Δημήτρης Χριστοφορίδης: «Υγεία είναι να έχεις μια πάθηση που σου αρέσει»
Με αφορμή τη νέα του παράσταση “Lower με C” που ξεκινά την Πέμπτη
30/11 στο θέατρο Άβατον, ο γνωστός stand up κωμικός μιλά για τις μετριότητες και
εξηγεί γιατί αυτή η δουλειά του είναι αφιερωμένη στον μαθητή του τελευταίου
θρανίου.
Ποια ήταν η πηγή
έμπνευσης για την καινούρια σας παράσταση “Lower με C”;
Σε πρώτο επίπεδο,
καμία. Δεν δουλεύω με βάση την έμπνευση. Αντιθέτως, η έμπνευση λειτουργεί με
βάση τη δουλειά που κάνω. Όσο περισσότερο δουλεύω, τόσο πιο συχνά με
επισκέπτεται. Οπότε, απλώς δούλεψα όπως δουλεύει ένας υπάλληλος για να πληρώσει
τους λογαριασμούς του. Σε ένα βαθύτερο
επίπεδο δημιουργίας, που αυτό φαντάζομαι σας ενδιαφέρει, νομίζω είναι η
αυτοπαρατήρηση.
Θεωρείτε πως οι
άνθρωποι προσπαθούν να είναι τέλειοι για τον εαυτό τους ή για να είναι
αρεστοί/αποδεκτοί στους γύρω τους;
Όταν το κάνεις για
τον εαυτό σου, γίνεσαι νάρκισσος και όταν το κάνεις για τους άλλους , γίνεσαι
καταθλιπτικός. Διαλέγεις και παίρνεις. Υγεία εξάλλου, είναι να έχεις μια πάθηση
που σου αρέσει.
Αυτό το κυνήγι για
το καλύτερο μας κάνει τελικά να χάνουμε το δάσος και να εστιάζουμε διαρκώς στο
δέντρο;
Οι άνθρωποι
προσπαθούν για το καλύτερο, γιατί είναι προγραμματισμένοι να το κάνουν. Έτσι
επιβίωσε και αναπτύχθηκε η ανθρωπότητα μέσα στους αιώνες. Η «αυτοβελτίωση»
είναι γενετική προδιάθεση. Τα άλλα είναι κοινωνικά κατασκευάσματα.
Από πού πιστεύετε
ότι πηγάζει ο διαρκής φόβος μας για το χειρότερο; Ευθύνεται γι’ αυτό η
οικονομική και κοινωνική κρίση;
Είναι έμφυτο. Ο
φόβος ότι όλα θα πάνε στραβά και στο τέλος θα πεθάνουμε, είναι αρχέγονος
φόβος. Οι κοινωνικές κρίσεις απλώς
φέρνουν στην επιφάνεια τέτοια αρχέγονα συναισθήματα, γι’ αυτό και σε αυτές τις
περιόδους οι άνθρωποι συνήθως αποκτηνώνονται.
Γιατί αποφασίσατε
να αφιερώσετε την καινούρια σας παράσταση στον μαθητή του τελευταίου θρανίου;
Βασικά δεν ξέρω αν
υπάρχουν πια αυτοί οι μαθητές. Τώρα όλοι παίρνουν 20, ανεξαρτήτως που κάθονται.
Είναι λίγο σαν το ύψος στο μπάσκετ. Παλιότερα ο playmaker ήταν
ο πιο κοντός, τώρα είναι όλοι 2,15.
Κάποτε στα τελευταία θρανία καθόντουσαν οι μαθητές του 11, του 12, εκεί
γύρω από την βάση. Ήταν οι μαθητές που όλοι τους μάλωναν. Οι καθηγητές, το
σπίτι, οι σχέσεις. Αλλά και οι μόνοι που θα κάνανε κάτι ενδιαφέρον όταν
μεγαλώσουν και όχι 10 παιδιά, αμάξι και σπίτι που μυρίζει μικροαστίλα. Ε, αν
υπάρχουν ακόμα τέτοιοι μαθητές, αξίζει να τους αφιερώσεις μια παράσταση.
Η παράστασή σας
συνυπάρχει με αυτή του Άγγελου Σπηλιόπουλου υπό τον γενικό τίτλο «Πάμε να τ’
αλλάξουμε». Τι θα θέλατε ν’ αλλάξει στην stand up σκηνή της Ελλάδας;
Τίποτα, μια χαρά
πάμε. Να ορίστε, μου παίρνετε συνέντευξη, ενώ πριν 10 μέρες πιθανόν να μην με ξέρατε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου