέρνει να συνθέσει έναν θεατρικό στοχασμό που διαπερνά το ιστορικό, αγγίζει το υπαρξιακό και –τελικά– επιστρέφει στο προσωπικό. Μια παράσταση που δεν προσφέρει εύκολες λύσεις αλλά ζητά από τον θεατή να σταθεί κι αυτός «απέναντι», με βλέμμα καθαρό και ψυχή ανοιχτή.