"Η μελωδία της οργής" της Φωτεινής Σκανδαλή

 Στη Σίφνο του 1930, στο αρχοντικό του Μενέλαου Γεροντάκη μπαίνει νύφη η Βέργα. Μια φτωχή, άξεστη κοπέλα, αλλά μεγαλομανής και πονηρή. Σύντομα ο κακός της χαρακτήρας θα φανεί, και τα τρία της παιδιά θα είναι εκείνα που θα υποφέρουν περισσότερο από την τρέλα της. Στην Αθήνα του 1958, μετά τον πόλεμο, ο Βύρωνας Μανέτας και η οικογένειά του στήνουν με κόπο τη ζωή τους και όλα φαίνονται να έχουν πάρει τον δρόμο τους. Η μοίρα, όμως, θα φέρει τις δύο οικογένειες κοντά και τα παιδιά τους θα παντρευτούν. Μέσα από τα κρίματα και τις αμαρτίες αυτής της ένωσης, θα γεννηθεί ένα αγόρι. Ένα παιδί που θα έρθει βίαια στη ζωή και βίαια θα ζήσει. Ένας άντρας που καθώς θα μεγαλώνει θα σπέρνει γύρω του την καταστροφή. Θα πατήσει πάνω στις ψυχές των ανθρώπων, θα ρουφήξει τις ζωές τους, για να ζήσει εκείνος.


Όταν με συναντήσεις, μη με πλησιάσεις. Φύγε μακριά. Τρέξε για να σώσεις το μυαλό σου, τη ζωή σου την ίδια. Την αγγελική ψυχή σου. Είμαι ο νάρκισσος!

Η Φωτεινή Σκανδαλή γεννήθηκε στο Αγρίνιο και πέρασε τα παιδικά της χρόνια σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα, και εργάζεται εδώ και αρκετά χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση ως καθηγήτρια γαλλικών. Έχοντας πάντα στην καρδιά της την αγάπη για το γράψιμο, μοιράζεται τις σκέψεις της με τους αναγνώστεςκαι αρθρογραφεί στα έντυπα Ο Δρυμώνας της Αιτωλοακαρνανίας, Ο Παλμός της Γλυφάδας και Hellenic Voice του Σικάγο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".