Είδαμε και προτείνουμε: "Δεσποινίς Τζούλια" στο Από Κοινού Θέατρο

 

Πάντα με ενδιέφεραν οι σύγχρονες σκηνοθετικές ματιές στα κλασικά έργα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα έργο τόσο διεισδυτικό στην ανθρώπινη ψυχολογία όπως η Δεσποινίς Τζούλια του Στρίνμπεργκ. Τρία πρόσωπα επί σκηνής, τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες και ένα κουβάρι σχέσεων που εξυφαίνεται ανάμεσά τους και βασίζεται στις δυο μεγάλες αντιπαλότητες που συνυπάρχουν σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες; Την πάλη των τάξεων και την πάλη των δυο φύλων.

Η υπόθεση εξελίσσεται μια καλοκαιρινή νύχτα όταν η αλαζονική Τζούλια κόρη του γαιοκτήμονα κόμη της περιοχής, ο οποίος απουσιάζει, γλεντά παρά την καταγωγή της με τους χωρικούς της περιοχής και μάλιστα χορεύει και στη συνέχεια ρίχνεται στον υπηρέτη της Ζαν, ο οποίος είναι λογοδοσμένος με την μαγείρισσα του υποστατικού, την Κριστίν. Παρόλη την αντίστασή του, ο Ζαν τελικά υποκύπτει, αλλά η κίνηση αυτή πυροδοτεί τη διατάραξη της ισορροπίας, καθώς η αλαζονική Τζούλια παραδίδεται ολοκληρωτικά στην ερωτική επιθυμία, ενώ ο κατώτερος κοινωνικά υπηρέτης βλέπει σε αυτήν μια πιθανή κοινωνική άνοδο και μια καλύτερη ζωή.

Την επόμενη μέρα όλα θα είναι διαφορετικά: η ισχυρή κοινωνική θέση της Τζούλιας αντιπαρατίθεται με την αδυναμία του φύλου της. Ο υπηρέτης γίνεται το κυρίαρχο αρσενικό. Η κοινωνική κατωτερότητα της Κριστίν μετατρέπεται σε περιφρόνηση προς την κυρία της γιατί «δεν κράτησε τη θέση της» και μπλέχτηκε με τους υπηρέτες. Ως από μηχανής Θεός, ο κόμης –αόρατο πρόσωπο που αντιπροσωπεύει το κοινωνικό κατεστημένο- εμφανίζεται και τα πράγματα ξαναμπαίνουν στη θέση τους.

Όλα τα συναισθήματα παρελαύνουν μπροστά στο θεατή. Πάθος, έρωτας εξουσία, περιφρόνηση, βία, υποταγή, καταπίεση. Η συγκεκριμένη σκηνοθετική πρόταση μοιάζει με ψηφίδες που αποδίδονται μέσα από ένα παιχνίδι φωτός και σκότους με το θεατή να καλείται να ενώσει όλα τα στοιχεία για να συνθέσει το παζλ των συναισθημάτων και της υπόθεσης. Ποιος νικά στο τέλος; Αυτό απομένει σε μας τους θεατές να το ορίσουμε.

Μαρία Κουμαριανού, 12/1/2024

Δεσποινίς Τζούλια
του Α. Στριντμπεργκ

σε σκηνοθεσία Βάσιας Βασιλείου

 

Υπόθεση έργου :

Η δεσποινίς Τζούλια περνά ένα βράδυ μαζί με τον υπηρέτη της, ο οποίος είναι αρραβωνιασμένος με την μαγείρισσα της. Η ελεύθερη πτώση στο κενό φαντάζει δελεαστική χωρίς να μαρτυρά πως στάζει αίμα. Η απόσταση από το πριν, το τώρα και το μετά εκμηδενίζεται μέσα στον πυρετό της στιγμής η οποία δεν συγχωρεί και δεν υπόσχεται ομαλή επαναφορά.

Σκηνοθεσία | Επιμέλεια Κίνησης | Σχεδιασμός Φωτισμών: Βάσια Βασιλείου
Μετάφραση: Πέλος Κατσέλης, εκδόσεις Δωδώνη
Πρωτότυπη Μουσική: Φίλιππος Περιστέρης
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Κουρβισιάνος
Φωτογραφίες: Αρχοντία Μαρία Μαδώνη

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού (angienomikou@gmail.com)


Ερμηνεύουν: Βάσια Βασιλείου | Γιάννης Τσούκας | Εύστα Σαχλά

Από 6 Δεκεμβρίου και κάθε Τετάρτη στις 21:00.

Εισιτήρια: 15€ (κανονικό) | 12€ (μειωμένο) | 6€ (ατέλεια)
Προπώληση εισιτηρίων: more.com και στο ταμείο του θεάτρου.
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 210 7233702

Σχόλιο της σκηνοθέτιδας:
           Το βρώμικο μυστικό της ανθρώπινης φύσης είναι ότι βρίσκεται υποδουλωμένη στις έμφυτες επιθυμίες της, που συνήθως είναι ανεπιθύμητες, και δε χωράνε στην πραγματικότητα της. Αν υποθέσουμε για μια στιγμή ότι ο άνθρωπος υποκύπτει σε κάποιες από αυτές, ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι μεγάλος. Η τολμηρή ή απλώς επιπόλαιη επιλογή της απαλλαγής από τον ίδιο τον εαυτό με αφορμή τη στεγνή ικανοποίηση κάποιου νεογέννητου ονείρου ,είναι η γέφυρα που οδηγεί την ύπαρξη στην πιο σκοτεινή της πλευρά. Η ελεύθερη πτώση στο κενό φαντάζει δελεαστική χωρίς να μαρτυράει πως στάζει αίμα. Η απόσταση από το πριν, το τώρα και το μετά εκμηδενίζεται μέσα στον πυρετό της στιγμής η οποία δεν συγχαρεί και δεν υπόσχεται ομαλή επαναφορά.
           Ευλόγως μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος/α, για ποιο λόγο να παρακολουθήσει ένα έργο το οποίο έχει ανέβει στις θεατρικές σκηνές πολλές φορές. Η απάντηση είναι απλή μα διόλου απλοϊκή. Όταν έχει κανείς την τύχη να καταπιαστεί με ένα μεγαλοφυή συγγραφέα σαν τον Α. Στρίντμπεργκ ώστε να χτίσει ένα θεατρικό σύμπαν, το υλικό είναι ανεξάντλητο και ο λόγος είναι ότι οι μεγάλοι συγγραφείς  έγραψαν, παρατήρησαν και παθιάστηκαν με το ίδιο το ανεξάντλητο, την ανθρώπινη φύση.

Από Κοινού Θέατρο
Ευπατριδών 4, Αθήνα
Τ.Κ. 11854

(μετρό ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ)