«ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ REC

 

«ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ»
ΑΠΟ ΤΟΥΣ REC


ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

Ακόμη πιο κοντά. Οι REC μαζί με περισσότερα από 300 παιδιά έγραψαν ένα τραγούδι για την πανδημία μετά από ανοιχτό κάλεσμα του Ιδρύματος Ωνάση.

Πώς βιώνει ένας έφηβος την πανδημία; Αν την έκανε τραγούδι, τι θα έλεγαν οι στίχοι που θα έγραφε; Ποια θα ήταν η μουσική σύνθεση που θα έντυνε αυτούς τους στίχους; Παιδιά ηλικίας από 12 έως 17 ετών, μαζί με το urban pop συγκρότημα των REC, έκαναν τις σκέψεις τους στίχους, τις ιδέες τους μελωδία και έδωσαν ραντεβού στην καρδιά, δημιουργώντας ένα τραγούδι για την περίοδο της πανδημίας με τίτλο Ακόμα πιο κοντά.

Τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας, η μουσική αποδείχθηκε θεραπευτική. Τον Δεκέμβριο του 2020, το Ίδρυμα Ωνάση μαζί με τους REC απηύθυναν ένα ανοιχτό κάλεσμα σε παιδιά και εφήβους να γράψουν για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που τους γεννήθηκαν την περίοδο της πανδημίας. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Με περισσότερες από 500 συμμετοχές, συγκεντρώθηκαν ιδέες, σκέψεις, ακόμη και ζωγραφιές – υλικό ικανό για να ξεκινήσει η διαδικασία δημιουργίας του τραγουδιού.

Οι σκέψεις έγιναν στίχοι. Τα παιδιά συναντήθηκαν διαδικτυακά με το συγκρότημα των REC και ήρθαν ακόμη πιο κοντά, συζητώντας τις σκέψεις που έκαναν για την πανδημία, το lockdown, τη χρήση της μάσκας και όποιον άλλο προβληματισμό είχαν. Σε μία από τις διαδικτυακές συναντήσεις ήταν παρούσα η νεφρολόγος και εντατικολόγος Σάντυ Κολοβού, η οποία απάντησε σε απορίες και ερωτήματα των παιδιών. Στη διάρκεια των συναντήσεων, οι REC έγραψαν τη μελωδία του τραγουδιού και συγκέντρωσαν όλο το υλικό των παιδιών. Ο συνεργάτης τους, Δημήτρης Παπασταθόπουλος, κατέγραψε τα πάντα σε ένα χαρτί και ξεκίνησε να συνδέει στιχουργικά την κάθε λέξη, δημιουργώντας προτάσεις. Οι λέξεις έγιναν στίχοι και οι στίχοι απέκτησαν νόημα. Έτσι δημιουργήθηκε το τραγούδι «Ακόμη πιο κοντά», μια απόδειξη πως η μουσική έχει τη δύναμη να νικάει κάθε αρνητικό συναίσθημα.

Δυναμώστε τον ήχο. Ακούστε το τραγούδι. Διατίθεται σε Spotify και YouTube.

Συντελεστές
Μουσική: Άρης REC Λουμάκης
Στίχοι: Δημήτρης Παπασταθόπουλος
Keyboards: Δημήτριος Ανδρεάδης
Κιθάρες: Γιάννης Κούτσικας
Παραγωγή, μίξη, ενορχήστρωση: Άρης REC Λουμάκης
Mastering: Γιάννης Χριστοδουλάτος | SweetSpot Mastering Studios
Animator: Αντώνης Δημητρόπουλος
Τομέας Εκπαίδευσης Ιδρύματος Ωνάση
Χριστίνα Παναγιωτάκου, Υπεύθυνη Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων
Τμήμα Εκπαιδευτικών προγραμμάτων: Λεωνίδας Παναγόπουλος, Κορίνα Δευτεραίου, Τζίνα Παπαμιχαήλ

Διαβάστε περισσότερα: https://www.onassis.org/el/news/akoma-pio-konta-rec-along-with-more-than-300-kids-wrote-a-song-about-the-pandemic

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Εικόνα
Η ποίηση είναι ένας ζωντανός διάλογος με τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Η Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη , με την πρώτη της ποιητική συλλογή Παρανυχίδα , μας προσκαλεί σε μια τέτοια συνομιλία, όπου η καθημερινότητα αποκτά μια βαθύτερη, σχεδόν υπαρξιακή διάσταση. Μέσα από έναν λόγο απλό, αλλά μεστό συναισθημάτων, η ποιήτρια εξερευνά τον χρόνο, τη μοναξιά, την απώλεια και τη γυναικεία ταυτότητα, ενώ παράλληλα ενσωματώνει την κοινωνική και προσωπική της ματιά σε στίχους που αιχμαλωτίζουν τη στιγμή και τη μεταμορφώνουν σε κάτι διαχρονικό. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη μιλά για την έμπνευση πίσω από τη Παρανυχίδα , τον ρόλο της γλώσσας στην ποιητική της έκφραση, τη συνεργασία της με την εικαστικό Αναστασία Καρούση και τις θεματικές που διατρέχουν το έργο της. Μας αποκαλύπτει, επίσης, τα λογοτεχνικά της σχέδια και την ανάγκη της να πειραματιστεί με νέες μορφές γραφής. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε την ποιητική συλλογή Παρανυχίδα και πώς επιλέξατε τον τίτλο της; Αρχ...
Read more »

