Ο Ηλίας Ζούτσος μιλάει στο Open Mind

Ο Ηλίας Ζούτσος μιλάει στο Open Mind για την επερχόμενη εμφάνιση στο Σταυρό του Νότου, το νέο του δίσκο "Κρητιδική εποχή", την αγάπη του για την μουσική, τις αγαπημένες συνεργασίες του και διάφορα ακόμα...

           Ετοιμάζεται μία εμφάνιση στο Σταυρό του Νότου. Μιλήστε μου λίγο για αυτό.

Απ.: Την Τετάρτη 25 Οκτωβρίου στις 21:00 παίζουμε στο Club του Σταυρού του Νότου. Θα παρουσιάσουμε το υλικό από το τελευταίο άλμπουμ «Κρητιδική εποχή» αλλά θα παίξουμε και κομμάτια από τον προηγούμενο δίσκο μου «Σημείο», αλλά και παραδοσιακά τραγούδια διασκευασμένα και εναρμονισμένα στο ιδιαίτερο ηχητικό περιβάλλον του τελευταίου δίσκου. Το περιβάλλον αυτό στο Σταυρό του Νότου διαμορφώνεται από το Μιχάλη Βρέττα (βιολί, φωνητικά), το Γιώργο Μπουλντή (μπάσο), τον Πάνο (Τσίκο) Κατσικιώτη (τύμπανα, κρουστά), εμένα στην κιθάρα, την κρητική λύρα, τη φωνή και το Γιάννη Παξεβάνη στον ήχο, ο οποίος ανέλαβε και την παραγωγή μαζί μου στον καινούργιο δίσκο. Ελπίδα μας είναι να χαρούμε το μοίρασμα και να επικοινωνήσουμε. Όλοι με όλους.

Τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ, τι ακούσματα υπάρχουν;

Απ.: Ένα κοινό στοιχείο που έχουν οι εργασίες αυτές είναι η αναφορά τους στην κρητική μουσική παράδοση. Ο καινούργιος δίσκος «Κρητιδική εποχή» διαφέρει από τους προηγούμενους στο ότι μέσα από τραγούδια συνθέτει τρία από τα βασικά μουσικά είδη που αποτέλεσαν επιρροές και βιώματα για μένα. Την κλασική, την παραδοσιακή και τη ροκ. Είναι ίσως και μια σύνθεση όλων αυτών που έχω κάνει μέχρι στιγμής στη μουσική και την τραγουδοποιία. Οι δύο πρώτοι δίσκοι «Ρίζα» και «Σημείο» έχουν ευθεία και άμεση αναφορά στο κρητικό στοιχείο, το οποίο υπογραμμίζεται και από την απόδοση με παραδοσιακά όργανα, με βάση την κρητική λύρα και το λαούτο.

Έχετε επιρροές από την παράδοση;

Απ.: Ναι. Πιο πολύ από τη μουσική παράδοση της Κρήτης, κυρίως λόγω καταγωγής. Η μητέρα μου είναι από τον Αβδελλά, ένα ορεινό χωριό του Ρεθύμνου στον Μυλοπόταμο, στους πρόποδες του Ψηλορείτη. Έτσι ξεκίνησε και η ενασχόλησή μου με τη μουσική, παίζοντας Κρητική λύρα και λαούτο. Θυμάμαι πάντως ότι ήθελα πολύ να παίξω λύρα όταν ήμουν ήδη εφτά χρονών. Δεν εξηγούνται απόλυτα αυτά. Υπάρχει ίσως και κάποια αλήθεια στο ότι η μουσική σε επιλέγει, δεν την επιλέγεις. Ωστόσο, λίγο αργότερα ήρθε και η κλασική μουσική με τις σπουδές στο βιολί, αλλά και η ενασχόληση με την κιθάρα (ακουστική και ηλεκτρική) και τη ροκ, οπότε οι προσλαμβάνουσες είχαν ήδη μεγάλο εύρος. Τώρα πια όλα αυτά βγαίνουν και στο δημιουργικό πεδίο. Σίγουρα πάντως η σχέση μου με την κρητική μουσική είναι σημαντική. Μου αρέσει η αμεσότητα που έχει και η οικονομία των μέσων, στοιχεία που υπάρχουν γενικά στην παραδοσιακή μουσική. Κουβαλάει ανθρώπινα συναισθήματα και σοφία αιώνων για αυτό μπορεί και συνδυάζει με μοναδικό τρόπο αντιθέσεις.

