Eλένη Παπαδοπούλου: "Η περιπέτεια της ζωής είναι εσωτερική και είναι δύναμη ανακαινιστική και εξελικτική"

 

Η Ελένη Παπαδοπούλου μιλάει στο Open Mind για το νέο της βιβλίο με τίτλο: "Η ζωή...μια περιπέτεια!", την αγάπη της για την συγγραφή και διάφορα ακόμα...

1)     Νέο βιβλίο. Τι πραγματεύεται;

Το πρώτο μου μυθιστόρημα με κεντρικό ήρωα τον Ορέστη και θέμα την αναζήτηση του νοήματος της ζωής, της ευτυχίας, της δημιουργίας, του έρωτα, του Θεού και του ανθρώπου. Και στην τελική του εαυτού.

2)     Πώς προέκυψε η επιλογή του τίτλου;

Ο τίτλος μπήκε στο τέλος. Μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου και καθώς το διάβαζα ολοκληρωμένο πια, διαπίστωσα ότι η φράση αυτή όχι μόνο επανέρχεται ξανά και ξανά στα χείλη των ηρώων, αλλά και περιγράφει πολύ εύστοχα - όπως και ο Ελύτης επιβεβαιώνει στην προμετωπίδα του βιβλίου μου - τη φύση της ζωής ως κάτι το άγνωστο, το μυστηριακό, το ασύλληπτο, το μη προβλέψιμο, το εκπληκτικό και υπέροχο. Έτσι, ακριβώς όπως τη ζούνε δηλαδή και όλοι οι ήρωες μέσα στις σελίδες του βιβλίου.

3)     Η ζωή είναι μία περιπέτεια;

Όταν είναι ζωή είναι μόνο περιπέτεια. Όταν της στερούμε αυτή την ιδιότητα την κάνουμε κάτι άλλο που μπορεί να μοιάζει με ζωή, να ισχυρίζεται ότι είναι ζωή, να θέλει να πείσει ως ζωή, αλλά όχι, προσωπικά, δεν πιστεύω καθόλου ότι είναι ζωή. Και δεν ταυτίζω σε καμία περίπτωση έναν ταραχώδη εξωτερικά βίο με την περιπέτεια της ζωής. Η περιπέτεια της ζωής είναι εσωτερική και είναι δύναμη ανακαινιστική και εξελικτική. Σαφώς και μπορεί να έχει ως αφετηρία εξωτερικά γεγονότα και ερεθίσματα, αλλά ποτέ δεν εξαντλείται σε αυτά. Μου έρχεται στο μυαλό ο “γυάλινος άνθρωπος” από την ταινία “Amelie”, ο οποίος παρόλο που δεν έβγαινε ποτέ από το σπίτι του, ζούσε δημιουργώντας τα έργα του όλο το μυστήριο της περιπέτειας της ζωής, εκεί στις λεπτές αποχρώσεις και εκφράσεις των μορφών τους, στην αναζήτηση του βαθύτερου ψυχισμού τους.

4)     Πως βλέπετε την τρέχουσα κατάσταση για το μέλλον των βιβλίων και πόσο επλήγη ο τομέας αυτός;

Αν και δεν έχω στατιστικά στοιχεία που να απεικονίζουν την όποια μεταβλητότητα και αλλαγή είτε στη ζήτηση, είτε στις προτιμήσεις των αναγνωστών, ωστόσο υποθέτω, κρίνοντας από τις καθολικές αλλαγές στον τρόπο ζωής των ανθρώπων-καταναλωτών και τις τάσεις που προωθούνται ότι το βιβλίο αλλάζει “τόπο” αναζήτησης και αυτό επηρεάζει κυρίως τη λειτουργία των βιβλιοπωλείων και την απασχόληση ανθρώπων σε συγκεκριμένες θέσεις - κάτι που γίνεται παντού θα έλεγα επιφέροντας είτε μείωση προσωπικού, είτε ζήτηση για απασχόληση σε άλλες θέσεις που να σχετίζονται με το ηλεκτρονικό εμπόριο. Από εκεί και πέρα σε ότι αφορά το βιβλίο αυτό καθαυτό πιστεύω ότι ακόμη υπάρχουν οι ένθερμοι υποστηρικτές του που διψούν για καινούργια βιβλία και γίνονται όλο και πιο απαιτητικοί, απλά έχω την αίσθηση ότι ο αριθμός τους θα βαίνει μειούμενος στο μέλλον. Αντιλαμβάνεστε ότι εύχομαι για ευνόητους λόγους - όχι εμπορικούς - να διαψευσθώ.

