Ο Γιάννης Ρίτσος έχει πει ότι «η μουσική του, οικεία, φιλική, μάς κερδίζει απ’ το πρώτο της άκουσμα, χάρη σ’ ένα πλατύτατο κοινωνικό συναίσθημα που περιλαμβάνει και το δικό μας».
Χαρακτηριστικά τα λόγια και του Μίκη Θεοδωράκη: «Ο Λοΐζος δεν κατασκεύαζε. Και αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε. Γεννούσε. Κι αυτό, γιατί έτσι το ένιωθε…» Όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Μάνου, είπε ο Μίκης: «Για μένα προσωπικά ήταν πιο πολύ από αδελφός, φίλος, συνάδελφος. Ήταν η περηφάνια μου. Γιατί μπόρεσε μ’ ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο κι ένα τραγούδι, να πάει μια πήχη πιο πέρα τον ορίζοντα.»
Ο Μάνος Λοΐζος μπορεί να πέθανε νεότατος, πριν συμπληρώσει τα 45 του χρόνια αλλά το έργο που μας άφησε είναι βαρυσήμαντο. Μοιάζει άλλοτε ατσάλι κι άλλοτε βαμβάκι και μέχρι σήμερα, μένει ζωντανό όπως και ο δημιουργός του. |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου