Μιχάλης Κουμπιός

Ο Μιχάλης Κουμπιός μιλάει στο all4fun

Ο Μιχάλης Κουμπιός μιλάει στο all4fun για τον καινούριο του δίσκο: "Αλμύρα", την αγάπη του για την μουσική και για διάφορα ακόμα...

 

"Για μένα η Μουσική είναι μία και χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Στη μουσική που μεταδίδει αισθητικά μηνύματα που σε προάγουν και στη μουσική που στοχεύει στα χαμηλότερα των ενστίκτων. Σε όλες τις φόρμες και τις περιόδους  συναντάμε και τις δύο κατηγορίες."

 

 

Mε τι είδους μουσική  ασχολείστε;

 

Αποφεύγω  αυτή τη σύμβαση για τη μουσική μου. Αυτό ας το κάνουν άλλοι που τους απασχολούν τα είδη, οι «ταμπέλες». Όσοι ασχολούνται με το να περιγράφουν τη μουσική και να την ταξινομούν.

Θα έλεγα πάντως, ότι κάνω σύγχρονη μελωδική μουσική,  που περιέχει τα βιώματα τις σπουδές μου και φυσικά τις εμμονές μου. Αντιλαμβάνομαι  την ανάγκη των περισσότερων ανθρώπων να θέλουν να εντάξουν έναν συνθέτη κάτω από μια ετικέτα , σε μια κατηγορία. Είναι η ίδια ανάγκη που τους κάνει να θέλουν να ξέρουν σε ποια ποδοσφαιρική  ομάδα ή  σε ποιο πολιτικό κόμμα ανήκει ο γείτονας τους.

 

Για μένα η Μουσική είναι μία και χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Στη μουσική που μεταδίδει αισθητικά μηνύματα που σε προάγουν και στη μουσική που στοχεύει στα χαμηλότερα των ενστίκτων. Σε όλες τις φόρμες και τις περιόδους  συναντάμε και τις δύο κατηγορίες.

 

Ο νέος δίσκος, «Αλμύρα», τι περιλαμβάνει ;

 

Δεκατρία οργανικά με επίκεντρο πάντα μια μελωδική, λυρική και ερωτική διάθεση που μου γεννά η σχέση μου με την θάλασσα που είναι το βασικό στοιχείο αυτού του άλμπουμ και δυο τραγούδια με τον Βασίλη Λέκκα.

 

Η συμμετοχή του Βασίλη Λέκκα σε αυτόν τον δίσκο, σας κάνει να νιώθετε περισσότερη ευθύνη;

 

Ευθύνη γιατί; Τον Βασίλη των γνωρίζω πολλά χρόνια. Είμαι κοντά του από  τις 2 Απριλίου του 1980, τότε που πρωτοτραγούδησε υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Εκτιμώ  την δισκογραφία του και θεωρώ ότι πρόσθεσα σε αυτήν κάποιες ψηφίδες όπου νομίζω συνυπάρχει το παρελθόν με κάποιες ευρηματικές  σύγχρονες ιδέες.

 

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

 

Αυτή την ώρα είναι περισσότερο όνειρα και λιγότερο σχέδια. Η αλήθεια είναι ότι η εποχή μας δεν δίνει ευκαιρίες για νέες εκδόσεις. Σε κάθε περίπτωση φιλοδοξώ να κοινοποιήσω αρκετές ώρες ηχογραφημένης μουσικής μου στο άμεσο μέλλον. Μια μουσική που να μην θυσιάζεται στο βωμό της ‘‘ σώνει και καλά’’ αποδοχής. Θέλω απλά να κυκλοφορήσω τη μουσική μου χωρίς εκπτώσεις και με καμία αγωνία αναγνώρισης.

 

Ποια είναι τα αγαπημένα σας ακούσματα και  οι αγαπημένοι καλλιτέχνες είτε από το εξωτερικό είτε από την Ελλάδα;

 

Είναι μυριάδες κι από όλο το φάσμα. Από τον Γιάννη Χρήστου, τον Ιάννη Ξενάκη , τον Νίκο Σκαλκώτα και τον Μάνο Χατζιδάκι ως τον Claude-Achille Debussy και τον Igor Fyodorovich Stravinsky. Κι από τον  Πέτρο Πελοποννήσιο ως τον Johann Sebastian Bach.

 

Από τους  σύγχρονους υπηρέτες της μελωδίας που υπερασπίζονται την μελωδία της υψηλής συγκίνησης είναι επίσης πάρα πολλοί. Από την Ιταλία οι: Ennio Morricone, Nino Rota, NicolaPiovani κ.ά. Από τη Γαλλία οι: Maurice Jarre ,  Hector Zazou,  Sylvain Chauveau,  René Aubry, Yann Tiersen…και φυσικά πολλοί έλληνες ινστρουμενταλίστες όπως οι: Μιχάλης Νικολούδης, Γιώργος Καζαντζής, Σταύρος Λάντσιας… Επίσης μου αρέσουν πολλές μουσικές ιδέες των Brian Eno, Steve Reich, John  Adams και του Βέλγου Wim Mertens.

 

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να επιχειρήσετε μουσικά αλλά ακόμα δεν το έχετε κάνει;

 

Πολλά που απαιτούν παραγγελία. Θέλω να γράψω μουσική για το σινεμά αλλά και για το θέατρο. Να κάνω μουσική για τη Αρχαία Ελληνική τραγωδία, με τους τρόπους βέβαια και τις αναλογίες που ταιριάζουν σ’ αυτά τα μεγαλειώδη κείμενα. Ν’ ακούς δηλαδή τη μουσική και να συμφωνείς. Όπως όταν πας σε έναν Ελληνικό ερειπιώνα και δεν αισθάνεσαι ασυμφωνία ανάμεσα στον χαρακτήρα του τόπου και την αρχιτεκτονική μορφή των μνημείων του.

 

Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας;

 

Αυτήν τη στιγμή στο πλανήτη παρατηρείται μια κοινωνικά άνιση κατανομή (και συσσώρευση) του πλούτου, διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων, περιορισμός βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, καθώς και μια άνευ προηγουμένου εξάντληση των φυσικών πόρων.

 

Οι άνθρωποι οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας. Να μάθουμε να περνάμε καλύτερα , καταναλώνοντας και έχοντας λιγότερα. Έχουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια χάσει το μέτρο. Οφείλουμε να δούμε πραγματικά τη συμβαίνει γύρω μας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτός ο τρόπος ζωής. Ο καθένας από μας να χρειάζεται 59 στρέμματα καλλιεργήσιμης έκτασης για να καλύψει τις διατροφικές του ανάγκες. Η παγκόσμια κατανάλωση φυσικών πόρων αυξήθηκε από 6 δις τόνους το 1900 σε περισσότερους από 49 δις τόνους το 2000 και σήμερα εκτιμάται ότι έχει φτάσει τα 59 δις τόνους  με τις προβλέψεις να κάνουν εκτίμηση ότι το 2050 η παγκόσμια κατανάλωση φυσικών πόρων θα φτάσει τους 140 δις τόνους το χρόνο. Δυστυχώς δεν έχουμε μάθει ακόμα να χρησιμοποιούμε τη γνώση και την επιδεξιότητά μας έτσι ώστε να έχουμε μία ευτυχισμένη ζωή.

 

Η ποιότητα ζωής πρέπει να σταματήσει να μετριέται με τη συνεχή και παράλογη ανανέωση των αγαθών. Συμβολικά τάσσομαι με το ‘‘Ψωμί και ελιές ’’του Χρήστου Θηβαίου, για όλους όμως. Δεν γίνεται από τη μια το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου να βρίσκεται στα χέρια μιας μικρής ελίτ που θα μπορούσε να χωρέσει άνετα σε ένα βαγόνι τρένου κι από την άλλη περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο να ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα και  800 εκατομμύρια άνθρωποι να πηγαίνουν πεινασμένοι στο κρεβάτι κάθε μέρα.

 

Tης Αλεξίας Βλάρα, 28/10/2015

http://www.all4fun.gr/interviews/music/11713--all4fun.html