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Εικόνα
Η παράσταση Το σώμα που άφησα πίσω μου επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική της και την ανάγκη του κοινού να συνομιλήσει με τα ερωτήματα που θέτει. Μέσα από μια ιδιαίτερη σκηνική γλώσσα που συνδυάζει την εξομολόγηση, τη σωματικότητα και τον στοχασμό, η παράσταση εξερευνά τη σχέση μας με το σώμα, τα «πρέπει» που το καθορίζουν και τις εμμονές της εικόνας που μας επιβάλλονται. Μιλήσαμε με τον ηθοποιό Ηλία Καρακωνσταντάκη, ο οποίος συμμετέχει στην παράσταση, για την εμπειρία του πάνω στη σκηνή, τη διαδικασία προετοιμασίας, αλλά και τις βαθύτερες σκέψεις που του γεννά το έργο. Μέσα από τα λόγια του, αποκαλύπτεται όχι μόνο η ουσία της παράστασης, αλλά και μια προσωπική αναζήτηση που, λίγο-πολύ, μας αφορά όλους. «Το σώμα που άφησα πίσω μου» επιστρέφει για δεύτερη χρονιά. Τι πιστεύετε ότι έκανε την παράσταση τόσο ξεχωριστή και αξιόλογη ώστε να συνεχιστεί; Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή όπου ο καθένας μας βρίσκεται σε μια συνεχή αναζήτηση για το ποιος είναι, τι είναι το ...
Read more »

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Εικόνα
Ο Δημήτρης Μανιάτης , μέσα από το βιβλίο του Η Καγκέλω , μας παρασύρει σε δώδεκα στιγμές ωμής, αστικής ποίησης, όπου το παρελθόν και το παρόν συγκρούονται σε δρόμους, δωμάτια και μνήμες. Με μια γραφή που ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το μυστηριώδες, ανασύρει εικόνες από την Πατησίων μέχρι τη Μύκονο, από ένα λαϊκό τραγουδιστή που πετάει μέχρι τη σκιά του Καζαντζίδη. Σε αυτή τη συνέντευξη, μιλάμε για τις ιστορίες, τις εμμονές και τα πρόσωπα που στοιχειώνουν τις σελίδες του. 1. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε τη συλλογή διηγημάτων Η Καγκέλω; Υπάρχει κάποια πραγματική ιστορία ή εμπειρία πίσω από το βιβλίο; Άθροισμα παρατηρήσεων, σκέψεων και ερεθισμάτων. Το ομώνυμο που έδωσε και τον τίτλο του βιβλίου μου ήταν αυτό που επιτάχυνε και τις άλλες ιστορίες που είχα μέσα μου, που επωάζονταν μέσα μου και που τελικά οδηγήθηκαν στην μικρή φόρμα του διηγήματος- μικροδιηγήματος. Μια αλληλουχία επίσης βιωμάτων, από ματαιώσεις, πείσματα μέχρι αλλόκοτα πράγματα που μου έχουν κατά καιρούς συμβεί αποτέ...
Read more »

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".

Εικόνα
Το Προτού μπει το φως στο δωμάτιο της Ελένης Καλαντζή είναι μια ποιητική διαδρομή ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, το φως και το σκοτάδι, την απώλεια και τη μνήμη. Μέσα από στίχους που μοιάζουν με κινηματογραφικά καρέ ενός εσωτερικού ταξιδιού, η ποιήτρια αναζητά τη στιγμή εκείνη όπου το τέλος συναντά την αρχή. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Ελένη Καλαντζή μιλά για τη δύναμη της ποίησης να καταγράφει, να γιατρεύει και να επαναφέρει στη ζωή όσα νομίζαμε πως είχαν χαθεί. Πώς προέκυψε η ιδέα για την ποιητική συλλογή; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη εμπειρία που σε ενέπνευσε; Η ιδέα προέκυψε πριν περίπου μία δεκαετία όταν σκέφτηκα το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της τριβής, της έκρηξης και της λήθης σε κάθε πτυχή της ζωής και πως μπορώ να το χρησιμοποιήσω σαν κεφάλαια/στάδια με κείμενα που εντάσσονται στο καθένα. Έγραφα από μικρή ηλικία για καθετί που ήθελα να κρατήσω στην μνήμη μου αλλά από τότε που είχα αυτή την έμπνευση, ξεκίνησα να γράφω για διάφορα συμβάντα και αναμνήσεις που με κάπως φυσ...
Read more »