5)     Είχατε κάποια επιρροή κατά την συγγραφή του;

Το βιβλίο γράφτηκε σε τρία χρόνια με μια διακοπή ενάμιση χρόνου. Έγραψα σχεδόν το μισό σε ένα χρόνο, σταμάτησα να γράφω για 18 μήνες περίπου και έπειτα σε έξι μήνες - με τη συνδρομή περίπου 20 αναγνωστών που το διάβαζαν εν τω γίγνεσθαί του μέσω ενός project που έτρεχα ιδιωτικά στο viber, το ολοκλήρωσα. Υπό μία έννοια, όλο το βιβλίο μια επιρροή είναι. Ο Ελύτης έλεγε ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη και συμφωνώ απόλυτα. Μερικές φορές νομίζω ότι όλα τα λογοτεχνικά εργαλεία πρωτοχρησιμοποιήθηκαν από τον ίδιο τον Όμηρο, τουλάχιστον σε ότι αφορά την ελληνική λογοτεχνία. Δεν νομίζω, δηλαδή, ότι υπάρχουν πολλά πράγματα εκεί έξω να ανακαλυφθούν για πρώτη φορά και να ειπωθούν, απλά το ότι θα είναι η πρώτη δική μας φορά είναι που τα καθιστά καινούργια. Επομένως, νομίζω ότι αυτό που κάνω γράφοντας αυτό το βιβλίο είναι να ξαναζώ, να φιλτράρω και να συνειδητοποιώ πράγματα που κάποτε διάβασα αλλού μέσα πια από τη δική μου προσωπική ματιά που και αυτή συνεχώς αλλάζει. Έχω διαβάσει πάρα πολύ, έχω σπουδάσει φιλολογία γιατί αγαπούσα τη λογοτεχνία και η κατεύθυνση που κατά κάποιο τρόπο έφτιαξα μέσα στην κατεύθυνσή μου ήταν θεωρία της λογοτεχνίας, οπότε από επιρροές άλλο τίποτα. Απλά, δεν τις αναγνωρίζω ως κάτι πια ξένο ή έξω από εμένα. Είναι αναπόσπαστα κομμάτια του είναι μου, του λογοτεχνικού και όχι μόνο.

6)     Ποια είναι τα σχόλια των αναγνωστών;

Ειλικρινά; Δεν ξέρω...δεν έχω ανατροφοδότηση. Πέρα από τα πρώτα των 20 ανθρώπων που το διάβασαν και με ενθάρρυναν τινί τρόπω να προχωρήσω. Και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα πολύ να ξέρω αν τουλάχιστον το μήνυμα μέσα στο μπουκάλι σε αυτόν τον ατέρμονο ωκεανό των αλληλεπιδράσεων έφτασε πραγματικά στα χέρια κάποιου και τί τύχη είχε...τότε ο σκοπός της έκθεσής του θα είχε επιτευχθεί. Με τον κάθε ένα προσωπικά.

7)     Αγαπημένα βιβλία και συγγραφείς ή ποιητές.

Πάντα ξεχνάω ονόματα και τίτλους και ύστερα απορώ πως ξέχασα. Πολλά και η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα θα ήθελα να τα ξαναδιαβάσω. Από Καζαντζάκη και Ντοστογιέφκσι μέχρι Ζυράννα Ζατέλη, Κάφκα, Μπρεχτ και Ζίσκιντ. Και από Ελύτη, Σεφέρη, Σαραντάρη μέχρι Βρεττάκο, Λειβαδίτη και Πάνο Κυπαρίσση που πρόσφατα ανακάλυψα και ενθουσιάστηκα.

8)      Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια.

Δεν είναι σχέδια. Είναι όνειρα. Και ψάχνω ακόμη τον τρόπο να τα πραγματώσω. Όχι μόνη μου, με τη βοήθεια της ζωής. Ονειρεύομαι μια ζωή με περισσότερο προσωπικό και δημιουργικό χρόνο, λιγότερη ένταση και περισσότερο οίστρο. Ονειρεύομαι συλλογικότητες που θα συναντιούνται σε χώρους μη δικτυακούς και θα αρχίσουν ξανά να δημιουργούν στις γειτονιές σπέρνοντας παντού γιασεμί. Ίσως και κάπου ήδη αυτό να συμβαίνει, οπότε εύχομαι αργά ή γρήγορα να γίνω κι εγώ μέρος αυτής της δημιουργικής ροής. Για να μπορέσω μια μέρα φεύγοντας από εδώ να κοιτάξω και τα τρία μου παιδιά στα μάτια και να τους πω “να, σας τον παραδίδω λιγάκι καλύτερο. Συνεχίστε!”

9)     Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας.

Κάτι που πρόσφατα ανάρτησα σε μία από τις “καλημέρες” μου του Σάμιουε  Ούλμαν, “οι άνθρωποι γερνούν όταν λιποτακτούν από τα ιδανικά τους” με την προτροπή να μείνουμε - υπό αυτήν την έννοια - πάντοτε νέοι. Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία.

Της Αλεξίας Βλάρα, 25/6/2021

Ελένη Παπαδοπούλου

Η ζωή… μια περιπέτεια!

 

Εκδόσεις ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ, 2021

 

Επιμέλεια: Σοφία Τριανταφύλλου

ISBN: 978-960-9547-98-7

Σελ. 264

Τιμή: 12.22€

Διαστάσεις: 14.5cm x 24cm

 

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός το βιβλίο της Ελένης Παπαδόπουλου, με τίτλο «Η ζωή… μια περιπέτεια!». Η συγγραφέας μάς διηγείται τη ζωή του Ορέστη, η οποία αλλάζει άρδην έπειτα από μια σειρά ατυχών-τυχαίων γεγονότων. Οι καταστάσεις τις οποίες βιώνει αποδεικνύουν περίτρανα πως η ευτυχία του κάθε ανθρώπου είναι υποκειμενική και δεν δύναται να μπει σε καλούπια ακολουθώντας νόρμες και στερεότυπα. Μαθήματα ζωής από καθημερινούς ανθρώπους, καινούργιες ευκαιρίες και φερέλπιδα όνειρα συνθέτουν την ιστορία του πρωταγωνιστή, η οποία μας καθιστά θεατές αλλά και συνοδοιπόρους σε αυτό του το ταξίδι…

 

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Ο ίδιος είχε φτάσει σε ένα τέλμα. Ζούσε μια ζωή αδιάφορη και επαναλαμβανόμενη χωρίς ουσία. Είχε παραιτηθεί από κάθε έννοια δημιουργικότητας κι έμπνευσης. Είχε απορροφηθεί από μια ζωή που είχε καταλήξει να μην είναι ζωή, κι ενώ μέσα του βαθιά το γνώριζε, εντούτοις δεν θα είχε βρει ποτέ τη δύναμη να την αλλάξει. Οπότε, η ζωή πήρε την πρωτοβουλία για λογαριασμό του... Τι μεγάλο που ήταν το μυστήριο της ζωής! Κι αυτός θεατής και μύστης...».

 

 

Βιογραφικό

Η Ελένη Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λάρνακα της Κύπρου την άνοιξη του 1978. Έχοντας την τύχη να είναι κόρη στρατιωτικού, μεγάλωσε σε αρκετές πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Σπούδασε Φιλολογία κι έκανε μεταπτυχιακό στην Παιδαγωγική της Ισότητας των Φύλων στο ΑΠΘ. Έχει παρακολουθήσει κύκλους σπουδών στο ΕΚΠΑ (Τραπεζική Διοίκηση/ Life Coaching) και στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (Διαχείριση Ανθρωπίνων Πόρων). Παράλληλα, έχει λάβει πιστοποιήσεις της Τράπεζας Της Ελλάδος, γ και δ (Analysis on Financial Instruments or Issuers και Certified Portfolio Manager). Έχει δημοσιεύσει τρεις ποιητικές συλλογές, «Η συντεχνία του ονείρου», «Επιστροφή – Επτά Ανατολές και μία Δύση» και «Διάβαση Ψυχής». Στα φοιτητικά της χρόνια αρθρογραφούσε στα περιοδικά «Εξώστης» και «Fanzein». Ζει στο Κάτω Σχολάρι Θεσσαλονίκης, είναι μητέρα τριών παιδιών και ασκεί το επάγγελμα της τραπεζικού. Η γραφή και η πρόκληση του λευκού χαρτιού αποτελούσαν πάντα το μέσο μετάβασής της προς τον εαυτό και τον απέναντι.