Έφη Μεράβογλου: " Έχει τόσες πολλές δυνατές ατάκες η παράσταση και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές, οπότε το κοινό μπορεί να κρατήσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα περί αγάπης".

 

1.    Τι σας ενέπνευσε να ανεβάσετε ξανά το «Surriento» και ποιες διαφορές έχει αυτή η εκδοχή από την πρώτη παράσταση του 2022;

Είναι ένα έργο που έκανε λίγες παραστάσεις το 2022 , ήταν και μετά από την δύσκολη περίοδο του Covid και θεωρώ ότι δεν είχε καταφέρει να την δει αρκετός κόσμος. Το συγκεκριμένο έργο είναι τόσο διαχρονικό και επίκαιρο που θα μπορούσε να παίζεται για αρκετό καιρό . Μια έντονη διαφορά είναι η αντικατάσταση του γυναικείου ρόλου και όπως είναι λογικό λόγω διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας έχει δημιουργηθεί και διαφορετική χημεία μεταξύ των ηθοποιών. Θα λέγαμε μια διαφορετική προσέγγιση στον χαρακτήρα που ερμηνεύει η Ιωάννα Πηλιχού. Επίσης έχουν γίνει κάποιες σκηνογραφικές αλλαγές.

2.    Η έννοια της Hyperlife και της Trashworld στην παράσταση μοιάζει να είναι μια αλληγορία για τις σύγχρονες «ψηφιακές πραγματικότητες». Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στο κοινό σχετικά με τη σύγχρονη τεχνολογία και την ψηφιακή ζωή;

Ο Θανάσης Τριαρίδης δημιούργησε την Hyperlife ως ένα ζωτικό περιβάλλον και μέσα σε αυτό το θεματικό ταξίδι εναλλακτικής παραπραγματικότητας μπορεί κάποιος να επιλέξει να γίνει όποιος θέλει , να πάει όπου θέλει και να συναντήσει όποιον θέλει. Trashworld ονομάζει την κοινωνία του  2055 . Μια δυστοπική κοινωνία που πραγματικά δεν είναι καθόλου μακριά από το σήμερα που ζούμε. Απλά σε αυτή την κοινωνία οι άνθρωποι ζουν περισσότερο στην Hyperlife παρά στην Trashworld. Συγκεκριμένα δεν νιώθω ότι θέλω να περάσω κάτι που δεν γνωρίζει ο κόσμος όσον αφορά την εξέλιξη της τεχνολογίας . Πλέον δεν μας μας κάνει αίσθηση οποιαδήποτε είδηση ακούμε γιατί ζούμε μέσα σε αυτή την τεχνολογική ανάπτυξη. Ο ψηφιακός κόσμος είναι μέρος της ζωής μας.

3.    Στην παράσταση, ένα ζευγάρι ξαναζεί τον έρωτα του και προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη του. Πιστεύετε ότι η δεύτερη ευκαιρία στις ανθρώπινες σχέσεις είναι εφικτή και ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε για την αγάπη;

Ο άντρας της παράστασης αναζητά μια δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη με την συγκεκριμένη γυναίκα και μέσα σε δύο ώρες αγωνιά να την πείσει για να πάρουνε μαζί μια κοινή απόφαση. Αυτή η απόφαση για τον άντρα της παράστασης μας είναι και καθοριστική για το αν θα συνεχίσει να μπαίνει σε αυτό το ζωτικό περιβάλλον ή αν θα τελειώσει μια για πάντα. Τι είναι ευκαιρία για τον καθένα είναι διαφορετική. Δεν θα το έθετα ως ευκαιρία αλλά ως συνειδητοποίηση του ποιος είσαι και τι θες από τον σύντροφο σου . Στην ζωή μας βιώνουμε κάποιες καταστάσεις που μπορεί να μην είμαστε έτοιμοι ή ανοιχτοί στο να κατανοήσουμε, ακούσουμε ή δούμε ξεκάθαρα τα θέλω μας και τα θέλω του άλλου. Γιατί την ευκαιρία στην πραγματικότητα δεν την δίνουμε στον άλλο αλλά στον εαυτό μας. Στην συγκεκριμένη παράσταση βλέπουμε δυο ανθρώπους διαφορετικούς, αταίριαστους σε κάποια σημεία , με διαφορετικό τρόπο σκέψης και όμως η έλξη τους δεν μας αφήνει αδιάφορους. Κάποια στιγμή λέει ο άντρας της παράστασης ‘’ Θα έχω δείξει πώς άξιζα την αγάπη’’ .  Έχει τόσες πολλές δυνατές ατάκες το έργο και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές, οπότε το κοινό μπορεί να κρατήσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα περί αγάπης.

4.    Πόσο κοντά πιστεύετε ότι είμαστε σε μια δυστοπική κοινωνία σαν αυτή που περιγράφει το έργο; Υπάρχουν σημάδια που θεωρείτε ότι το παρόν ήδη μας οδηγεί προς αυτήν την κατεύθυνση;

Τα πρώτα σημάδια έχουν δοθεί από την λογοτεχνία, το σινεμά και φυσικά από το AI που πλέον έχει μπει για τα καλά στην ζωή μας. Μέρα με την μέρα ανακαλύπτουμε όλο και καινούργια εργαλεία του . Βασικά ο κάθε άνθρωπος στην εποχή που ζει και δρα δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι μέρος αυτής της δυστοπικής κοινωνίας. Οι άνθρωποι που βίωσαν έντονες αλλαγές όπως την Ισπανική γρίπη , τους πολέμους την βιομηχανική επανάσταση , το Κράχ , τον Covid κλπ , δεν αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του τι ζούμε . Παίρνοντας απόσταση όμως και με τα χρόνια τότε καταλαβαίνουμε τι πέρασαν κάποιοι άνθρωποι και τις δυσκολίες τους. Τώρα είμαστε στην μετα covid περίοδο και ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί όλο αυτό που περάσαμε. Ύστερα από πολλά χρόνια οι επόμενες γενιές θα μιλάνε για εμάς αλλά εμείς ακόμα θα φέρνουμε το τραύμα της εποχής. Άρα προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ζούμε σε αυτή την δυστοπική κοινωνία και χρόνο με τον χρόνο θα βλέπουμε τις αλλαγές αλλά δεν σημαίνει ότι θα τις αντιλαμβανόμαστε άμεσα.

5.    Ο έρωτας φαίνεται να είναι το κεντρικό στοιχείο που οδηγεί τους χαρακτήρες να επαναλάβουν τη σχέση τους σε διάφορες πραγματικότητες. Τι είναι αυτό που κάνει τον έρωτα τόσο σημαντικό στοιχείο για εσάς, ως δημιουργό, σε αυτό το έργο;

Για εμένα όπως έχω πει και άλλες φορές , ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη μου. Με ωθεί να γράφω, να σκηνοθετώ, να παίζω , έχω λόγο ύπαρξης. Αλλά δεν θα ήθελα να το θέσω με αποκλειστικότητα στην σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων ερωτευμένων που μας οδηγεί και στο σεξουαλικό κομμάτι αλλά για μένα ο έρωτας βρίσκεται παντού. Ο έρωτας υπάρχει στην οικογένεια μου , στους φίλους μου , στα ζωάκια που έχω στην ζωή μου, στην φύση . Με καθορίζει και ταυτόχρονα με παθιάζει. Έχω κίνητρο για να υπάρχω. 

 

6.    Η τεχνολογία τείνει να κατακλύσει κάθε πτυχή της ζωής μας. Πιστεύετε ότι υπάρχει κίνδυνος να αντικαταστήσει την ανθρώπινη εμπειρία ή ότι θα μπορούσε να την ενισχύσει;

Αναλόγως πως την χρησιμοποιείς . Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να την υπηρετώ αλλά να επιλέγω να με υπηρετεί. Η καθημερινότητα μου περιλαμβάνει και πολλά gadget . Τα πάω καλά με τα τεχνολογικά μέσα για αυτό και πιστεύω ότι την χρησιμοποιώ για να με διευκολύνει. Εννοείται και έχει αρχίσει να αντικαθιστά αρκετά επαγγέλματα αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να είναι τόσο καλή όπως ένας ανθρώπινος εγκέφαλος.

7.    Στην εποχή της Hyperlife, οι άνθρωποι μπορούν να είναι όποιοι θέλουν και να ζήσουν σε μια παραπραγματικότητα. Πώς αντιλαμβάνεστε αυτή την επιθυμία των ανθρώπων να «ξεφύγουν» από τον εαυτό τους και την πραγματικότητα τους;

Σίγουρα δεν είναι κάτι θετικό. Το να θέλεις να αποφεύγεις την πραγματικότητα σου και να ψάχνεις να βρεις τρόπους για να ξεφύγεις είναι ένα καμπανάκι που έχει να κάνει με την ψυχική σου υγεία. H Hyberlife είναι η κυρίαρχη πρακτική ζωής και στηρίζεται στους ηλεκτρονευρώνες.  Μεταφέρεις την μνήμη ενός ανθρώπου σε έναν άλλο. Φυσικά μην ξεχνάμε ότι στο συγκεκριμένο έργο και έτσι όπως το έχει γράψει ο Θανάσης Τριαρίδης , όλο αυτό έχει ξεκινήσει από κάποιους νευροφυσικούς που θέλανε να μπορούν να παρέμβουν εγκεφαλικά σε αρρώστιες , σε εμμονές κλπ και να μπορέσουν να ελέγξουν κατά κάποιο τρόπο τον εγκέφαλο. Η γυναίκα στο έργο δουλεύει στο project της  Hyberlife  το ‘’Beyond/ Be you ’’  και φτιάχνει  ηλεκτρονευρώνες .

8.    Η φράση του Έριχ Φρομ, «Ο κίνδυνος στο μέλλον θα είναι μήπως οι άνθρωποι γίνουν ρομπότ», είναι επίκαιρη στο έργο. Ποια είναι η γνώμη σας για την απώλεια της ανθρωπιάς σε έναν ψηφιακά ελεγχόμενο κόσμο;

Όταν διάβασα Έριχ φρόμ, ενθουσιάστηκα. Για την εποχή του ήταν πολύ μπροστά. Αυτή η φράση είναι διαχρονική και η ζωή μας ακολουθεί το μοντέλο του ρομποτισμού. Χρειάζεται προσοχή , να μην χάσουμε την ταυτότητα μας. Είναι σαν να ζούμε για να δουλεύουμε μόνο και τίποτα άλλο. Η διασκέδαση , η ευχαρίστηση έχει γίνει πολυτέλεια . Οι ενοχές έχουν αυξηθεί όταν δεν εργαζόμαστε όσο θα επιθυμούσαμε και υπάρχει αρκετή αποξένωση. Μετά το Covid  πάρα πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν εργασία από το σπίτι, είναι αρκετές ώρες κλεισμένοι σε ένα σπίτι,  δουλεύουν περισσότερες ώρες και δεν υπάρχει εναλλαγή εικόνων, επαφή με τον συνάνθρωπο κλπ.

9.    Θεωρείτε ότι η θεατρική τέχνη έχει τη δύναμη να προβλέψει και να σχολιάσει τις εξελίξεις της τεχνολογίας; Πώς μπορεί το θέατρο να βοηθήσει το κοινό να αντιμετωπίσει τέτοια θέματα;

Έχουμε δει παραστάσεις αρκετά προχωρημένες και με έντονα στοιχεία τεχνολογικά. Το 2014 είχα γράψει ένα έργο το Game Over που ανέβηκε στο Altera Pars ,με 14 ηθοποιούς επι σκηνής και το θέμα του ήταν πάνω στην έρευνα του εγκεφάλου και πώς ένα πολιτικός καθοδήγησε μια ολόκληρη ανθρωπότητα να συμπεριφέρεται ως ρομπότ, να είναι άβουλοι, να ξυπνάνε , να κοιμούνται, να εργάζονται όπως τους λέει εκείνος και με το κίνητρο να φτιάξει την νέα γη . Αναφέρω το έργο αυτό γιατί καταπιάνεται με το πολιτικό κομμάτι μιας χώρας και το  πως μπορεί να είναι το μέλλον μας, αν αφήσουμε σε κάποιους ανθρώπους την διαχείριση μας . Το θέατρο ήταν και είναι μια προειδοποίηση , υπενθύμιση του ποιοι είμαστε, με τις πράξεις μας που οδηγούμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε.

10. Τι προσδοκάτε από την αντίδραση του κοινού σε αυτή την παράσταση; Ποια συναισθήματα ή σκέψεις θέλετε να τους αφήσετε καθώς επιστρέφουν στην «πραγματική» τους ζωή μετά την παράσταση;

Δεν προσδοκώ κάτι , ούτε έχω θέσει στόχο το τι συναίσθημα θα τους αφήσουμε. Όταν υπάρχει αλήθεια, ο κόσμος θα εισπράξει τα νοήματα, θα ερμηνεύσει μέσα από το δικό του βίωμα τι είδε και ίσως όταν τελειώσει η παράσταση να κρατήσει την δύναμη της αγάπης και που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να νιώσει την ολοκλήρωση. Και εδώ στην παράσταση μας , μιλάμε για την επιλογή που κάνει ένας άνθρωπος για να γίνεις άξιος της αγάπης .

Της Αλεξίας Βλάρα, 15/11/2024