Διαβάσαμε και προτείνουμε: Άχθος Αρούρης του Γιώργου Ι. Σπανουδάκη

 

Το Άχθος Αρούρης είναι ένα θεατρικό έργο που ισορροπεί ανάμεσα στη φιλοσοφική αναζήτηση και την ανθρώπινη ιστορία, δημιουργώντας ένα πολυεπίπεδο αφήγημα για τη μνήμη, την τέχνη και τις σχέσεις. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα ιδιαίτερο δραματουργικό εύρημα – την ύπαρξη δύο αντιθετικών κατασκευασμάτων, του Ήρωα Μούρτζουφλου και της Ντόλι – για να σχολιάσει τη σύγκρουση μεταξύ ουσίας και επιφάνειας, νοημοσύνης και ομορφιάς, βάθους και κενότητας. Μέσα από την ιστορία του Θεόκλητου, της Άννας και του γιου τους, Χρυσόγονου, το έργο καταφέρνει να αναδείξει τη σημασία της μνήμης και την ανάγκη του ανθρώπου να κατανοήσει το παρελθόν του, ακόμα και όταν αυτό του έχει επιβληθεί ως σιωπή.  

Το έργο καταφέρνει να λειτουργήσει σε πολλαπλά επίπεδα: ως στοχασμός πάνω στη φύση της δημιουργίας και ως μια συγκινητική αφήγηση για το πώς η σιωπή και η λήθη επηρεάζουν τις σχέσεις και την προσωπική εξέλιξη. Η γραφή του είναι γεμάτη συμβολισμούς, χωρίς όμως να γίνεται αποκομμένη από το συναίσθημα. Οι χαρακτήρες είναι έντονα αντιθετικοί, όχι μόνο στις ιδέες που εκπροσωπούν αλλά και στον τρόπο που βιώνουν τον κόσμο γύρω τους.  

Από σκηνική άποψη, το έργο δίνει τη δυνατότητα για ευρηματικές ερμηνείες και ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές προσεγγίσεις. Η αλληγορία είναι παρούσα σε όλη τη διάρκεια του έργου, αλλά δεν βαραίνει την αφήγηση· αντιθέτως, δημιουργεί ένα γόνιμο έδαφος για σκέψη και προβληματισμό.  

Αν υπάρχει ένα σημείο που θα μπορούσε να προβληματίσει το κοινό, αυτό είναι η απαιτητική φύση του κειμένου. Δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις ούτε επιδιώκει να εντυπωσιάσει με προφανή μηνύματα. Απαιτεί από τον θεατή ή τον αναγνώστη να εμπλακεί, να αναρωτηθεί και να συμπληρώσει τα κενά με τη δική του ερμηνεία.  

Ο συγγραφέας δημιουργεί ένα σύμπαν όπου η λήθη έχει γίνει θεσμοθετημένη, μια εποχή όπου το βάθος και η ουσία θεωρούνται περιττά, υπενθυμίζοντάς μας τη σημασία της αναζήτησης της αλήθειας.  

Το Άχθος Αρούρης είναι ένα ιδιαίτερο θεατρικό έργο, όπου η αλληγορία συναντά τη συγκίνηση και η φιλοσοφία ενώνεται με το ανθρώπινο δράμα. Η γλώσσα του είναι προσεγμένη, πλούσια σε νοήματα, και η σκηνική του δυναμική δίνει τη δυνατότητα για ενδιαφέρουσες ερμηνείες. Ωστόσο, η έντονη συμβολικότητα μπορεί σε κάποια σημεία να απομακρύνει το κοινό, καθώς απαιτεί προσοχή και στοχασμό. 

Δεν είναι ένα εύκολο έργο, αλλά είναι ένα έργο που αφήνει ερωτήματα και προβληματισμούς, προκαλώντας τη σκέψη και την ευαισθησία του θεατή, ένας καθρέφτης της ψυχής μας.

Της Αλεξίας Βλάρα, 8/3/2025