Κλεονίκη Καραχάλιου: "Πιστεύω πως οι άνθρωποι είμαστε υπεύθυνοι για όλες τις μεταμορφώσεις μας, αρκεί να έχουμε πάντα ηρεμία και να είμαστε συνδεδεμένοι με τον πραγματικό μας στόχο".

 

- Ποια ήταν η έμπνευση πίσω από την παράσταση «Κάτι σαν κήπος» και πώς εξελίχθηκε η δημιουργική διαδικασία της ομάδας Artika;

H ιδέα και η σκηνοθεσία είναι της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου και προέκυψε από την επιθυμία να αντλήσουμε το υλικό της παράστασης από τη φύση, που είναι η πρώτη εμπειρία που έχει κάθε παιδί και η γλώσσα που καταλαβαίνει. Παράλληλα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε στοιχεία του κλασικού Ινδικού χορού Βharata Natyam. Αυτό δεν ήταν τυχαίο γιατί στην Ινδική τέχνη και τον χορό η φύση θριαμβεύει και ο άνθρωπος βρίσκει την οργανική του σχέση σε αυτή. Στις πρώτες πρόβες μας δουλέψαμε αρκετούς αυτοσχεδιασμούς και κάποια στιγμή είχαμε την ανάγκη να πάμε όλοι μαζί μια μικρή εκδρομή, και έτσι και έγινε: η πρόβα μεταφέρθηκε έξω στην φύση. Αυτό μας έδωσε περισσότερη έμπνευση για να συνεχίσουμε τη δημιουργική μας διαδικασία.

 

- Πώς αντιδρούν τα πολύ μικρά παιδιά (από 10 μηνών) κατά τη διάρκεια της παράστασης και τι σας έχει συγκινήσει περισσότερο από την αλληλεπίδρασή σας μαζί τους;  

Οι αντιδράσεις είναι αρκετές και διαφορετικές. Μας  προσφέρουν ένα όμορφο και ιδιαίτερο «ηχοτοπίο» θα έλεγα μια μικρή κραυγή, ένα κλάμα, ένα απαλό γέλιο όλα αυτά μας ταξιδεύουν, σ’ ένα ιδιαίτερα όμορφο κόσμο την ώρα της παράστασης. Αυτό που με συγκινεί είναι το βλέμμα τους , που είναι τόσο φωτεινό και θέλει να ανακαλύψει τη ζωή.

- Ο κήπος στην παράσταση μεταμορφώνεται συνεχώς. Ποιο είναι το συμβολικό μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από αυτές τις μεταμορφώσεις;

Η ίδια η ζωή είναι μια μεταμόρφωση, όλα γύρω μας αλλάζουν και εξελίσσονται. Πιστεύω πως οι άνθρωποι είμαστε υπεύθυνοι για όλες τις μεταμορφώσεις μας, αρκεί να έχουμε πάντα ηρεμία και να είμαστε συνδεδεμένοι με τον πραγματικό μας στόχο.

- Πώς συνδυάζετε τον χορό και τη ζωντανή μουσική για να αφηγηθείτε την ιστορία σε τόσο μικρές ηλικίες που δεν καταλαβαίνουν ακόμη λεκτική αφήγηση;

Με βοήθησε πάρα πολύ το σύστημα χορού που έχω σπουδάσει και αναφέρομαι στον ινδικό κλασικό χορό Bharata Natyam, που είναι ένας χορός θεατρικός. Με τις κινήσεις των δαχτύλων, την έκφραση του προσώπου και τα κινητικά μοτίβα του μπορείς να αφηγηθείς ιστορίες χωρίς λεκτική δράση.

- Από την πρώτη παρουσίαση το 2017 έως σήμερα, έχουν υπάρξει αλλαγές ή εξελίξεις στην παράσταση με βάση την εμπειρία σας από το κοινό;

Δεν έχει γίνει κάποια αλλαγή στην παράσταση. Η όποια αλλαγή ή/και εξέλιξη είναι ατομική, καθώς εμείς οι ίδιοι ωριμάζουμε και «μεταμορφωνόμαστε» στο πέρασμα του χρόνου και αποκομίζοντας εμπειρίες. Από το μακρινό 2017 έως και σήμερα, αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά που τελειώνει η παράσταση, είναι ότι «ο κήπος» μας συγκινεί και προσφέρει μια αίσθηση χαράς και ελευθερίας τόσο στο κοινό, όσο και σε μας τους ίδιους.

- Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το εργαστήριο «Σωματοφύλακες» και ποιος είναι ο βασικός του στόχος για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας; - Πώς βοηθάτε τα παιδιά να κατανοήσουν την έννοια των ορίων και να πουν «Όχι» με θετικό και δυναμικό τρόπο;  

Η ιδέα γεννήθηκε από την ανάγκη της ομάδας να βοηθήσει τα παιδιά να μην φοβούνται και να θέτουν τα όρια τους σε αυτόν τον κόσμο. Με την Κατερίνα Αλεξάκη δημιουργήσαμε τους «Σωματοφύλακες», ένα εργαστήριο όπου μέσα από τη δραματοποίηση μιας ιστορίας που θίγει την παραβίαση του προσωπικού χώρου και των ορίων, και το βιωματικό παιχνίδι, εισάγουμε τα παιδιά σε αυτές τις έννοιες και τα βοηθούμε να γνωρίσουν με ποιον τρόπο μπορούν να προστατευτούν.

- Ποιες είναι οι πιο ενδιαφέρουσες ή απρόσμενες αντιδράσεις που έχετε παρατηρήσει από τα παιδιά και τους γονείς κατά τη διάρκεια των εργαστηρίων;

Πάντοτε είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις τις σχέσεις που χτίζονται στον περιορισμένο χώρο και χρόνο του εργαστηρίου, ανάμεσα στα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και εμάς. Αυτό που επιθυμούμε και επιδιώκουμε, είναι αυτές οι σχέσεις να διατηρηθούν και να μεταφερθούν πέρα από τα όρια του εργαστηρίου, στο σπίτι, στην οικογένεια, στην καθημερινή ζωή. Όσο για ένα θετικά απρόσμενο γεγονός… Θυμάμαι την αντίδραση ενός παιδιού. Μόλις είχαμε τελειώσει το εργαστήριο και φώναξε «Τέλεια, τώρα μπορώ να λέω όχι και να μην φοβάμαι!».

- Ως ηθοποιός και χορεύτρια ινδικού χορού, πώς ενσωματώνετε την πολυπολιτισμική σας καλλιτεχνική ταυτότητα στις παραστάσεις και τα εκπαιδευτικά προγράμματα;

Οι γνώσεις που έχω αποκομίσει από τον ινδικό κλασικό χορό και τις σπουδές μου στο θέατρο αποτελούν τα εργαλεία που χρησιμοποιώ για να δημιουργώ και να εκφράζομαι. Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι έχω κάποια πολυπολιτισμική καλλιτεχνική ταυτότητα. Μπορεί να συνυπάρχουν μέσα μου στοιχεία από διαφορετικούς πολιτισμούς, είναι όμως κομμάτια του εαυτού μου και του τρόπου ζωής μου.

- Τι θα θέλατε να αποκομίσουν τα παιδιά και οι γονείς από την επαφή τους με τις παραστάσεις και τα εργαστήρια της ομάδας Artika;

Θα ήθελα, μέσα από τις δράσεις μας, να δώσουμε ερεθίσματα στους ανθρώπους που θα τους συν-κινήσουν και θα τους κάνουν να ονειρεύονται –αλλά και να δημιουργήσουν– έναν καλύτερο κόσμο.

Της Αλεξίας Βλάρα, 2/1/2025