"Το κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης"

 


Life after Death Theatre Company

 

Το κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης

Μια performance εμπνευσμένη από μαρτυρίες ανθρώπων που άκουγαν φωνές

Σε συνεργασία με το Ελληνικό Δίκτυο «Ακούγοντας Φωνές»

Σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου, Χρήστος Καπενής

 

Στα Πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών, Κορυτσάς 39

3-6, 10-13, 17-20 και 24-26 Σεπτεμβρίου, στις 21:15

 

 Η Jacqui από την Αγγλία, η Elisabeth από τη Δανία, ο Odi από τη Νιγηρία και o Ron από τη Σκωτία μοιράστηκαν κάποια στιγμή στη ζωή τους μια κοινή εμπειρία: «άκουσαν φωνές». Η σκηνοθέτις Βίκυ Αδάμου καταπιάνεται για δεύτερη φορά με τη συγκεκριμένη θεματική, 5 χρόνια μετά τις επιτυχημένες «Στρατηγικές Επιβίωσης» (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, 2016). Αυτή τη φορά σε συν-σκηνοθεσία με τον Χρήστο Καπενή, φτιάχνουν μία παράσταση που μιλάει για την ορατότητα, την αποδοχή, τη συμπερίληψη. 

Η παράσταση θα παιχτεί τον Σεπτέμβριο του 2021 και οι θεατές θα βρίσκονται αποκλειστικά στον προαύλιο χώρο των Πρώην Πλεκτηρίων-Υφαντηρίων Αθηνών. Επιπλέον, θα υπάρχει η επιλογή "αυξημένης παρακολούθησης" της παράστασης, με επιπλέον υλικό που θα μεταδίδεται μέσω ηλεκτρονικών συσκευών. Το πρωτότυπο κείμενο έχει γράψει ο Ηλίας Μαγκλίνης και τα multimedia έχει επιμεληθεί ο Βασίλης Αποστολάτος. Οι ρόλοι μοιράζονται σε μία μικτή ομάδα ηθοποιών και χορευτών, ενώ ο Δημήτρης Τάσαινας ερμηνεύει ζωντανά πρωτότυπη μουσική και τραγούδι. 

Δείτε το τρέιλερ της παράστασης εδώ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".