Είδαμε και προτείνουμε: «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» του Δήμου Αβδελιώδη

Υπάρχουν παραστάσεις που δεν προτάσσουν το θέαμα, αλλά τη μνήμη της γλώσσας. «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» του Δήμου Αβδελιώδη ανήκει σε εκείνη τη σπάνια κατηγορία όπου το θέατρο τελείται. Δεν βλέπεις απλώς έναν ηθοποιό να αφηγείται την ιστορία του μικρού Γιωργή που φεύγει από τη Βιζύη για την Πόλη∙ νιώθεις την ανάσα της γης που άφησε πίσω, την απλότητα των ανθρώπων που τον διαμόρφωσαν, την αγωνία και την προσμονή του πρώτου ταξιδιού στη ζωή.

Η σκηνή είναι λιτή, σχεδόν ασκητική. Και όμως, γεμίζει. Ο Γιώργος Νικόπουλος, με λόγο που κυλά καθάριος όπως πηγαίνει το νερό στο μονοπάτι, δεν υποδύεται τον Βιζυηνό: τον θυμάται. Τον φέρνει στο παρόν χωρίς να τον εκσυγχρονίζει, τον κάνει να αναπνέει ξανά μέσα από τον ρυθμό και τη μουσικότητα των λέξεων. Στιγμές στιγμές, έχουμε την αίσθηση ότι μιλά κάποιος που υπήρξε και είναι ακόμη εδώ, ανεξάντλητος στο φως της γλώσσας μας.

Η διδασκαλία του Αβδελιώδη είναι αυτή που μετατρέπει την αφήγηση σε μυσταγωγία. Ο κόσμος του Βιζυηνού δεν διδάσκεται με νοηματικές επεξηγήσεις, αλλά με αναπνοές, τονισμούς, σιωπές. Η λέξη δεν λειτουργεί ως πληροφορία, αλλά ως σώμα, ως ήχος που ξυπνά συναίσθημα. Και η μουσική του Βαγγέλη Γιαννάκη έρχεται όχι για να στολίσει, αλλά για να υποστηρίξει αυτή την εσωτερική παλμική κίνηση της αφήγησης, σαν υπόμνηση ότι πίσω από κάθε ιστορία υπάρχει πάντα ένας σκοπός: το πέρασμα από την παιδικότητα στη γνώση.

Δεν είναι μια παράσταση για να την αφεθείς. Και αυτό σημαίνει ότι ζητά έναν θεατή με υπομονή και περιέργεια, με επιθυμία να ακούσει μια γλώσσα που δεν χαρίζεται, αλλά ανοίγεται. Εκείνος που θα έρθει μόνο για «να περάσει καλά» ίσως νιώσει ξένος. Εκείνος όμως που επιθυμεί να αγγίξει τη ρίζα, θα φύγει συγκινημένος και κάπως διαφορετικός.

Γιατί στο τέλος της παράστασης, περισσότερο από την ιστορία του μικρού Γιωργή, νιώθουμε ότι γυρίζουμε κι εμείς στις δικές μας πρώτες διαδρομές: εκεί όπου για πρώτη φορά μάθαμε τι σημαίνει να αφήνεις το γνώριμο και να περνάς στο άγνωστο. Εκεί όπου για πρώτη φορά αντιληφθήκαμε ότι ο κόσμος είναι μεγάλος και εμείς ακόμη αδιαμόρφωτοι, αλλά έτοιμοι να βαδίσουμε.

Και αυτή είναι η δύναμη του Αβδελιώδη, να μας θυμίζει ότι η Τέχνη δεν είναι θέμα εντυπωσιασμού, αλλά αλήθειας.