Είπε ο David Park:
Είναι ένα ταξίδι στο παγωμένο τοπίο του πόνου. Είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης ενός είδους εξιλέωσης. Της κατάστασης εκείνης που ίσως επιτρέψει στον Τομ να συγχωρέσει τον εαυτό του. Κατά κάποιον τρόπο το βιβλίο είναι το οδοιπορικό ενός προσκυνήματος που καταλήγει σε ένα απόκοσμο μέρος, που κυριαρχείται από το τεράστιο άγαλμα του αγγέλου. Μερικές φορές οι λέξεις μοιάζουν ανεπαρκείς για να περιγράψουν το τι μας συμβαίνει. Κάποιες φορές μια φευγαλέα εικόνα, κάτι που αιχμαλωτίζει το βλέμμα, είναι ικανό να αναδεύσει μέσα μας τη συγκίνηση και έτσι να ξεκινήσει η αφήγηση για την ελπίδα.Συνέντευξη στον Νίκο Κουρμουλή στην εφημερίδα Τα Νέα
Καθετί που γράφω τελικά προέρχεται από τη φαντασία, αλλά αυτή η φαντασία χρωματίζεται και διαμορφώνεται από την εμπειρία, πραγματική και έμμεση. Όντως είχα έναν γιο στο Πανεπιστήμιο του Σάντερλαντ που ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να έρθει στο σπίτι πριν τα Χριστούγεννα γιατί τα αεροδρόμια είχαν κλείσει λόγω του χιονιού. Δεν ταξίδεψα, όμως, για να τον παραλάβω. Ήμασταν κι εμείς αποκλεισμένοι – το αμάξι μου δεν μπορούσε να βγει έξω από το δρόμο μας. Έτσι, στη φαντασία μου η ιστορία ξεκίνησε ως «κι αν ένας πατέρας έπρεπε να κάνει αυτό το ταξίδι…».Συνέντευξη στον Ιωάννη Κοντό στο ηλεκτρονικό περιοδικό πόλη Κ
Έγραψαν για το βιβλίο:
Το Ταξιδεύοντας σε ξένη γη αποκτά χαρακτήρα περιπλάνησης στο τοπίο της ανθρώπινης ύπαρξης. […] Το βιβλίο του Βορειοϊρλανδού Ντέιβιντ Παρκ, χαμηλών φαινομενικά τόνων αλλά υψηλής εσωτερικής έντασης, αποτελεί μια εξαίρετη ανατομία συναισθημάτων.Μάρκος Καρασαρίνης, Το Βήμα Ένας συγγραφέας που αξίζει κάθε κόπο να προσέξουμε. [...] Γρήγορα καταλαβαίνουμε πως ο τρόμος των χειμωνιάτικων διηγήσεων και το φωτεινό ή σκοτεινό κλίμα της χριστουγεννιάτικης ιστορίας βρίσκονται στην πραγματικότητα πολύ μακριά από το βιβλίο του Παρκ. Εκείνο το οποίο βαθμιαία επικρατεί, για να γίνει εντέλει το κυρίαρχο στοιχείο, είναι η βασανιστική συνθήκη της επεξεργασίας της ενοχής, που θα επιφέρει (αν θα την επιφέρει εντέλει) την εξιλέωση.Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Ο Αναγνώστης
Ο αναγνώστης –συνοδοιπόρος κι αυτός παρασυρμένος από τη συναρπαστική γραφή– ανακαλύπτει την παρουσία/απουσία του Ντάνιελ δίπλα στον πατέρα. Και αναρωτιέται ποιος άραγε είναι ο καλύτερος τρόπος να επικοινωνήσεις με το παιδί σου, ποια η ευθύνη σου για όσα του συμβαίνουν, ποια η ενοχή σου για την κατάληξη της ζωής του. […] Η σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg πρόσθεσε ακόμη ένα διαμάντι στα τόσα που έχει ως τώρα προτείνει στο αναγνωστικό κοινό.
