Διαβάσαμε και προτείνουμε: Το Δέντρο στο Νοσοκομείο με τις Μαριονέτες

 

 Ο Παναγιώτης Κουρούπης με το ντεμπούτο του, «Το Δέντρο στο Νοσοκομείο με τις Μαριονέτες», παραδίδει ένα μυθιστόρημα που εντυπωσιάζει με την αισθητική του, την αφηγηματική του δύναμη και τη φιλοσοφική του διάσταση. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό έργο που κινείται στα όρια του μαγικού ρεαλισμού και της φιλοσοφικής παραβολής, ένα ταξίδι μέσα στις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, αλλά και στο φως της δημιουργικότητας και της τέχνης.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα γκρίζο, απρόσωπο τοπίο του Βορρά και ακολουθεί την πορεία ενός παράξενου παιδιού που κρύβει έναν κήπο γεμάτο τραγούδια μέσα του. Η συνάντησή του με μια μαριονέτα γίνεται το εφαλτήριο για να εξερευνήσει έναν κόσμο γεμάτο μαγεία, δημιουργία και πόνο. Η Βενετία, με το ιστορικό της Γκέτο, γίνεται το σκηνικό για μια υπαρξιακή και καλλιτεχνική μεταμόρφωση του ήρωα, ενώ η αφήγηση αγγίζει σημαντικά ζητήματα, όπως ο πόλεμος, η βία, ο διωγμός και η ανθρώπινη δημιουργικότητα.

Το έργο, βαθιά ριζωμένο στην παράδοση του μυθιστορήματος μαθητείας, διαμορφώνει μια διττή πορεία: αφενός την εσωτερική εξέλιξη του ήρωα και αφετέρου τη σύγκρουσή του με τον σκληρό κόσμο. Ο πρωταγωνιστής, εσωστρεφής και ιδιαίτερα ευφυής, αναζητά τη θέση του σ' έναν κόσμο που συχνά φαντάζει εχθρικός και ακατανόητος.

Η αφηγηματική δομή του Κουρούπη είναι πυκνή, αλλά συγχρόνως ανάλαφρη στη ροή της. Παρά τις λεπτομερείς περιγραφές, οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε φλυαρία, ο συγγραφέας επιτυγχάνει να κρατήσει τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Το ύφος του έργου παραπέμπει σε κλασικά ευρωπαϊκά μυθιστορήματα, θυμίζοντας τους κορυφαίους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, όπως τον Χέρμαν Έσσε ή τον Τόμας Μαν.

Η γλώσσα του είναι στιλιζαρισμένη, ποιητική και γεμάτη εσωτερική ένταση. Κάθε πρόταση μοιάζει να είναι φτιαγμένη με προσοχή, προσφέροντας την αίσθηση ότι διαβάζουμε ένα λογοτεχνικό πεζοποίημα. Αυτή η ποιητικότητα είναι διάχυτη σε όλο το κείμενο, δημιουργώντας ένα έργο που ξεχωρίζει για την αισθητική του αξία.

Ο πρωταγωνιστής είναι ένα πολυδιάστατο και παράξενο ον. Το ψηλό του ανάστημα, το οποίο παρομοιάζεται με δέντρο, αποτελεί έναν ισχυρό συμβολισμό για την ανθεκτικότητα, την ανάπτυξη και τη σύνδεση με τη φύση. Ο κήπος που κρύβει μέσα του είναι μια μεταφορά για τη δημιουργική του φύση, ενώ η σχέση του με τις μαριονέτες αποκαλύπτει την ευαισθησία του και την ικανότητά του να βλέπει την ψυχή σε ό,τι άλλοι θεωρούν άψυχο.

Οι μαριονέτες λειτουργούν ως πολυσήμαντο σύμβολο: εκπροσωπούν την ανθρώπινη κατάσταση, τη διαχείριση της ελευθερίας, αλλά και την ίδια την τέχνη. Μέσα από τη φροντίδα των ξύλινων σωμάτων στο "Νοσοκομείο για Μαριονέτες", ο ήρωας φροντίζει ταυτόχρονα και τις πληγές της δικής του ψυχής.

Ο Κουρούπης παίζει δεξιοτεχνικά με τα όρια του μαγικού ρεαλισμού. Οι εικόνες του είναι γεμάτες μαγεία, όπως το δέντρο που φυτρώνει μέσα στο γκέτο της Βενετίας ή το μαύρο μαντολίνο του Στραντιβάρι. Αυτές οι λεπτομέρειες δημιουργούν μια παράξενη και μαγευτική ατμόσφαιρα, που προσφέρει στον αναγνώστη την αίσθηση της απόδρασης από την καθημερινότητα.

Η Βενετία δεν είναι απλώς ένας τόπος στο μυθιστόρημα, αλλά ένας ζωντανός χαρακτήρας. Οι περιγραφές της πόλης είναι γεμάτες νοσταλγία και μελαγχολία, ενώ το Γκέτο, με την ιστορική του βαρύτητα, γίνεται ο καμβάς για την ανθρώπινη τραγωδία και την ελπίδα.

Σε βαθύτερο επίπεδο, το έργο αγγίζει φιλοσοφικά θέματα, όπως η ανθρώπινη κατάσταση, η δύναμη της δημιουργίας και η αναζήτηση του νοήματος. Ο συγγραφέας αναδεικνύει τον πρωταγωνιστή ως σύμβολο του καλλιτέχνη, του ανθρώπου που φέρει το βάρος του κόσμου, αλλά παραμένει πιστός στην ευαισθησία και το όραμά του.

«Το Δέντρο στο Νοσοκομείο με τις Μαριονέτες» είναι ένα συναρπαστικό και πολυεπίπεδο μυθιστόρημα, που συνδυάζει την αισθητική ομορφιά, τη βαθιά αφήγηση και τη φιλοσοφική εμβάθυνση. Ο Παναγιώτης Κουρούπης, παρά την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία, αποδεικνύει μια εντυπωσιακή ωριμότητα και μια μοναδική φωνή.

Αυτό το έργο δεν είναι μόνο ένα λογοτεχνικό κόσμημα, αλλά και μια υπενθύμιση της δύναμης της τέχνης να αναμορφώνει τον κόσμο. Είναι μια αναγνωστική εμπειρία που δεν πρέπει να χάσει κανείς.

Της Αλεξίας Βλάρα, 14/1/2025