Αθηνά Μουστάκα: "Το κείμενο είναι τόσο ανθρώπινο και συναντιέται με μια αλήθεια που είναι δύσκολο να μη ταυτιστείς".

 

1.      Τι σας κίνησε το ενδιαφέρον στο σενάριο του «Μπα-Μπαμπά» και ποιο είναι το κύριο μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους θεατές;

Καταρχάς όταν μου προτάθηκε ήδη είχα κλείσει να είμαι σε μια άλλη δουλειά που εξίσου με ενδιέφερε πολύ. Επειδή όμως μέσα στην χρονιά που μας πέρασε η καρδιά μου σκίρτησε με την Απλή Μετάβαση και τη μουσική του Θέμη σκέφτηκα πως είναι μια μεγάλη ευκαιρία που μου δίνεται και πως έπρεπε να την πάρω. Ευτυχώς στη δουλειά που ήμουν ο σκηνοθέτης ο οποίος τυχαίνει να είναι και φίλος μου με παρότρυνε να το σκεφτώ χωρίς ενοχές, αφήνοντάς με να δω τι θέλω περισσότερο τη δεδομένη στιγμή. Εγκαίρως λοιπόν αποφάσισα πως έπρεπε να ακολουθήσω το μιούζικαλ της Φωτεινής. Γιατί πέρα από το Θέμη και το κομμάτι της μουσικής που αγαπάω απεριόριστα πιστεύω πολύ στη γραφή της και πάντα ονειρευόμουν να παίξω σε ένα έργο της.

 Η Φωτεινή είναι ένα πλάσμα όπως λέει και το όνομα της πολύ φωτεινό, με ένα χάρισμα γραφής οπότε αισθάνομαι πολύ χαρούμενη που είμαι κομμάτι της δουλειάς αυτής. Επίσης η συνεργασία μου με το Γιάννη για δεύτερη φορά με έκανε να αισθανθώ οικογένεια, ολοκλήρωσε πολύ αυτό το όραμα. Και πιστεύω ότι αυτή η σύνδεση είναι κάτι που βγαίνει και στην παράσταση, η έννοια της ομάδας. Το έργο είναι ένα πολυμορφικό έργο, θα έλεγα, με την έννοια ότι πέρα από το κεντρικό θέμα ενός νάρκισσου πατέρα που όλα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό του, ξετυλίγονται και άλλα θέματα υπαρξιακά, κοινωνικά, σχεσιακά. Πιστεύω πως το κοινό μπορεί να ταυτιστεί σε κάθε περίπτωση με αυτόν τον κόσμο, σε κάποιον χαρακτήρα του έργου θα βρει τον εαυτό του.  

Μια μητέρα που πασχίζει για όλους, μια κόρη που παλεύει με τα τραύματα των γονιών της, ένας γιος προέκταση του πατέρα του, ένας δεύτερος γιος που προσπαθεί να ξεφύγει από τον εαυτό του με ουσίες, μια νύφη και ένας φίλος της οικογένειας που κουβαλούν τις δικές τους ιστορίες και με έναν τρόπο λειτουργούν εξισορροπητικά ως μέλη της οικογένειας και φυσικά έναν πατέρα που ασχέτως την κακή του πλευρά προσπαθεί να δείξει την αγάπη του.

2.      Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στον ρόλο σας και πώς προσεγγίσατε την κωμικοτραγική πλευρά της οικογενειακής δυναμικής;

Με σιγουριά το τραγούδι μου. Κάθε χαρακτήρας έχει το τραγούδι του σε κάποια στιγμή του έργου. Όταν η Φωτεινή έγραφε τα τραγούδια, το δικό μου ήταν από τα πρώτα κι όταν μου το έβαλε εντυπωσιάστηκα και ήμουν σίγουρη ότι θέλω να το κάνω. Είναι η στιγμή του ρόλου που αφηγείται την κρίση πανικού που παθαίνει στο γάμο της για όλα τα επακόλουθα της καινούργιας ζωής της. Είναι ένα τραγούδι χιουμοριστικό και ταυτόχρονα βαθιά υπαρξιακό και γι’ αυτό το λόγο συγκινητικό.  Στο έργο υπάρχουν πολλές «ακατάλληλες» λέξεις που όμως είναι πολύ καθημερινές και αποτυπώνουν την αλήθεια της εποχής.

3.      Ο χαρακτήρας του «φταίχτη πατέρα» έχει σατιρικά και τραγικά στοιχεία. Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς την ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και την σοβαρότητα της υπόθεσης;

Όπως κάθετι έχει δυο πλευρές έτσι κι εδώ υπάρχει αυτή η αντίθεση. Άλλωστε ο κόσμος υπάρχει με τα αντίθετά του. Η σοβαρότητα της κατάστασης δημιουργεί και την αστειότητα του πράγματος . Όταν  ένας νάρκισσος έχει ανάγκη να τον αγαπήσουν οδηγείται σε υπερβολές που προκαλούν πολλές φορές γέλιο. Έτσι λοιπόν όταν ο πατέρας αποφασίζει να στήσει ολόκληρη εικονική κηδεία και να φωνάξει τα παιδιά του αναγκάζοντας τα να του γράψουν τον επικήδειο του για να δει τι γνώμη έχουν για εκείνον οδηγείται το πράγμα σε μια υπερβολή που προκαλεί.

4.      Πιστεύετε ότι οι θεατές αναγνωρίζουν κομμάτια του εαυτού τους σε αυτή την κωμωδία; Έχετε κάποια ιδιαίτερη αντίδραση κοινού που σας έκανε εντύπωση;

Ναι όπως ανέφερα και ποιο πάνω είναι αδύνατον το κοινό να μη ταυτιστεί με κάποιον χαρακτήρα. Σε ότι αφορά το δικό μου ρόλο την ώρα που λέω το τραγούδι μου υπάρχουν πολλές αντιδράσεις  που συμφωνούν σαν να συμπάσχουν. Το κείμενο είναι τόσο ανθρώπινο και συναντιέται με μια αλήθεια που είναι δύσκολο να μη ταυτιστείς. 

5.      Πώς βλέπετε την εξέλιξη του θεάτρου στην Ελλάδα, ιδιαίτερα με τις νέες προκλήσεις και τις κοινωνικές αλλαγές που αντιμετωπίζουμε;

Πιστεύω σε ένα θέατρο που αφουγκράζεται την πραγματικότητα και τη ζωή. Πιστεύω σε ένα θέατρο που συμπεριλαμβάνει στη σκηνή, αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω. Ή σε ένα θέατρο που θέλει να λειτουργήσει σαν ένας κόσμος πιο φωτεινός από αυτόν εκεί έξω. Για να μην ξεχνάμε κιόλας ότι υπάρχει. Υπάρχουν σπουδαίοι νέοι και νέες δραματουργοί, που ζουν γράφουν και κάνουν θέατρο. Αυτό το Θέατρο που το εμπνέει η ζωή. Και η Φωτεινή εδώ στο δικό μας έργο αυτό κάνει. Γράφει ένα έργο που είναι πολύ σημερινό. Εδώ παίζεται. Εδώ που γράφτηκε. Στο εδώ και στο τώρα. Αλλά βλέπω γενικά και δουλειές που έχουν μια μορφή αντίστασης. Βλέπω θέατρο που αντιστέκεται. Τολμηρό, αθυρόστομο, αποκαλυπτικό. Στη σκηνή ανεβαίνουν ιστορίες για την έμφυλη βία, για τη συγκάλυψη, ιστορίες queer, έργα που φωτίζονται αλλιώς και παίζουν στη σκηνή ολοένα και περισσότερες ταυτότητες παραδοσιακά αποκλεισμένες. Δεν ξέρω αν είναι όλο το θέατρο έτσι. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν και πιο συντηρητικά πράγματα εκεί. Εγώ δεν κοιτάζω προς τα εκεί. Εγώ κοιτάζω προς ένα θέατρο που δεν είναι αποκομμένο από την πραγματικότητα. Κοιτάζω προς ένα θέατρο που είναι αναπόσπαστο μέρος της πραγματικότητας. Και βλέπω εξέλιξη. Όπως και στη ζωή. Με βραδύτητα.

6. Το θέατρο δρόμου, στο οποίο συμμετέχετε μέσω της ομάδας SUI GENERIS, είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος έκφρασης. Τι σας έχει διδάξει αυτή η εμπειρία για την αμεσότητα με το κοινό;

Το θέατρο δρόμου και η ομάδα γενικότερα ήταν ένα μεγάλο σχολείο της θεατρικής μου πορείας ως τώρα. Κοινό και συμπαίχτες είναι μια ομαδική υπόθεση. Ο ένας εξαρτάται από το βλέμμα του άλλου και το δόσιμο. Έτσι χτίζεται η αλήθεια και το κοινό την αναγνωρίζει . Καθετί πέρα από αυτό είναι μακριά του και το πετάει. Όσο πιο κοντά είσαι στην αλήθεια τόσο πιο μεγάλη σύνδεση υπάρχει. Αυτό μου δίδαξε η ομάδα. Και αυτό που μου δίδαξε αυτή η ομάδα το κουβαλάω σε κάθε δουλειά. Παντού αναζητώ την ομάδα. Και αν δεν υπάρχει τη φτιάχνω μέσα μου για να αντέξω. Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά. Ακόμα και αν κάνεις μονόλογο θέλει ομάδα. Αυτή η ομάδα μου έμαθε να είμαι συλλογική. Και να μην υποτιμώ τίποτα. Να μην κοιτάζω από κάτω προς τα πάνω, ούτε από πάνω προς τα κάτω. Αυτή η ομάδα με έμαθα να πιστεύω στις ομάδες. Και για αυτό τρέχω, τις ψάχνω και πέφτω συνήθως κατά πάνω τους.

7. Τι θεωρείτε ότι λείπει ή πρέπει να ενισχυθεί στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο;

Σίγουρα να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να ανθίσουν περισσότερα νέα κείμενα. Νομίζω ότι υπάρχουν πολύ δυνατές πένες εκεί έξω φτάνει να τις στηρίξουν οι παραγωγοί και να το πιστέψουν. Είναι πλέον πολύ συνηθισμένο να αναπαράγονται συνεχώς παλιά κείμενα σε κάθε λογής ανέβασμα. Το κοινό πιστεύω έχει ανάγκη από κάτι φρέσκο που να του δείχνει την εποχή που ζει. Κι αυτό το έχει πετύχει πιστεύω η Φωτεινή. Μιλάει πολύ για το σήμερα, το εδώ και τώρα και είναι πολύ σπουδαίο. Αλλά οι δημιουργοί χρειάζονται στήριξη. Και από το κράτος που όπως πάντα απουσιάζει και υποτιμά το θέατρο και την Τέχνη. Έτσι και το θέατρο δεν θα είναι είδος πολυτελείας και θα ξαναγίνει προσιτό στον κόσμο. Το έδειξε ο κόσμος. Στήριξε το θέατρο σε πολύ δύσκολες περιόδους. Αυτό που λείπει από το θέατρο, είναι η πίστη στις νέες ιδέες, ο χώρος στους νέους ανθρώπους, που θα δημιουργήσουν ένα θέατρο ακόμα πιο ανοιχτόμυαλο.

8. Έχετε σκηνοθετήσει και συμμετάσχει σε διάφορες παραστάσεις. Ποια είναι η αγαπημένη σας καλλιτεχνική εμπειρία ως τώρα και γιατί;

Φυσικά και έχω αγαπήσει ρόλους , σκηνοθεσίες και παραστάσεις αλλά όχι όπως

το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2». Ήταν μια σπουδαία στιγμή της καλλιτεχνικής μου πορείας που δύσκολα μπορεί κάτι να τη ξεπεράσει. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη, όλα ήταν ευθυγραμμισμένα. Το χαρακτηρίζω κάπως ως ευχή και κατάρα που η πρώτη μου δουλειά είχε τέτοια μεγάλη απήχηση. Αυτή η παράσταση με καθόρισε ως καλλιτέχνη αλλά αναπόφευκτα και ως άνθρωπο. Μέσα μου τη κουβαλάω ως φυλαχτό, και εύχομαι από καρδιάς κάποτε να την ξεπεράσει μια άλλη, αλλά κι αν αυτό δεν συμβεί ήδη νιώθω απέραντα ευλογημένη που το έζησα. Όταν γυρίζω εκεί πίσω, σε αυτή τη δουλειά, μόνο χαμογελάω ή κλαίω επειδή ακόμα καμιά φορά η καρδιά μου δεν μπορεί να αντέξει αυτό το τόσο μεγάλο που έζησα. Όλη αυτή τη θεατρική εμπειρία.

9. Τι είναι αυτό που σας εμπνέει να συνεχίζετε στο θέατρο, είτε ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτιδα, παρά τις δυσκολίες του επαγγέλματος;

Η αγάπη που έχω γι’ αυτό, όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ και γίνονται οικογένεια. Η αίσθηση της σιγουριάς για κάτι που είμαι απολύτως συνειδητοποιημένη πως θέλω να κάνω. Η στιγμή της σκηνής όταν απελευθερωμένος πια ο εαυτός μου ζει άλλες ζωές μα πάλι είμαι εγώ, η φαντασιακή πραγματικότητα που τόσο την πιστεύεις και σε παίρνει από τις έννοιες σου, αυτό το εδώ και το τώρα, οι γρήγοροι διάλογοι στις κουίντες, οι συζητήσεις και οι πλάκες στα καμαρίνια τόσο σωτήριες κυρίως εκείνες τις μέρες που χάνεις κάπως το νόημα, ακόμα και οι αγωνίες, οι διαφωνίες, οι συγκρούσεις μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό αυτό που λειτουργεί ακόμα κι αυτές, η προσμονή για την επομένη δουλειά, η χαρά όταν κάτι λειτουργεί, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δουλεύουν πίσω από τη σκηνή και που χωρίς αυτούς δε θα γινόταν τίποτα, οι φιλίες, οι έρωτες, οι αγάπες που γεννιούνται όλα αυτά είναι κάτι που με εμπνέουν και θα αξίζουν το κόπο.

10. Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας καλλιτεχνικά τα επόμενα χρόνια; Υπάρχει κάποια νέα καλλιτεχνική κατεύθυνση που σας ενδιαφέρει να εξερευνήσετε;

Θέλω να κάνω ότι σχετίζεται με την υποκριτική, το τραγούδι και το χορό.  Θέλω να κάνω τηλεόραση, να τριφτώ σε αυτές τις συνθήκες που περιγράφουν οι συνάδελφοι που το κάνουν, γιατί πλέον είναι η νέα πραγματικότητα και το θεωρώ αναγκαίο και από οικονομικής πλευράς αλλά και ως εκπαίδευση την οποία δυστυχώς δεν την παίρνουμε από τις σχολές, να κάνω κινηματογράφο και σίγουρα να ασχοληθώ πιο εντατικά με το τραγούδι, να ξανακάνω live εμφανίσεις σε ένα μουσικό σχήμα γιατί το τραγούδι είναι κάτι που αγαπάω εξίσου. Να συνεχίσω να κάνω εκφωνήσεις και μεταγλωττίσεις. Και φυσικά να συνεχίσω να κάνω θέατρο γιατί είναι η πηγή της δύναμης μου.

Της Αλεξίας Βλάρα, 6/11/2024