Είδαμε και προτείνουμε: Περιμένοντας τον Γκοντό

 

Από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο θέατρο, το τοπίο μιας δυστοπίας και ολοκληρωτικής καταστροφής σε καθηλώνει. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Βασίλη Παπατσαρούχα, γεμάτα σκόνη και συντρίμμια, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε προϊδεάζει για κάτι μαγικό και ατμοσφαιρικό. Ο θεατής αισθάνεται πως εισέρχεται σε έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στη φθορά και την αναγέννηση, σε μια κατάσταση όπου η έννοια του χρόνου διαλύεται και η ανθρώπινη ύπαρξη μοιάζει παγιδευμένη σε έναν κύκλο αναμονής και ελπίδας.  

Η εικόνα των ηρώων, διαβρωμένων από τον χρόνο και τη μοναξιά, μοιάζει με μια προειδοποίηση για το τέλος της ανθρωπότητας ή μια δυστοπική ασφυξία. Οι φιγούρες τους, σχεδόν αβοήθητες, παραπαίουν μέσα σε έναν χώρο που θυμίζει ερείπια ενός πολιτισμού. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, με τη σκηνοθετική του μαεστρία, μας τοποθετεί σε αυτό το τοπίο με χειρουργική ακρίβεια. Αναδεικνύει την αιώνια λούπα της αναμονής και της ακινησίας που χαρακτηρίζει τους ήρωες του Μπέκετ, αφήνοντας παράλληλα χώρο για την προσωπική ερμηνεία του κάθε θεατή.  

Οι ερμηνείες ήταν εξίσου συγκλονιστικές, με τους Πάνο Παπαδόπουλο και Τάσο Ροδοβίτη να ξεχωρίζουν στο πρωταγωνιστικό δίδυμο. Ο Παπαδόπουλος αποδίδει έναν Βλαδίμηρο γεμάτο σαρκασμό, φαινομενική ψυχραιμία και μια βαθιά υπαρξιακή απελπισία που γίνεται σταδιακά εμφανής. Από την άλλη, ο Ροδοβίτης, στον ρόλο του Εστραγκόν, φωτίζει την ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση και παρηγοριά μέσα από την τραγική του αφέλεια και την ευάλωτη παρουσία του. Μαζί, οι δύο τους δημιουργούν μια σχέση αλληλοεξάρτησης και συντροφικότητας, που είναι συγκινητική, χιουμοριστική και συχνά βαθιά σπαρακτική.  

Στους δευτερεύοντες ρόλους, ο Γιάννης Βαρβαρέσος στον απαιτητικό μονόλογο του Λάκυ απογειώνει τη σκηνή, καταφέρνοντας να αποδώσει με ακρίβεια και δύναμη έναν καταιγισμό λέξεων που κρύβει μέσα του φιλοσοφία, απόγνωση και οργή. Ο Γιάννης Σαμψαλάκης, ως ο δεσποτικός Πότζο, φέρνει στη σκηνή μια έντονη παρουσία εξουσίας και αλαζονείας, αναδεικνύοντας την ταξική και υπαρξιακή διάσταση του έργου.  

Η σκηνοθετική ματιά του Μοσχόπουλου καταφέρνει να συνδέσει την έντονη θεατρικότητα του κειμένου με μια σύγχρονη οπτική, κάνοντας το έργο του Μπέκετ να αντηχεί ακόμα πιο δυνατά στις μέρες μας. Το έργο αποκτά μια διαχρονικότητα που ταυτόχρονα μοιάζει απολύτως επίκαιρη, καθώς μας προκαλεί να στοχαστούμε πάνω στην έννοια της αναμονής, της πίστης, της ανθρώπινης σύνδεσης και, τελικά, της ίδιας της ζωής.  

Το Περιμένοντας τον Γκοντό δεν είναι απλώς μια θεατρική παράσταση, αλλά μια εμπειρία βαθιά συναισθηματική και διανοητική. Μέσα από την ατμοσφαιρική δύναμη των σκηνικών, τις υποβλητικές ερμηνείες και τη στιβαρή σκηνοθεσία, το κοινό βιώνει ένα ταξίδι στις πιο σκοτεινές και ταυτόχρονα τις πιο φωτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.  

Μην χάσετε αυτή την εξαιρετική παράσταση! Είναι ένα αριστούργημα που, μέσα από τη μαγεία του θεάτρου, μας προσφέρει μια βαθιά στοχαστική και συγκινητική εμπειρία, αφήνοντάς μας με ερωτήματα και συναισθήματα που θα μας συντροφεύουν για καιρό.

Της Αλεξίας Βλάρα,10/1/2025