Εκδόσεις Παπαζήση | Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ | SOREN KIERKEGAARD

 

SÖREN KIERKEGAARD Η επανάληψη Η επανάληψη - Ο κύκλος της επανάληψης - Επαναλαμβάνοντας την επανάληψη ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ Πρόλογος-Μετάφραση-Σχόλια: Σοφία Σκοπετέα ΣΕΙΡΑ: δια-ΛΟΓΟΣ-Φιλοσοφική Βιβλιοθήκη-Πηγές - 109   Όταν οι Ελεάτες απέρριπταν την κίνηση, προέβη, καθώς γνωρίζουν οι πάντες, σε αντεπίθεση ο Διογένης· προέβη πράγματι· διότι δεν είπε λέξη· αλλά εβάδισε απλώς ολίγα βήματα μπρος και πίσω, θεωρώντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο τους είχε αντικρούσει επαρκώς. Αφού για διάστημα αρκετό με είχε απασχολήσει, ευκαιριακά τουλάχιστο, το πρόβλημα αν μια επανάληψη είναι δυνατή και τι νόημα έχει, αν κάτι κερδίζει ή χάνει επαναλαμβανόμενο, μου πέρασε ξαφνικά από το μυαλό: και δεν φεύγεις στο Βερολίνο, εκεί μια φορά έχεις ξαναβρεθεί παλιότερα, να διαπιστώσεις τώρα αν μια επανάληψη είναι δυνατή και τι σημαίνει. Σπίτι μου είχα παραλύσει σχεδόν μ’ αυτό το πρόβλημα. Ό,τι και να πούνε σχετικώς, πρόκειται να παίξει λίαν σημαντικό ρόλο μέσα στη νεώτερη φιλοσοφία· διότι επανάληψη είναι μια έκφραση αποφασιστική για ό,τι ήταν η «ανάμνηση» στους Έλληνες. Όπως λοιπόν εδίδασκαν εκείνοι πως κάθε γνώση είναι μια ανάμνηση, παρόμοια και η νέα φιλοσοφία θα διδάξει πως είναι μια επανάληψη ολόκληρη η ζωή. Ο μοναδικός νεώτερος φιλόσοφος που είχε κάποια διαίσθηση του πράγματος είναι ο Λάιμπνιτς. Επανάληψη και ανάμνηση είναι η ίδια κίνηση, μοναχά κατά τις αντίστροφες κατευθύνσεις· γιατί ό,τι θυμόμαστε, υπήρξε, επαναλαμβάνεται προς τα πίσω· ενώ, αντίθετα, την καθαυτό επανάληψη την αναθυμόμαστε προς τα μπροστά. Γι’ αυτό το λόγο, η επανάληψη, αν είναι δυνατή, κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, ενώ η ανάμνηση τον κάνει δυστυχή, με την προϋπόθεση δηλαδή ότι δίνει στον εαυτό του τον καιρό να ζήσει, και δεν κοιτάζει ευθύς από τη γέννα του να επινοήσει καμιά πρόφαση να ξεγλιστρήσει και πάλι έξω από τη ζωή, π.χ. πως κάτι έχει ξεχάσει. SÖREN KIERKEGAARD ISBN 978-960-02-4350-5, Σχήμα 14x21, Σελίδες 720, Βάρος(g) 911, Τιμή €42,00 (δεν συμπερ. 6% ΦΠΑ), Έκδοση Αθήνα 2024   O συγγραφέας O Sören Kierkegaard (5 Μαΐου 1813 - 11 Νοεμβρίου 1855), γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης, ωστόσο στην συνέχεια έστρεψε το ενδιαφέρον του στην λογοτεχνία και στην φιλοσοφία, υποβάλλοντας τελικά –εν είδει διδακτορικής διατριβής– την μελέτη του Η έννοια της ειρωνείας με συνεχείς αναφορές στον Σωκράτη (1841)· στην μελέτη του αυτή ασκεί κριτική στον Σωκράτη, ενώ στο μεταγενέστερο έργο του το Είτε – Είτε (1843), ασκεί κριτική στον Hegel. Το ίδιο έτος, το 1843, εκδίδει τα έργα του Φόβος και τρόμος και Επανάληψη· αυτή η πρώτη συγγραφική του περίοδος ολοκληρώνεται με τα έργα: Φιλοσοφικά ψιχία (1844), Η έννοια της αγωνίας (1844) και Στάδια της οδού της ζωής (1845). Η δεύτερη συγγραφική του περίοδος (1846-1853) εστιάσθηκε –κυρίως– στην κριτική του εναντίον του «χριστιανικού κόσμου», δηλαδή της Εκκλησίας της Δανίας, ως παράγοντα διαμεσολάβησης προκειμένου να επιτευχθεί η παρουσία του χριστιανισμού μέσα στην κοινωνία· σύμφωνα με τον Δανό φιλόσοφο, η διαμεσολάβηση αυτή, υπό τον έλεγχο μάλιστα του Κράτους, έχει ως αποτέλεσμα την διαστρέβλωση της χριστιανικής πίστης· παράλληλα, κατά την γνώμη του ιδίου, η σύγχρονή του εποχή παράγει τον «όχλο», ο οποίος απειλεί την μοναδικότητα του καθενός ατόμου (: Δύο εποχές: Μία λογοτεχνική ανασκόπηση [1846], Έργα αγάπης [1847], Χριστιανική πραγματεία [1848]). Τέλος, την ίδια περίοδο δημοσιεύει το έργο του Ασθένεια προς θάνατον (1849), στο οποίο κεντρική είναι η παρουσία της θεματικής της απελπισίας· με το έργο του αυτό –το οποίο υπέγραψε με ένα από τα πολλά του ψευδώνυμα, με το ψευδώνυμο Anti- Climacus– ολοκλήρωσε την φιλοσοφική του προβληματική, η οποία και τον κατέστησε θεμελιωτή των φιλοσοφιών της ύπαρξης κατά τον 20ό αιώνα.