Έχετε κάνει μεγάλες συνεργασίες, έχετε ξεχωρίσει κάποια;

Απ.: Το να μπορείς να έρχεσαι σε επαφή, να συναναστρέφεσαι και να δουλεύεις με ανθρώπους που εκτιμάς είναι από μόνο του τύχη. Όλες οι συνεργασίες είναι για μένα σημαντικές. Θεωρώ ωστόσο ότι η συνεργασία με το Θανάση Παπακωνσταντίνου με έναν τρόπο ξεχωρίζει. Ξεκίνησε από τον πρώτο μου δίσκο «Σημείο» στον οποίο υπήρχε το τραγούδι του «Αερικό», σε διασκευή και ερμηνεία δική μου. Του άρεσε ο δίσκος και το «Αερικό» και στη συνέχεια κρατήσαμε επαφή. Σημαντικό είναι το ότι πέρα από το επαγγελματικό κομμάτι, αναπτύχθηκε μια ανθρώπινη σχέση και εκτίμηση, η οποία οδήγησε και στην έκδοση του καινούργιου δίσκου «Κρητιδική εποχή», από τη δισκογραφική εταιρία του Θανάση, τον «Αχό». Πάντα μου αρέσει -και πιστεύω είναι σημαντικό- να υπάρχει ένα ανθρώπινο πρόσημο σε ό,τι κάνουμε στη ζωή. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την τέχνη, για την οποία ο ανθρώπινος παράγοντας είναι καθοριστικός. Στον καινούργιο δίσκο είμαι χαρούμενος που εκτός από όλη τη διαδικασία των ηχογραφήσεων, το ανθρώπινο στοιχείο υπάρχει και στην έκδοσή του. Από κάποιους ανθρώπους του χώρου που άκουσαν τον καινούργιο δίσκο, ο Θανάσης ήταν ο μόνος που τον κατάλαβε. Και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό. Να καταλάβει κάποιος τί κάνεις και γιατί. Πολύ σημαντική μουσική προσωπικότητα ωστόσο για μένα, είναι και ο Lukas David, σολίστ παγκοσμίου βεληνεκούς στο κλασικό βιολί, ο οποίος επηρέασε καθοριστικά τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη μουσική και την ερμηνεία γενικά, αλλά και το βιολί ειδικά. Το ταλέντο, η γνώση, αλλά κυρίως το πάθος και η αφοσίωσή του στη μουσική, αποτελούν σημείο έμπνευσης για μένα, όποτε και όσες φορές και αν γυρίσω εκεί.

Τα μελλοντικά σας σχέδια ποιά είναι;

Απ.: Είναι πια φανερό σε μένα ότι οι ζωντανές εμφανίσεις, η αλληλεπίδραση του εκάστοτε κοινού και μουσικών είναι αυτά που τελικά δίνουν φτερά σε ψυχές και μουσικές ,οπότε το επόμενο διάστημα εστιάζουμε σε αυτό. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά πράγματα που γυρίζουν στο μυαλό όσον αφορά το μέλλον και υπάρχει και υλικό για επόμενες εργασίες. Σε αυτό το πεδίο τα πράγματα αλλάζουν, σχηματοποιούνται μέχρι να φτάσουν στην τελική τους μορφή. Θα υπάρχει βέβαια κοινό στίγμα με τα προηγούμενα, αλλά χωρίς επαναλήψεις. Στο κομμάτι τώρα που έχει να κάνει με την ακαδημαϊκή μου ιδιότητα, όταν βρεθεί χρόνος θέλω να ηχογραφήσω τα έργα για βιολί και πιάνο του Γεωργίου Πλάτωνα, η κριτική έκδοση των οποίων ήταν και το θέμα της διδακτορικής μου διατριβής που τελείωσε πέρσι. Στόχος είναι να εκδοθούν τα έργα αυτά σε ένα βιβλίο μαζί με το cd με τις πρώτες εκτελέσεις. Σκεφτόμαστε να παίξουμε και κάποια κομμάτια μαζί με τη Λένα Πλάτωνος, κόρη του συνθέτη, η οποία εκτός από σπουδαία συνθέτις είναι και εξαιρετική πιανίστα. Για τώρα πάντως είμαστε στην «Κρητιδική εποχή». Ζωντανοί.

Πώς νιώθετε που έχετε την δικιά σας ολοκληρωμένη μπάντα;

Απ.: Είναι ωραία αίσθηση να ακούς δικό σου υλικό να αποδίδεται ζωντανά. Οι μουσικοί που παίζουμε μαζί είναι και φίλοι. Είναι απελευθερωτικό αυτό. Όπως και να ‘χει πάντως είναι ωραίο το να μοιράζεσαι. Ειδικά σε μια ζωντανή εμφάνιση, που αυτό συμβαίνει και πάνω στη σκηνή και με το κοινό. Η συνθήκη αυτή διαπερνά διαστάσεις που ίσως δε μπορούμε να τις φανταστούμε καν. Κάτι γίνεται εκεί που το έχουμε ανάγκη όλοι. Για αυτό συμβαίνει και χιλιάδες χρόνια.

Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας.

Απ.: Υψηλή αισθητική. Χαμηλός εγωισμός.

Της Αλεξίας Βλάρα, 18/10/2017