Πόσο προφητικό μπορεί να αποδειχτεί ένα βιβλίο λογοτεχνίας; Όταν το Ταξιδεύοντας σε ξένη γη τιμήθηκε με το βραβείο του καλύτερου μυθιστορήματος το 2019, πολύ λίγοι υποψιάζονταν έναν Covid-19 που θα ξεκίναγε από αυτά τα ασήμαντα πλάσματα, τις νυχτερίδες, και ακόμη πιο λίγοι αυτοί που θα προέβλεπαν ό,τι θα ακολουθούσε: εκατόμβες θυμάτων, στρατιωτικές φάλαγγες θανάτου, έρημοι δρόμοι και ομαδικοί τάφοι, δεκάδες γονείς και συγγενείς εγκλωβισμένων, που –αποκλεισμένοι κι αυτοί από κάθε δυνατότητα μετακίνησης– βρέθηκαν στη θέση του πρωταγωνιστή. Στο βιβλίο του Παρκ, η θεωρία της πεταλούδας και το γεγονός της σύνδεσης και της αλληλεξάρτησης όλων επιβεβαιώνονται. Ο αφηγητής θα καταφέρει να φτάσει στον προορισμό του, αλλά το ταξίδι του, εσωτερικό και εξωτερικό, θα είναι το ίδιο, και πιθανόν ακόμη πιο ασφυκτικό από την καραντίνα και τον εγκλεισμό που βιώνουμε σήμερα. Χρύσα Φάντη, Εντευκτήριο Δεν υπάρχει καμιά ψεύτικη ευσέβεια σε αυτό το άλλοτε απελπισμένο, πάντα ισοσταθμισμένο μυθιστόρημα, αλλά μια συμπτωματικά εξακριβωμένη, προφανώς εσφαλμένη εξόφληση, μια διαδικασία πένθους που οδηγεί σε τελική παραίτηση και μια ενδεχόμενη απόψυξη του ατομικού συναισθήματος. Ο κύριος χαρακτήρας του βιβλίου, αργά ή γρήγορα, θα αναγκαστεί να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τύψεις, αμφιβολίες και δραματικά ερωτηματικά όσον αφορά τον γενικότερο ρόλο του ως πατέρα. […] Ο συγγραφέας παίρνει αυτό το άκρως συναισθηματικό έδαφος της γονικής μέριμνας ως κύριο θέμα του, για να δημιουργήσει με ενθουσιασμό και πίστη κάτι πραγματικά γενναίο και δυνατό. Γεώργιος Ν. Σχορετσανίτης, Bookpress Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:«Μπαίνω στην παγωμένη γη, […] όλα είναι κρυμμένα, ακόμα και τα μυστικά που τ’ αγκαλιάζω σφιχτά…»: σκέψεις ενός πατέρα που οδηγεί επί ώρες μέσα στο χιόνι για να φέρει στο σπίτι τον άρρωστο γιο του, αποκλεισμένο στη μακρινή πόλη όπου σπουδάζει. Στη διάρκεια του μοναχικού του ταξιδιού θα αναμετρηθεί με ένα παρελθόν που τον στοιχειώνει. «Ένα μυθιστόρημα που ξεχειλίζει από μεγάλα συναισθήματα» (Daily Mail), που μιλά για την αγάπη, την απώλεια, τη μνήμη, την ενοχή και την εξιλέωση, για τη σχέση πατέρα και γιου, για μυστικά που χωρίζουν και για δεσμούς που παραμένουν άρρηκτοι. Ο Ντέιβιντ Παρκ (Μπέλφαστ, 1953), από τους σημαντικότερους Ιρλανδούς συγγραφείς, έχει τιμηθεί με το βραβείο Ewart-Biggs Memorial. Το Ταξιδεύοντας σε ξένη γη τιμήθηκε με το βραβείο του καλύτερου Ιρλανδικού Μυθιστορήματος της Χρονιάς για το 2019. |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου