Μαίρη Μαραγκουδάκη

Η Μαίρη Μαραγκουδάκη μιλάει στο all4fun

H Μαίρη Μαραγκουδάκη μιλάει στο all4fun για την παράσταση "Hamlet that punk" , όπου πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί την συγκεκριμένη παράσταση, για τον όμορφο χώρο στο studio Mελενίκου 31 και για διάφορα ακόμα...

 

"Ζούμε σε έναν κόσμο που πράγματα ασήμαντα και ανούσια κατακλύζουν όλο και πιο πολύ το ενδιαφέρον μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα αξίες, σημαντικά γεγονότα και ανθρώπινες σχέσεις να περιθωριοποιούνται σε σημείο που παύουν να μας απασχολούν. Η ευγένεια, η αισθητική, η καλοσύνη, η ανοχή στο διαφορετικό, το πάθος, η ίδια η αγάπη γίνονται σιγά- σιγά παρωχημένα ζητήματα στις αξίες μας σαν κοινωνία. Υιοθετούμε την αγένεια, τον κυνισμό, τις εφήμερες σχέσεις και μοιραία οδηγούμαστε στην απομόνωση και την κατάθλιψη. Όλα αυτά θίγονται μέσα στο σαιξπηρικό κείμενο και αυτό αποτέλεσε το προσωπικό μου κίνητρο."

 

 

Φέτος, σας βρίσκουμε να παίζετε στην παράσταση « Hamlet that punk» , παράλληλα να σκηνοθετείτε την συγκεκριμένη παράσταση και να έχετε δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο θεατρικό εργαστήρι. Νιώθετε γεμάτη αυτή την χρονιά;

 

Ευχαριστημένη και αισιόδοξη ναι, γεμάτη ευτυχώς όχι. Λέω «ευτυχώς» γιατί νομίζω πως το να γεμίσεις οδηγεί στη στασιμότητα. Πιστεύω πως όταν κάποιος νιώσει πως γέμισε σημαίνει πως έφτασε στην ολοκλήρωση και μοιραία χάνει κάθε κίνητρο. Το βασανιστικό αίσθημα του ανικανοποίητου μας κάνει όλους να βάζουμε καινούριους στόχους, πιο μακριά- πιο ψηλά και να ζούμε αλλιώς δε θα βρίσκαμε λόγους να σηκωθούμε το πρωί από το κρεβάτι. Ο Λόρκα το ονόμασε duende για να ορίσει με κάποια λέξη αυτό που κάνει τους καλλιτέχνες να μην νιώθουν ποτέ ότι έφτασαν την τελειότητα και να συνεχίζουν να αγωνίζονται για κάτι ακόμα καλύτερο. Προσωπικά νιώθω ότι βρίσκομαι πάντα στην αρχή του δρόμου, όποιου δρόμου, και ελπίζω ποτέ να μην σταματήσω να αναρωτιέμαι τι καινούριο και αποκαλυπτικό υπάρχει πίσω από την επόμενη γωνία.   

 

 

Η παράσταση «Hamlet that punk» , πρόκειται για μία πανκ- ροκ εκδοχή με το ίδιο κείμενο στο πασίγνωστο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ προσαρμοσμένη στην σύγχρονη πραγματικότητα. Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε με την παράσταση αυτή και σε τι κοινό απευθύνεται;

 

Ο στόχος μου δεν είναι να περάσω κάποια δικά μου μηνύματα μέσα από αυτή την παράσταση αλλά περισσότερο να αναδείξω τα μηνύματα του ίδιου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, επικοινωνώντας τα στους θεατές με έναν τρόπο σύγχρονο, ώστε να γίνει ξεκάθαρο ότι οι προβληματισμοί και τα διλήμματα που θέτει ο συγγραφέας πριν 500 περίπου χρόνια, δεν αφορούν κάποιους άλλους που έζησαν κάποτε άλλοτε και κάπου αλλού, αλλά είναι τα ίδια με τα δικά μας εδώ και τώρα. Αν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που λέω εγώ μέσα από την punk οπτική, είναι πως υπάρχουν κάποια θέματα κοινωνικό-πολιτικού αλλά και υπαρξιακού χαρακτήρα που απασχόλησαν τους ανθρώπους της Ελισαβετιανής Αγγλίας, τα οποία συνέχισαν να μένουν άλυτα τόσο στη Βρετανία και όλη την Ευρώπη του 1970-80, όσο και σε όλο τον δυτικό κόσμο του 2015. Ποτέ δεν κατηγοριοποιώ το κοινό στο οποίο απευθύνομαι. Όλες μου οι παραστάσεις μέχρι τώρα απευθύνονταν σε όλους. Αφορούν τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται την τέχνη σαν μορφή επικοινωνίας γι αυτό το λόγο χαίρομαι όταν οι θεατές μένουν μετά το τέλος της παράστασης για να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις πάνω στο αντικείμενο, είτε συμφωνούμε- είτε διαφωνούμε, σημασία έχει για εμένα ο θεατής να φεύγει με ερεθίσματα και προβληματισμούς και να μου μεταδίδει τους δικούς του.    

 

 

Ο Σαίξπηρ το 1599-1600 γράφοντας τον Άμλετ ίσως και να δημιούργησε τον πρώτο «απροσάρμοστο» ήρωα της παγκόσμιας δραματουργίας ή τουλάχιστον τον πιο διάσημο.  Αν ζούσε σήμερα, ο Άμλετ σε τι πολιτικό ρεύμα θα τον τοποθετούσατε;

 

Ο Άμλετ είναι ένα πρόσωπο που δεν συμβιβάζεται, του δίνω τον χαρακτηρισμό «απροσάρμοστος» από τη μία και τοποθετώ τη λέξη σε εισαγωγικά από την άλλη, για να δηλώσω τον τρόπο που τον βλέπει το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας. Οπότε σίγουρα σε αυτό το συντηρητικό κομμάτι δεν έχει χώρο για αυτόν. Ο Άμλετ ζει σήμερα, ζούσε πάντα μέσα στον καθένα μας, είναι εκείνο το κομμάτι μας που δεν δέχεται να υποκύψει σε άδικους κανόνες, εκείνο το κομμάτι μας που αδυνατεί να υποταχθεί στη μικροπρέπεια και τη σήψη και αντιστέκεται ανεξαρτήτως προσωπικού κόστους με γνώμονα το δίκαιο του ατόμου αλλά και του συνόλου. Ο Άμλετ είναι ο «Επαναστατημένος άνθρωπος» του Αλμπέρ Καμύ, με τον οποίο ασχολήθηκα πέρυσι στην παράσταση «Αιώνιος Προμηθέας». Είναι αυτός που σκαρφαλώνει, γδέρνοντας τη σάρκα του, το βουνό στην «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη και πολλοί άλλοι ήρωες πραγματικοί ή φανταστικοί της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας και της ιστορίας. Παράλληλα όμως είναι και ένας άνθρωπος με αδυναμίες και σκοτεινή πλευρά, όπως όλοι μας. Αδυνατώ να του προσδώσω μία ταμπέλα πολιτικού ρεύματος, γιατί είναι ένα πλάσμα που κινητοποιείται από τις αξίες του και όχι από δόγματα και περιφραγμένες ιδεολογίες. Για όλους αυτούς τους λόγους τον παρουσιάζω στο σήμερα σαν ένα πάνκη, που δίνει μια κλοτσιά στο παραμορφωτικό γυαλί της βιτρίνας του καθωσπρεπισμού και των ανούσιων κανόνων για να σπάσει αυτό το γυαλί και να αποκαλυφθεί πίσω του η υποκρισία των ψευτό-συμβιβασμών.       

 

Η διαχρονικότητα σε αυτό το κλασσικό έργο αποτελεί πρόδηλο γεγονός.  Τι σας έδωσε έμπνευση να δουλέψετε πάνω στον Άμλετ; Υπήρχαν στιγμές που σας φόβιζε αυτή η επιλογή;

 

Ζούμε σε έναν κόσμο που πράγματα ασήμαντα και ανούσια κατακλύζουν όλο και πιο πολύ το ενδιαφέρον μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα αξίες, σημαντικά γεγονότα και ανθρώπινες σχέσεις να περιθωριοποιούνται σε σημείο που παύουν να μας απασχολούν. Η ευγένεια, η αισθητική, η καλοσύνη, η ανοχή στο διαφορετικό, το πάθος, η ίδια η αγάπη γίνονται σιγά- σιγά παρωχημένα ζητήματα στις αξίες μας σαν κοινωνία. Υιοθετούμε την αγένεια, τον κυνισμό, τις εφήμερες σχέσεις και μοιραία οδηγούμαστε στην απομόνωση και την κατάθλιψη. Όλα αυτά θίγονται μέσα στο σαιξπηρικό κείμενο και αυτό αποτέλεσε το προσωπικό μου κίνητρο. Με φόβισε όσο κάθε κείμενο με το οποίο καταπιάστηκα στη θεατρική μου πορεία. Είχα μια πολύ ξεκάθαρη ιδέα για τι θέλω να πω με το Σαιξπηρικό κείμενο και με ποιο τρόπο θα το πω, οπότε ο φόβος έχει να κάνει καθαρά και μόνο με το αν θα καταφέρω να μεταδώσω αυτό που έχω στο μυαλό μου, πρώτα στους συνεργάτες μου και στη συνέχεια αν θα καταφέρουμε όλοι μαζί να μεταδώσουμε το ίδιο πράγμα στο κοινό. Αυτή η ανησυχία υπάρχει πάντα και σε όλες μου τις δουλειές. Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου ζούμε τις ίδιες αγωνίες είτε το κείμενο γράφτηκε πριν 3 μήνες, είτε πριν 3.000 χρόνια.           

 

Στο θεατρικό εργαστήρι σας στην Μελενίκου 31, τι παρουσιάζετε και πάνω σε τι λειτουργεί αυτός ο χώρος ;

 

Το studio Μελενίκου 31 δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 2014 και είναι η εξέλιξη του προηγούμενου χώρου μας (studio της οδού Πλαταιών). Είμαστε μια καλλιτεχνική κολεκτίβα της οποίας την επιμέλεια έχουμε εγώ και ο Τάσος Σκλαβούνος, αλλά αποτελείται από πολλούς καλλιτέχνες- συνεργάτες που ανήκουν σε όλα τα είδη τέχνης. Στον χώρο μας στεγάζεται εργαστήρι φωτογραφίας με δικό του φωτογραφικό και κινηματογραφικό πλατό, και εργαστήρι υποκριτικής με δικό του χώρο προβών και μαθημάτων. Φιλοσοφία και πρακτική και των δύο εργαστηρίων, που είναι σε άμεση συνεργασία, είναι να είμαστε μια ζωντανή καλλιτεχνική κοινότητα ανθρώπων, που συνδημιουργούν και συνεργάζονται. Τα εργαστήριά μας απευθύνονται και σε αρχάριους που θέλουν να διδαχτούν όποια από τις δύο τέχνες αλλά και σε προχωρημένους που θέλουν να εξελιχτούν και να πειραματιστούν δημιουργικά. Και είμαστε ανοιχτοί σε όλους ανεξαιρέτως ηλικίας και της ακαθόριστης έννοιας που λέμε ταλέντο.        

 

Υπάρχει κάτι που θέλετε να κάνετε και δεν το έχετε επιχειρήσει ακόμα;

 

Πάντα θα υπάρχει κάτι. Στα μελλοντικά μου θεατρικά σχέδια πάντως είναι να «ταξιδέψει» κάποια παράσταση εκτός Ελλάδας. 

 

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11584-q-amlet-that-punk-q---.html

 

Της Αλεξίας Βλάρα, 22/10/2015

http://www.all4fun.gr/interviews/theater/11665--all4fun.html